2 sierpnia 2019 roku

Adrian Nikiel

Już trzy lata minęły od nagłego odejścia i pogrzebu Romualda Lazarowicza – tak szybko i niepostrzeżenie, że trudno uwierzyć, iż nie był z nami, kiedy zmagaliśmy się z globalnym sanitaryzmem i obserwowaliśmy początek Putinowskiej agresji na Ukrainę. Że od tamtego sierpnia zmarło już kilka osób, które żegnały Go na wrocławskim cmentarzu świętego Wawrzyńca.

A przecież tak dobrze pamiętam Jego gabinet, sylwetkę przy komputerze, skupienie przy pisaniu, redagowaniu czy cyzelowaniu zdjęć. Pamiętam słowa, gesty i plany, których nie zdążyliśmy zrealizować. Uśmiech dający chwilę wytchnienia od problemów będących tematem rozmowy. Nadzieję i pomoc w obliczu trudności. Ogrzewający duszę entuzjazm. Umiłowanie wolności.

Romuald (dla przyjaciół – Romek) wydobywał bowiem z ludzi to, co dobre, odkrywał talenty, zachęcał do wysiłków i doskonalenia się. Wprawdzie nigdy nie twierdził, że jest monarchistą, lecz ruch legitymistyczny w Polsce zawsze mógł liczyć na jego bezinteresowne wsparcie – projekty graficzne, porady, kontakty, życzliwe oceny nowych pomysłów, promocję wydarzeń. Dzięki Romkowi artykuły poświęcone zagadnieniom legitymizmu i sedewakantyzmu zagościły na łamach miesięcznika „Opcja na Prawo”, następnie zaś w dwutygodniku „Gazeta Obywatelska”. Miał szczęśliwą rękę, dobierając autorów – wystarczy wspomnieć, że dzięki Niemu x. Rafał Trytek mógł w serii artykułów dla „Opcji na Prawo” zaprezentować stanowisko sedewakantystyczne wobec rewolucji modernistycznej w Kościele, również dzięki Niemu w „Gazecie Obywatelskiej” znalazło się kazanie wygłoszone przez JE x. biskupa Donalda J. Sanborna. Wierzę, że zasługi dla sprawy katolickiej zostały docenione, kiedy Romek stanął przed obliczem Boga.

Wciąż jednak powinniśmy modlić się w Jego intencji, o co proszę wszystkich Czytelników tego krótkiego wspomnienia.