4 marca – Św. Kazimierza Królewicza

Mszał Rzymski

W Kościele powszechnym i większości diecezyj polskich.

Królewicz Kazimierz, syn Kazimierza Jagiellończyka, króla polskiego i Elżbiety Austriaczki, pośród niebezpieczeństw życia dworskiego (Kol.) stał się wzorem najpiękniejszych cnót. Liczne jałmużny (Ep.), które hojnie rozdawał, zjednały mu nazwę «Ojca i obrońcy ubogich i uciemiężonych». Zawsze gotów na przyjście Zbawiciela (Ew.), przepowiedział dzień swej śmierci, która nastąpiła 4 marca 1483 r.

Oratio. – Deus, qui inter regáles delícias et mundi illécebras sanctum Casimírum virtúte constántiæ roborásti: quǽsumus; ut ejus intercessióne fidéles tui terréna despíciant, et ad cæléstia semper aspírent. Per Dóminum.

Módlmy się. – Boże, któryś świętego Kazimierza wśród rozkoszy dworu królewskiego i powabów świata uzbroił w cnotę stałości, prosimy Cię, aby za jego przyczyną wierni twoi pogardzali dobrami ziemskimi, a niebieskich zawsze pragnęli. Przez Pana…

Postcomm. – Cælésti épulo reféctis præsta nobis, quǽsumus, miséricors Deus, ut beáti Casimíri vestígia sequéntes, viam mandatórum tuórum dilatáto Conde currámus. Per Dóminum.

Pokomunia. – Miłosierny Boże! Gdyś nas zasilił ucztą niebieską, racz sprawić, abyśmy idąc śladami świętego Kazimierza, z radosnym sercem biegli drogą przykazań twoich. Przez Pana…