70 minut w innym świecie

Ethno Jazz Festival 2011

Szkoda, że Państwo nie mogliście być tego świadkami… W środowy wieczór nawy jednego z najważniejszych średniowiecznych kościołów Wrocławia, obecnie polskokatolickiej katedry pw. św. Marii Magdaleny wypełniła rzesza miłośników kunsztu pana Jana Garbarka i kwartetu wokalnego The Hilliard Ensemble. Pretextem do spotkania z artystami podczas festiwalu Ethno Jazz był koncert charytatywny w ramach międzynarodowej akcji „Głosy dla Hospicjum”.

Artyści zaprezentowali utwory ze swojej najnowszej wspólnej płyty pt. „Officium Novum”. Album powstał latem 2010 r. w austriackim klasztorze pw. św. Gerolda. Zawarte na nim utwory są osadzone w tradycyjnej muzyce liturgicznej Armenii, lecz obok nich znalazły się dzieła z innych epok i obszarów kulturowych, jak również utwory autorskie. Bez wahania stwierdzić można, że stworzyły znakomicie skomponowaną, pełną dramaturgii całość.

Koncert otworzyły dobiegające z prezbiterium dźwięki saxofonu. Po chwili do Jana Garbarka dołączyli wokaliści. Jako pierwszy wykonali utwór „Tres morillas m’enamoran”. A szczelnie wypełniający świątynię Wrocławianie na kilkadziesiąt minut przenieśli w czasy średniowiecza.

Trudno wyróżnić jakąś część tego niezwykle spójnego w swoim charakterze występu. Jeżeli jednak musiałbym wskazać momenty kulminacyjne, niezwykła duchową siłą porażało wykonanie utworu Arvo Pärta „Most Holy Mother of God”. Zawarta w nim inkantacja, niosąca się w przestrzeni kościoła jak głosy sprzed wieków, powinna być wspólna wszystkim grzesznikom. Drugim momentem, wręcz magicznym, nie waham się użyć tego słowa, była chwila, gdy wokaliści i sam Jan Garbarek opuścili prezbiterium i udali się ze śpiewem wzdłuż naw. Przez kilka minut krążyli wśród zebranych. Zastosowane rozwiązanie sprawiło, że słuchacze zostali otoczeni tajemniczymi dźwiękami ze wszystkich stron. Skojarzenie ze średniowiecznymi mnichami było jak najbardziej naturalne.

To skojarzenie zostało jeszcze bardziej wzmocnione, gdy artyści pod koniec ostatniego z zaplanowanych utworów udali się w szeregu do zakrystii, skąd jeszcze przez dłuższą chwilę dobiegały oddalające się dźwięki pieśni. Rzecz jasna, nie był to koniec koncertu, gdyż wielominutowa owacja na stojąco skłoniła mistrzów do pożegnalnego bisu.

Z pewnością można śmiało stwierdzić, że było to jedno z najważniejszych wydarzeń kulturalnych we Wrocławiu AD 2011.

fot. Adrian Nikiel