13 kwietnia — Św. Hermenegilda, Męczennika

Mszał Rzymski

Św. Hermenegild, syn Leowigilda króla Wizygotów hiszpańskich, pochodzący z rodziny ziemiańskiej, pojął za żonę córkę króla Franków i nawrócił się do prawdziwej wiary. Ojciec jego rozgniewany tym postępkiem kazał go uwięzić, a w noc Wielkanocy kazał zanieść mu Komunię przez biskupa heretyka-ariańskiego. Hermenegild odtrącił go z oburzeniem. Został umęczony 13 kwietnia 586 r. Przykład tego bohaterskiego księcia niemało przyczynił się do rozkrzewienia wiary katolickiej w Hiszpanii.

Módlmy się. – Boże! Świętego Hermenegilda nauczyłeś niżej stawiać królestwo ziemskie niż niebieskie: dopomóż nam pogardzać za jego przykładem dobrami znikomymi, dążyć zaś do niebieskich. Przez Pana…

Oratio. – Deus, qui beátum Hermenegildum Mártyrem tuum cælésti regno terrénum postpónere docuisti: da, quǽsumus, nobis; ejus exémplo cadúca despícere atque ætérna sectári. Per Dóminum.

Św. Hermenegild uczy nas, iż wierność i poświęcenie to najlepsze argumenty przemawiające za wiarą oraz najpewniejsza droga do nawrócenia dusz ku Bogu.

Świętego królewicza wspomina też strona Święci w Polsce i ich kult w świetle historii:

Hiszpan, był synem króla Wizygotów. Został zamordowany za odmowę przejścia na arianizm. Kult Jego został zaaprobowany w 1586 roku.

Imię to występowało sporadycznie w XVIII wieku, obecnie należy do grupy imion rzadkich i popularność jego bardzo maleje.

O dawnej popularności jego świadczy wiersz zamieszczony w kalendarzu z XVIII wieku:

         Hermenegild przyjąwszy Chrystusową wiarę,

         Od ojca katowany w więzieniu nad miarę,

         Nie chciał przyjąć ofiary w Wielkanocne Święto

         Z rąk Aryjusza, w głowę siekierą go cięto.

Przedstawiony jest we Wrocławiu w kościele św. Wincentego, w ołtarzu św. Jana Chrzciciela, ubrany w szaty królewskie z toporem w dłoni. Znajdujemy jego rzeźbę w ołtarzu głównym kościoła paulinów we Włodawie. Był przedstawiany w sztukach w teatrach jezuickich.