2013 — Jubileusz Domu Romanowów

Głos Rosji

7 stycznia na stronie internetowej rozgłośni „Głos Rosji” przypomniano, że w 2013 r. Cesarski Dom Romanowów obchodzi jubileusz czterystu lat panowania. 11 czerwca¹ 1613 r. w kremlowskim Soborze Zwiastowania tron objął Michał Fiodorowicz Romanow. To wydarzenie oznaczało koniec Wielkiej Smuty i początek panowania dynastii, która stała się najbardziej znacząca w całej historii Rosji.

Dom Romanowów doszedł do władzy po wygaśnięciu w 1598 r. dynastii Rurykowiczów, która rządziła Rusią przez siedemset lat. Przez następne piętnaście lat (1598-1613) panował zamęt. Do carskiego tronu pretendowały m.in. najsilniejsze rody bojarskie — Godunowów i Szujskich. Romanowów nie traktowano jak poważnych rywali, mimo to wybór soboru ziemskiego padł na Michała Romanowa. Nowemu carowi udało się odbudować państwo rosyjskie — panowanie Domu Romanowów okazało się apogeum rosyjskiej cywilizacji.

Znaczącą rolę w historii rosyjskiego imperium odgrywały małżeństwa. W ciągu wieków, szczególnie od czasów panowania Piotra I, regułą stały się związki ze skandynawskimi i niemieckimi domami panującymi. Szczególnie ważne dla historii Rosji okazały się koligacje z dynastią Holstein-Gottorp: wielka xiężna Anna, córka Piotra I, wyszła za mąż za xięcia Karola Fryderyka – ich synem był cesarz Piotr III. Obok nich można wymienić m.in. związki z władcami Hesji-Darmstadt, dynastią hanowerską, domami panującymi Wirtembergii i Badenii, a także z Domem Hohenzollernów. W II połowie XIX wieku umiejętna polityka dynastyczna doprowadziła do spowinowacenia Domu Rosji z monarchami Grecji i Niderlandów.

Polityka zagraniczna Romanowów służyła bliskim związkom Rosji z całą Europą, przerwanym w czasach komunistycznego barbarzyństwa, przeciwstawiającego w duchu izolacjonizmu sowiecką antycywilizację cywilizacji europejskiej.

opracowanie: RT

¹ Według kalendarza juliańskiego.