Jubileusz xiężnej Ireny

Eurohistory

Koleje życia Jej Królewskiej Wysokości xiężnej Ireny, wdowy po xięciu Karolu Hugonie, ilustrują, jak blisko jest we współczesnej Europie od władzy prawowitej do uzurpacji. Okazją do chwili zadumy może być osiemdziesiąta rocznica jej urodzin, odnotowana przed kilkoma dniami na stronie Eurohistory.

5 sierpnia 1939 roku następczyni tronu, xiężna Juliana, późniejsza królowa Niderlandów, a od 1937 r. żona xięcia Bernarda zur Lippe-Biesterfeld, wydała na świat drugą córkę. Dziecko urodziło się w pałacu Soestdijk. Xiężniczka otrzymała imiona Irena Emma Elżbieta i zajmowała trzecie miejsce w linii sukcesji tronu Niderlandów – po matce i JKW xiężniczce Beatrycze. Po niej na świat przyszły jeszcze dwie córki: Ich Królewskie Wysokości xiężniczka Małgorzata i xiężniczka Maria Krystyna.

Podczas II wojny światowej, w obliczu zagrożenia okupacją hitlerowską, ówczesna królowa Wilhelmina wraz z innymi członkami Domu Orańskiego musiała schronić się w Wielkiej Brytanii. Tam też, w pałacu Buckingham, xiężniczka Irena została ochrzczona, a wśród rodziców chrzestnych znalazła się Elżbieta, żona „Jerzego VI”, kolejnego z pocztu hanowerskich uzurpatorów od XVIII wieku zajmujących trony Trzech Królestw należące do dynastii Stuartów i ich spadkobierców po kądzieli. Następnie, w związku z zagrożeniem wywołanym nalotami na Londyn, rodzina królewska zamieszkała w Kanadzie, skąd po wojnie wróciła do ojczyzny.

Jej Królewska Wysokość podjęła studia na uniwersytecie w Utrechcie, następnie przeprowadziła się do Madrytu, gdzie podjęła naukę języka hiszpańskiego i poznała przyszłego męża, xięcia Karola Hugona, syna króla Hiszpanij Xawerego I. Latem 1963 r. xiężniczka wyrzekła się herezji kalwińskiej i formalnie powróciła na łono Kościoła, który właśnie w tym czasie, po śmierci w 1956 r. papieża Piusa XII (ostatniego w dotychczasowych dziejach), znajdował się już pod okupacją modernistów stopniowo zmieniających Magisterium. Za rewolucją religijną nadeszła rewolucja ideowa – xiążę Karol Hugon dokonał bowiem bezprecedensowego wyczynu, przeciągając pewną część karlistów na stronę skrajnej lewicy i lansując wizję „monarchii socjalistycznej”.

Pomimo sprzeciwu rodziny narzeczonej i rządu niderlandzkiego w lutym 1964 r. zostały oficjalnie ogłoszone zaręczyny przyszłych małżonków. Przed ślubem, do którego doszło 29 kwietnia 1964 r. w rzymskiej bazylice Matki Bożej Większej, xiężniczka zrzekła się praw do tronu Niderlandów.

Małżonkowie doczekali się czworga dzieci: IKW xięcia Parmy i Piacenzy Karola (ur. 1970), xięcia Jakuba (hrabiego Bardi) i xiężniczki Małgorzaty (ur. 1972) oraz xiężniczki Karoliny (ur. 1974). Jej Królewska Wysokość ma również dziesięcioro wnucząt.

Po śmierci generała Franciszka Franco „królem konstytucyjnym” został Jan Karol, potomek „izabelicko-alfonsjańskiej”, uzurpatorskiej linii Domu Burbonów. Wraz z końcem nadziei na realizację w Hiszpaniach socjalistycznej utopii zgodnej z programem Partii Karlistowskiej związek xiężnej Ireny i xięcia Karola Hugona znalazł się w kryzysie zwieńczonym rozwodem w 1981 r. Oczywiście do śmierci xięcia w 2010 r. łączył ich sakrament małżeństwa. Kolejną formą zaangażowania ideowego xiężnej w ciągu ostatnich kilku dekad stała się zaś (pojmowana lewicowo) ochrona przyrody.

opracowanie: Adrian Nikiel