Marzenie o rozbudowie siedziby staje się rzeczywistością

Muzeum Narodowe w Warszawie

Muzeum Narodowe w Warszawie wraz ze Stowarzyszeniem Architektów Polskich ogłosiło konkurs na rozbudowę siedziby MNW. Inwestycja na Książęcem będzie realizowana dzięki wsparciu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. To pierwsza od dziesięcioleci szansa na powiększenie powierzchni Muzeum.

Nowy projekt na jubileusz

– W 2022 roku minie 160 lat od powstania Muzeum Narodowego w Warszawie. W tym wyjątkowym roku jubileuszowym rozpoczynamy wyczekiwany przez dziesięciolecia proces rozbudowy Muzeum. W bezpośrednim sąsiedztwie Gmachu Głównego, od strony Parku na Książęcem, powstanie Nowy Pawilon MNW – Centrum Konserwatorsko-Magazynowe. Ma to być pierwszy etap modernizacji całego kompleksu historycznej zabudowy Muzeum – mówi dyrektor Łukasz Gaweł. W roku jubileuszowym Muzeum zaplanowało także wiele projektów wystawienniczych i kulturalnych upamiętniających dzieje instytucji.

Kilkadziesiąt lat marzeń o rozbudowie

Monumentalny gmach Muzeum przy Alejach Jerozolimskich 3 zaprojektowany został przez Tadeusza Tołwińskiego w 1926 r. Jego budowa zajęła ponad dziesięć lat – budynek został otwarty w 1938 r. Zbiory Muzeum obejmowały wówczas około 100 tysięcy dzieł sztuki. Od tego czasu kolekcja rozrosła się ośmiokrotnie i obecnie liczy ponad 830 tysięcy obiektów. Obejmuje malarstwo, rzeźbę, rysunki oraz ryciny, fotografie, numizmaty, a także przedmioty sztuki użytkowej i wzornictwo. Wraz z systematycznym rozwojem zbiorów zwiększyło się zapotrzebowanie nie tylko na przestrzeń ekspozycyjną, lecz także magazynową. Od dziesięcioleci kolejni dyrektorzy MNW zabiegali o rozbudowę siedziby. Udało się to tylko raz: w latach 1968–1972 dobudowano niewielki ryzalit. W zeszłym roku minister kultury i dziedzictwa narodowego Piotr Gliński wydał pozytywną opinię o rozbudowie Muzeum.

Nowoczesność w służbie dziedzictwa

Wzniesienie nowego pawilonu na Książęcem pozwoli na rozwiązanie najpilniejszych potrzeb Muzeum w zakresie bezpieczeństwa i przechowywania dzieł sztuki – przede wszystkim szczególnie wrażliwych obiektów na podłożu papierowym – oraz znacząco ułatwi prowadzenie badań nad nimi. Powierzchnia pawilonu będzie wynosić około sześciu tysięcy metrów kwadratowych i zostanie przeznaczona m.in. na pracownie konserwatorskie i digitalizacyjne, magazyny dzieł sztuki, a także na salę wystawienniczą. Powstaną także pokoje do pracy studyjnej dla naukowców prowadzących badania nad zbiorami Muzeum. Budynek nowego Centrum Konserwatorsko-Magazynowego zostanie osadzony w historycznym kontekście. Zgodnie z założeniami ma harmonizować z dotychczasową zabudową i parkowym otoczeniem, a także zmierzać w stronę neutralności energetycznej i korzystać z nowoczesnych rozwiązań ekologicznych.

Zwycięzcę konkursu poznamy w maju br. Szczegółowe informacje znajdują się na stronie internetowej SARP.

*****

Powrót Galerii Sztuki XIX Wieku

Od 9 grudnia 2021 r. można znów odwiedzić Galerię Sztuki XIX Wieku. Na wystawie można podziwiać arcydzieła malarstwa polskiego (w tym od dawna nieeksponowane pastele Wyspiańskiego) oraz rzeźbę w szerszym niż dotychczas wyborze. W sumie około trzystu obiektów, prezentowanych w nowej oprawie barwnej i infograficznej. Do zwiedzania zapraszają Muzeum Narodowe w Warszawie i PGE Polska Grupa Energetyczna, mecenas Galerii Sztuki XIX Wieku.

Najchętniej odwiedzana wystawa znów dostępna

– Po trzymiesięcznej przerwie znów zapraszamy publiczność do stałej Galerii Sztuki XIX Wieku. Zachowaliśmy dotychczasową narrację wystawy, ale uzupełniliśmy ją o dodatkowe wątki. Więcej uwagi poświęciliśmy m.in. dziełom Witolda Wojtkiewicza, jednego z czołowych malarzy Młodej Polski, a twórczość Jana Matejki skonfrontowaliśmy z dorobkiem jego utalentowanego ucznia Maurycego Gottlieba. Przygotowaliśmy także nową infografikę z rozbudowanym systemem komentarzy. Mamy nadzieję, że Galeria Sztuki XIX Wieku pozostanie jedną z najchętniej odwiedzanych wystaw w Muzeum – mówi Agnieszka Rosales Rodríguez, kuratorka ekspozycji. Przed rearanżacją Galeria cieszyła się wielkim zainteresowaniem publiczności. W 2021 co miesiąc odwiedzało ją kilkanaście tysięcy osób. – Od ponad półtora wieku MNW to jedna z najważniejszych instytucji kultury w Polsce. Niezwykle bogate zasoby Muzeum stanowi Galeria Sztuki XIX Wieku, która mieści jedne z najważniejszych dzieł polskiego dziedzictwa narodowego. Objęcie nad nią mecenatu przez PGE to jeden z naszych najważniejszych projektów kulturalnych. Dzięki współpracy z PGE dla zwiedzających zostało udostępnionych 300 obiektów, wśród których warto wymienić od dawna nieeksponowane pastele i prace graficzne Stanisława Wyspiańskiego oraz szerszy wybór rzeźb polskich artystów. W ramach naszego wsparcia pod dziełami sztuki pojawiły się dodatkowe treści i bardziej rozbudowane opisy, zwiększające walory edukacyjne galerii, dzięki czemu zwiedzający będą mogli lepiej poznać kontekst kulturowy czy historię powstawania obrazów, a co za tym idzie, obcować ze sztuką w pogłębionym wymiarze – mówi Wojciech Dąbrowski, prezes zarządu PGE Polskiej Grupy Energetycznej.

Polskie arcydzieła w międzynarodowym kontekście

W nowo otwartej Galerii Sztuki XIX Wieku publiczność znów podziwia prace najwybitniejszych polskich artystów: Olgi Boznańskiej, Jana Matejki, Aleksandra i Maksymiliana Gierymskich, Juliana Fałata, Józefa Chełmońskiego, Józefa Mehoffera, Jacka Malczewskiego oraz wielu innych. Dziełom polskim towarzyszą też wybrane prace twórców francuskich, niemieckich, austriackich, rosyjskich, niderlandzkich, fińskich. Pozwala to zasygnalizować związki między dziełami powstającymi w tym samym czasie w różnych zakątkach Europy. Wystawa odzwierciedla bogactwo i różnorodność nurtów, gatunków i postaw artystycznych w XIX wieku, przemiany stylistyczne i tematyczne, tendencje narodowe i kosmopolityczne.

Powrót Wyspiańskiego i więcej rzeźby

Jedną z najważniejszych zmian w nowej Galerii Sztuki XIX Wieku był powrót długo oczekiwanych dzieł Stanisława Wyspiańskiego. Zwiedzających powitają Chochoły oraz Widoki z okna pracowni na Kopiec Kościuszki. Pokazane zostaną portrety żony i dzieci artysty (Macierzyństwo, Śpiący Staś), jego kolegów z kręgu krakowskiej inteligencji oraz słynny Autoportret wśród pędów winobluszczu. Ze względu na surowe wymogi konserwatorskie, wynikające z wrażliwości papierowego podłoża i nietrwałości techniki, prace Wyspiańskiego będą prezentowane rotacyjnie, w zmienianych co kilka miesięcy odsłonach. Łącznie na ekspozycję trafi blisko 60 pasteli i prac graficznych z kolekcji muzealnej. Wybór pozwoli zilustrować różnorodne wątki twórczości Wyspiańskiego i najważniejsze nurty Młodej Polski – dekadentyzm, symbolizm, inspiracje sztuką ludową i secesyjną dekoracyjnością form. Oprócz prac malarskich i rysunkowych istotną częścią wystawy jest także twórczość rzeźbiarska. Dotychczas prezentowaną kolekcję uzupełniono o rzeźby Abrahama Eisenberga, Toli Certowicz i Bolesława Biegasa.

Fotografia z przełomu wieków

Niebawem Galerię Sztuki XIX Wieku uzupełnią zdjęcia z epoki. Na początku 2022 roku na ekspozycji zostanie otwarty Gabinet Fotografii. W MNW przechowywana jest wyjątkowa w skali kraju kolekcja fotografii z XIX i początków XX wieku. Zbiór ten obejmuje dagerotypy, odbitki na papierach fotograficznych, szklane negatywy i prace wykonane w technikach szlachetnych. Gabinet będzie miejscem cyklicznych pokazów, przedstawiających dzieje i osiągnięcia fotografii w pierwszych dziesięcioleciach istnienia oraz jej związki ze sztukami pięknymi. W fotografii drugiej połowy XIX wieku i pierwszych dekad XX stulecia można odnaleźć nurty romantyzmu, realizmu, a także cechy przypisane biedermeierowi czy symbolizmowi. Prezentowane obrazy malarskie i fotograficzne łączy wiele wspólnych cech: przywiązanie do tradycji w wyborze tematów i potrzeba utrwalania zabytków przeszłości, co w ówczesnej sztuce polskiej służyło zachowaniu tożsamości narodowej.

Rearanżację przeprowadzono we współpracy z firmą AkzoNobel.

We wtorki wstęp do Galerii Sztuki XIX Wieku oraz na inne wystawy stałe jest bezpłatny.

*****

Kolekcja prac Chagalla zakupiona do zbiorów

Muzeum wzbogaciło się o wyjątkowy w skali kraju zbiór czternastu kolorowych prac Marka Chagalla (1887–1985). Dzieła pochodzące z dojrzałego okresu twórczości artysty zakupiono na międzynarodowej aukcji dzięki dotacji Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Bezprecedensowy zakup w historii polskiego muzealnictwa

– To wyjątkowy zakup do zbiorów muzealnych w Polsce. Do Muzeum Narodowego w Warszawie trafia nie jedno dzieło, lecz cała kolekcja prac Marca Chagalla. Wzbogaciliśmy polskie zbiory o dzieła z absolutnego kanonu światowej sztuki XX wieku – mówi wiceprezes Rady Ministrów, minister kultury i dziedzictwa narodowego prof. dr hab. Piotr Gliński. Podkreśla, że zakup wpisuje się w konsekwentnie realizowaną od 6 lat politykę rozwijania sieci muzeów – nie tylko tworzenia i budowy nowych instytucji, lecz także wzbogacania zbiorów najważniejszych muzeów o cenne obiekty i kolekcje sztuki polskiej oraz europejskiej. – W XX w. polskie zbiory sztuki ucierpiały w sposób bezprecedensowy. Odbudowa wielu kolekcji jest dziś niemożliwa. Ale państwo polskie musi swoje zasoby w dziedzinie kultury nieustająco wzbogacać, tworzyć i rozwijać. Kultura jest fundamentem naszej tożsamości, a instytucje kultury są ważnym czynnikiem rozwoju gospodarczego i społecznego – pod warunkiem, że będą żywe, aktywne, poszukujące, będą aktywnym uczestnikiem międzynarodowego życia kulturalnego. Dzisiaj mamy warunki, aby takie instytucje wspierać, aby finansować zakupy dzieł najwyższej klasy, i cieszę się, że polskie muzea z tych możliwości korzystają – dodaje. Poza warszawskim Muzeum Narodowym dziełami artysty może się poszczycić niewiele placówek muzealnych w Polsce: Muzeum Narodowe w Krakowie przechowuje pięć grafik Chagalla, a Muzeum Narodowe w Lublinie – dwie.

Prezentacja całej zakupionej kolekcji na wystawie w 2022 roku

– Chcemy cieszyć się Chagallem razem z naszą publicznością, dlatego już wiosną 2022 roku zaprezentujemy w Muzeum wszystkie zakupione dzieła na specjalnej wystawie czasowej. Mamy nadzieję, że prace spotkają się z żywym zainteresowaniem i entuzjazmem zwiedzających. To absolutnie wyjątkowy zakup w najnowszej historii MNW. Stale powiększamy swoje zbiory, a zakupione rysunki Chagalla będą, obok należących do Muzeum prac Pabla Picassa, ozdobą całej kolekcji – mówi dyrektor MNW, dr hab. Łukasz Gaweł, prof. UJ. Ze względu na surowe wymogi konserwatorskie, wynikające z wrażliwości podłoża i nietrwałości techniki, prace nie mogą być prezentowane na stałe.

Warszawska kolekcja dzieł Marka Chagalla

Nowo nabyte prace powstały w okresie rozkwitu technik rysunkowych i graficznych w zachodniej Europie w latach 60. i 70. XX wieku. Chagall łączy ze sobą gwasz i temperę, kredkę, ołówek i kolorowy tusz, a nawet pastel. Kolory jego prac z tego okresu są żywe i intensywne. Część zakupionych dzieł przedstawia sceny ze Starego Testamentu, osobliwie, indywidualnie zinterpretowane, część – pary zakochanych, bukiety kwiatów i zwierzęta. Pojawiają się także nawiązania do dzieciństwa. Przedstawiona rzeczywistość objawia się na dwóch poziomach: realnej i fantastycznej. Zespół prac Chagalla dołączy do należących już do zbiorów MNW dwóch wczesnych grafik artysty. To ilustracje do autobiografii Mein Leben i Martwych dusz Gogola, wykonane w technice suchej igły i akwaforty.

Zakupione dzieła:

1. Wokół Księgi Wyjścia, 1960–1968, 44 × 60,3 cm, gwasz, tempera, tusz indyjski, pastel, kredka barwna, papier

2. Ukrzyżowanie, 1954–1959, 55,9 × 38,2 cm, gwasz, pastel, papier

3. „Moje życie” między Witebskiem a Paryżem, 1954, 65 × 49,8 cm, gwasz, tusz indyjski, ołówek, papier

4. Król Dawid z harfą, 1967, 44 × 60,3 cm, gwasz, tusz indyjski, ołówek, papier

5. Hołd – wielki bukiet, ok. 1975, 64,9 × 51,3 cm, gwasz, tusz indyjski, pastel, tempera, papier

6. Zatoka aniołów, 1971–1978, 58 × 67,5 cm, gwasz, pastel, papier

7. Scena fantastyczna na różowo-zielonym tle, 1978–1980, 65,5 × 50,6 cm, gwasz, tusz indyjski, pastel, tempera, tusz barwny, papier

8. Kobieta z czerwonym słońcem, 1961, 79 × 60 cm, gwasz, pastel, kredka tłusta, papier

9. Żółty koziołek na wsi, 1968, 47,7 × 33,3 cm, gwasz, tusz indyjski, pastel, tempera, ołówek, papier

10. Różowe święto zakochanych, 1978–1980, 68,2 × 51,5 cm, gwasz, pastel, tusz indyjski, tusz barwny, papier

11. Wielki wiosenny bukiet na stole malarza, ok. 1978–1980, 76,3 × 57,2 cm, gwasz, tusz barwny, tempera, pastel, papier

12. Światło i skrzypek, 1979, 64,5 × 50 cm, gwasz, pastel, tusz indyjski, papier

13. Wizyta Mojżesza i złotego cielca w pracowni, ok. 1976, 55,8 × 75,5 cm, gwasz, tusz indyjski, tusz barwny, tempera, papier

14. Konwalie na święto 1 maja w pracowni, ok. 1981, 65,5 × 50,3 cm, gwasz, tusz indyjski, tempera, węgiel, papier

Wszystkie dzieła zakupione do zbiorów są opatrzone certyfikatem z potwierdzeniem autentyczności wystawionym przez Komitet Marka Chagalla w Paryżu – instytucję sprawującą pieczę nad spuścizną artysty.

O artyście

Urodził się w Witebsku w rodzinie chasydzkiej. Kształcił się w Rosji, ale największy wpływ na jego sztukę miały studia artystyczne w Paryżu i kontakty ze środowiskiem Szkoły Paryskiej. Tam zaznajomił się z kubizmem i futuryzmem. Podczas II wojny światowej wyemigrował z Francji do Stanów Zjednoczonych, zamieszkał w Nowym Jorku. Doświadczenia komunizmu i narodowego socjalizmu znalazły odzwierciedlenie w późniejszej twórczości artysty. W 1948 r. wrócił do Francji, w 1966 r. osiadł w Saint-Paul-de-Vence koło Nicei.

Kanon tematów w twórczości Chagalla

Tematyka dzieł Chagalla i jego styl ukształtowały się w latach 20. XX wieku i pozostawały właściwie niezmienne przez całe życie artysty. Często nawiązywał on do judaizmu, chętnie malował pary zakochanych, zwierzęta i kwiaty. W późniejszym okresie twórczości katalog podejmowanych tematów powiększył się o motywy związane z chrześcijaństwem. Po II wojnie światowej Chagall częściej i chętniej niż dotychczas sięgał po grafikę i rysunek. Prace wykonane w tych technikach były tańsze i łatwiej dostępne dla przeciętnego odbiorcy. Artysta także chętnie tworzył witraże.

Dofinansowano ze środków ministra kultury i dziedzictwa narodowego: dotacja celowa na zakup rysunków Marka Chagalla.

*****

Muzeum powiększa kolekcję sztuki nowoczesnej

W ostatnim czasie Muzeum Narodowe w Warszawie wzbogaciło swoje zbiory sztuki XX i XXI wieku. Zakup trzydziestu obiektów zrealizowano dzięki środkom z programu „Narodowa Kolekcja Sztuki Współczesnej Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego”.

Wśród zakupionych dzieł są m.in. fotografie Zofii Rydet, zapis performansu duetu KwieKulik w formie cyfrowej projekcji slajdów oraz filmy i animacje Roberta Brylewskiego. Muzeum stale powiększa swoje zbiory sztuki nowoczesnej. Działania te wpisują się w cykl przygotowań do otwarcia kolejnej stałej ekspozycji – Galerii Sztuki XX i XXI Wieku. Merytoryczne prace nad ekspozycją trwają, o zmianach i planowanym terminie otwarcia wystawy Muzeum będzie informować na bieżąco.

Z reprezentacją kolekcji sztuki nowoczesnej, a także artykułami na jej temat, można się zapoznać na portalu Cyfrowe MNW. Muzeum systematycznie udostępnia w mediach społecznościowych materiały o wybranych dziełach.

Lista obiektów:

1. Robert Kuśmirowski, Warsztat ślusarski, 2011, instalacja, technika mieszana, 230 × 150 × 300 cm

2. Barbara Kozłowska, Linia graniczna, 1967–1990, 20 przeźroczy małoobrazkowych i skany cyfrowe

3. KwieKulik, Odmiany czerwieni / Droga Edwarda Gierka, 1971, cyfrowa projekcja slajdów na dwa ekrany, HD, 11’33’’, 2 x 136 slajdów, edycja: 2/5 + 2AP

4. KwieKulik, Pomnik bez paszportu, 1978, cyfrowa projekcja slajdów HD, 4’31’’ oraz zdjęcie, archiwalny pigmentowy wydruk na papierze bawełnianym, 90 x 65 cm, wydruk 2016, edycja: 1/8 + 2AP

5. KwieKulik, Anastazy, 1972, archiwalny pigmentowy wydruk na papierze bawełnianym, 40 × 60 cm, edycja: 1/5 + 2AP

6. Grzegorz Kowalski, Portfolio, 1961–1995, dziewięć podwójnych, dwustronnych, łączonych introligatorsko plansz o wymiarach 60 × 206 cm każda, technika mieszana (fotografia, druk, typografia naklejona na karton, łączenie introligatorskie, farba akrylowa, flamaster na napierze)

7. Józef Robakowski, współpraca: Tadeusz Junak i Ryszard Meissner, Rynek, film, 1970, 6’, 35 mm, dźwięk, edycja: 5/6

8. Józef Robakowski, Sztuka to potęga, film, 1984–1985, 9’, dźwięk, edycja: 5/6

9. Izabella Gustowska, Względne cechy podobieństwa. Wichna i Hanka, 1979–1980, film, 16 mm, wersja cyfrowa ed. 3 + 1 (3 wersje cyfrowe + 1 analogowa), edycja: 3/4

10. Zofia Kulik, Autoportret z flagą (I) z serii Mandale, 1989, wielokrotnie naświetlane biało-czarne fotografie, 50 x 50 cm, edycja: AP 4/5

11. Zygmunt Rytka, Ciągłość nieskończoności, 1988, odbitka fotograficzna na papierze żelatynowo-srebrowym, 234 × 178 mm, ATZR_CN_P_0039, edycja określona na podstawie zawartości archiwum: unikat

12. Zygmunt Rytka, Ciągłość nieskończoności, 1988, odbitka fotograficzna na papierze żelatynowo-srebrowym, 234 × 178 mm, ATZR_CN_P_0040, edycja określona na podstawie zawartości archiwum: unikat

13. Zygmunt Rytka, Ciągłość nieskończoności, 1988, odbitka fotograficzna na papierze żelatynowo-srebrowym, 234 × 178 mm, ATZR_CN_P_0041, edycja określona na podstawie zawartości archiwum: unikat

14. Zygmunt Rytka, Ciągłość nieskończoności, 1988, odbitka fotograficzna na papierze żelatynowo-srebrowym, 234 × 178 mm, ATZR_CN_P_0041, edycja określona na podstawie zawartości archiwum: unikat

15. Zygmunt Rytka, Ciągłość nieskończoności, 1984, odbitka fotograficzna na papierze żelatynowo-srebrowym, 237 × 182 mm, ATZR_CN_P_0014, edycja określona na podstawie zawartości archiwum: unikat

16. Zygmunt Rytka, Ciągłość nieskończoności, 1984, odbitka fotograficzna na papierze żelatynowo-srebrowym, 240 × 178 mm, ATZR_CN_P_0015, edycja określona na podstawie zawartości archiwum: unikat

17. Zygmunt Rytka, Ciągłość nieskończoności, 1984, odbitka fotograficzna na papierze żelatynowo-srebrowym, 180 × 127 mm, ATZR_CN_P_0017, edycja określona na podstawie zawartości archiwum: unikat

18. Zygmunt Rytka, Retransmisja, 1979–1983, oryginalny zapis: film 16 mm, montaż w roku 1988 w formacie video na taśmie VHS, Czas trwania: 14’54”, ATZR_RET_F_0001

19. Zofia Rydet, Bez tytułu, z serii Dokumentacje, 1959, 40 × 50 cm, odbitka fotograficzna na papierze żelatynowo-srebrowym

20. Zofia Rydet, Bez tytułu, z serii Dokumentacje, 1958, 40 × 50 cm, odbitka fotograficzna na papierze żelatynowo-srebrowym

21. Zofia Rydet, Bez tytułu, z serii Dokumentacje, 1958, 40 × 50 cm, odbitka fotograficzna na papierze żelatynowo-srebrowym

22. Zofia Rydet, Bez tytułu, z serii Dokumentacje, lata 50. XX w., 40 × 50 cm, odbitka fotograficzna na papierze żelatynowo-srebrowym

23. Zofia Rydet, Bez tytułu, z serii Dokumentacje, 1962, 40 × 50 cm, odbitka fotograficzna na papierze żelatynowo-srebrowym

24. Andrzej Pawłowski, Lewitan, 1955, heliografia, 30 × 40 cm, (03-55)

25. Andrzej Pawłowski, Lamus, 1955, heliografia, 30 × 40 cm, (02-55)

26. Andrzej Pawłowski, Miony, 1959, z cyklu Mutacje, 39 × 49, cm (9-59)

27. Andrzej Pawłowski, Samum, 1959, z cyklu Somnamy, 49 × 59 cm, (20-59)

28. Andrzej Pawłowski, Nastie V, z cyklu Somnamy, 1959, 58 × 49 cm, (21-59)

29. Robert Brylewski, Filmy i animacje (1990–2010), seria 6 filmów i animacji: Mix, 1:41 min; Opcje, 3:46 min; Buum, 2:48 min; Goldrock Pixc, 2:42 min; Lubansky, 3:53 min; TVMan, 0:58 min

30. Zuzanna Janin, POCAŁUNEK (ZM) / KISS (ZM), 1998, drut mosiężny, wata cukrowa, 80 × 90 × 70 cm

Dofinansowano ze środków ministra kultury i dziedzictwa narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego w ramach programu „Narodowa Kolekcja Sztuki Współczesnej Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego”.

*****

Muzeum dostępne

Plan tyflograficzny, pętle indukcyjne, pokój wyciszenia – to tylko niektóre udogodnienia przygotowane z myślą o osobach z niepełnosprawnościami odwiedzających Muzeum. Zrealizowane w 2021 r. inwestycje to odpowiedź na potrzeby zgłaszane przez gości i pracowników Muzeum, a także wnioski płynące z przeprowadzonego audytu dostępności.

Uwagę skupiono w szczególności na strefie wejścia do Muzeum. Na ciężkich drzwiach wejściowych zamontowano siłowniki, otwierające drzwi automatycznie. W kasach, punkcie informacji i szatniach zainstalowano pętle indukcyjne, dzięki którym osoby słabosłyszące mogą bez przeszkód porozumieć się z pracownikami pierwszego kontaktu. Z myślą o osobach słabowidzących i niewidomych przygotowano plan tyflograficzny (dotykowy) Muzeum. Do Holu Głównego, muzealnego miejsca spotkań, zamówiono zestaw wygodnych siedzisk.

Muzeum wyszło naprzeciw potrzebom rodziców z małymi dziećmi oraz osób w spektrum autyzmu. W Galerii Sztuki XIX Wieku zaprojektowano pomieszczenie, które pełni dwie funkcje – pokoju rodzinnego i pokoju wyciszenia. Rodzice mogą tu przewinąć i nakarmić dziecko, a osoby w spektrum autyzmu – odpocząć i zrelaksować się, korzystając m.in. ze słuchawek wygłuszających oraz zabawek sensorycznych.

Prace modernizacyjne przeprowadzono także w Galerii Faras – do jednego z pomieszczeń wstawiono siedziska, co znacznie zwiększy komfort zwiedzających, w tym uczestników zajęć edukacyjnych.

Z myślą o uczestnikach programów edukacyjnych i towarzyszących organizowanych przez Muzeum zakupiono m.in. lupy elektroniczne oraz zamontowano pętle indukcyjne w Kinie MUZ i w sali edukacyjnej. Pętle indukcyjne zamontowano ponadto w oddziałach – Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni, Muzeum Plakatu w Wilanowie oraz Muzeum w Nieborowie i Arkadii.

Dofinansowano ze środków ministra kultury i dziedzictwa narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego. Zadanie: Zwiększenie dostępności Muzeum Narodowego w Warszawie dla osób z niepełnosprawnościami.

Plan wystaw MNW na 2022 rok