Matka Boska Bolesna

Rok Boży w liturgji i tradycji Kościoła świętego

Święto siedmiu boleści Najśw. Marji Panny obchodzi Kościół w piątek przed Niedzielą Palmową, by przypomnieć cierpienia i bóle, które Matka Boska znosiła w ciągu swego życia, przedewszystkiem jednak pod krzyżem swego konającego Syna. Wyraz temu dają introit, traktus i ewangelja (Jan 19, 25-27) mszy św. Ewangelja opisuje chwilę, w której Pan Jezus poleca Swą Najśw. Matkę opiece św. Jana, ukochanego ucznia Swego. Lekcja (Ks. Judyty 13, 17 inn.) porównuje Najśw. Pannę z Judytą, mężną bohaterką swego narodu. Jak za czasów Holofernesa Bóg przez rękę słabej Judyty starł pychę tego wroga, tak złamał teraz potęgę piekielnego Holofernesa: kiedy Marja, zgadzając się na Wcielenie Syna Bożego i ofiarując Go za grzechy dobrowolnie na krzyżu, z Jezusem współodkupiła świat i jako godniejsza Ewa obecnie wszystkim niesie zbawienie.

Całe męczeństwo Matki Boskiej wyrażamy zwykle w siedmiu jej boleściach, skąd pochodzi nazwa święta. Marja cierpi: 1. przy przepowiedni Symeona, 2. podczas ucieczki do Egiptu, 3. kiedy zgubiła Syna swego w świątyni, 4. kiedy spotkała Pana Jezusa niosącego krzyż na Golgotę, 5. przy śmierci Zbawiciela, 6. przy zdjęciu z krzyża, 7. przy złożeniu do grobu. Święto Matki Boskiej Bolesnej sięga XV wieku, czasu wojen husyckich, które swemi okrucieństwami przerażały chrześcijański zachód. Najpierw zaprowadzono je w Nadrenji. Na synodzie prowincjonalnym w Kolonji w roku 1423 zaprowadził je arcybiskup Dyteryk, gorący czciciel Marji, i wypowiedział wówczas te znamienne słowa: „Gdyby wszystkie ziarnka piasku morskiego zamieniły się w języki, jeszczeby godnie nie zdołały uwielbić Najświętszej Dziewicy”. Lud nasz wielkie ma nabożeństwo do Matki Boskiej Bolesnej; szczególnie wśród niewiast ma ono najgorętsze zwolenniczki: Matka Boska Bolesna jest główną patronką matek chrześcijańskich, najprawdopodobniej dlatego, że cierpienie zdaje się być szczególnym losem chrześcijańskiej matki.

Straszne to słowo: boleść matki. Jest jakby błyszczący miecz, wyostrzony bezgranicznem cierpieniem. Taki miecz przeszył pod krzyżem serce Najśw. Dziewicy. Któż zdoła wypowiedzieć, co cierpi matka, kiedy utraciła swojego jedynaka, kiedy klęczy przy zimnych zwłokach ukochanego swego dziecka! Ten ból tak jest słuszny, że sama natura się go domaga; tak jest święty, że wzbudza szacunek nawet najobojętniejszych ludzi; tak jest wzruszający, że nikt nie może się oprzeć współczuciu. Pierwszą matką boleści, jaką ujrzał świat, była Ewa; za nią poszły w ciągu wieków tysiące i miljony! Wśród nich największą jest Matka Jezusa.

(…)