Matka Boska Zielna

Rok Boży w liturgji i tradycji Kościoła świętego

Stare podanie niesie, że w miejscu, w którem Najświętsza Panna do nieba przez aniołów uniesioną została, ujrzeli apostołowie cudowne, wonne kwiaty. Był to jakoby znak, że „Dziewicy z kwiatu” najmilszą jest cześć w kwiatach oddawana. Odtąd w dzień Matki Boskiej Zielnej (Wniebowzięcia) zapełniają się kościoły wiązkami z najpiękniejszych kwiatów polnych, różnobarwnych ziół, kłosów zbóż, gałązek drzew z owocami, które kapłan poświęca. Jest to więc po oktawie Bożego Ciała drugi dzień w roku, przeznaczony do święcenia ziół i kwiatów polnych.

Na Mazowszu i Podlasiu niosą do kościoła w dniu Matki Boskiej Zielnej: Boże drzewko, hizop, lawendę, dziewannę, rumian i kilka innych ziół leczniczych. W Krakowskiem niosą do poświęcenia dwanaście roślin: 1. włoski Najświętszej Panienki, 2. obieżyświat (żółto kwitnący), 3. trojeść, 4. żabie skrzeki, 5. Boże drzewko, 6. rotyć, 7, lubczyk, 8. leszczynę z orzechem, 9. żyto, 10. konopie, 11. len i 12. miętę. Zioła powyższe, w dniu tym poświęcone, można tam widzieć niemal w każdej chacie, wetknięte za siestrzan czyli tram. Wedle staropolskiego obyczaju, zmarłemu do trumny podkładają ich garstkę pod głowę.

W innych stronach oprócz ziół polnych, wśród których bywa zawsze i bylica, lud zanosi do poświęcenia w kościele różne zboża a mianowicie: len, proso, makówki, żyto, pszenicę, jęczmień i owies, każdego choć po kilka dorodnych kłosów. Z tych kłosów, błogosławionych przed ołtarzem, wykruszają potem ziarna do pierwszego siewu na zagonie swych ojców.

(Z. Gloger, Rok Polski.)