Pamięci Ofiar

Requiescant in pace

Prawicę od lewicy odróżnia m.in. to, że Prawica myśli. Przede wszystkim myśli o konsekwencjach swoich działań, myśli w perspektywie wielu pokoleń, myśli o narodzie, nie jako o przypadkowej grupie żyjącej tu i teraz, która może realizować dowolne wizje ideologiczne i polityczne, lecz o wielowiekowej wspólnocie pokoleń ukształtowanej Boskimi zrządzeniami, mającej cel i związane z tym obowiązki.

Od 1 sierpnia 1944 r. jednym z istotnych kryteriów weryfikacji, kto w Polsce zalicza się do Prawicy, jest stosunek do decyzji o wywołaniu powstania warszawskiego. O tym rozróżnieniu żaden Polak nie ma już prawa zapomnieć. Tych, którzy zginęli w sierpniu – październiku 1944 r., zabrakło, gdy nadszedł czas walki z II Okupacją. Z kolei, jeżeli dostrzegamy dziś zerwanie ciągłości kulturowej w Polsce, stało się to możliwe również dzięki ogromnym i w żaden sposób niemożliwym do powetowania stratom kultury polskiej. Przypomina o tym wstrząsający artykuł p. Ewy K. Czaczkowskiej pt. „Świątynie zniszczone w powstaniu” - a dotyczy on przecież wyjątkowo istotnego, ale jednak tylko wycinka zestawienia strat.

Musimy wyciągnąc wnioski ze słów gen. Władysława Andersa, Stefana Kisielewskiego, Stanisława Mackiewicza, Pawła Jasienicy, Andrzeja Bobkowskiego, mjr. Stanisława Żochowskiego i wielu innych myślicieli. Bez tego nie ma mowy o polityce polskiej.