Praski pochód

Niech żyje król Karol!

Nie tylko w Polsce, lecz również w krajach Korony Świętego Wacława spotkać można monarchistów, którzy odrzucają legitymizm. 4 stycznia 2015 roku Czeska Agencja Prasowa poinformowała, że około dwustu osób przemaszerowało przez centrum Pragi, wzywając do restauracji monarchii i krytykując wywodzącego się z lewicy prezydenta Miłosza Zemana. Demonstracja wyruszyła przy akompaniamencie orkiestry dętej z placu Wacława, po blisko dwóch godzinach docierając do zamku na Hradczanach. Zdaniem organizatorów – w których imieniu głos zabrał pan Piotr Placák – prezydent Zeman dzieli społeczeństwo i kompromituje zajmowany urząd, posługując się publicznie nieprzystającym głowie państwa językiem, a w polityce zagranicznej sprzyjając Rosji i Chinom. Król natomiast miałby zjednoczyć naród.

Stojący na czele manifestacji historyk stwierdził też, że nowy monarcha mógłby zostać wybrany z grona rodzin szlacheckich, a restauracja wymagałaby zorganizowania referendum i zmiany konstytucji. O ile odrzucenie republikańskiej konstytucji nie wymaga dalszych uzasadnień czy dyskusyj, propozycje pana Placáka można określić – najdelikatniej – słowem „zdumiewające”.

Królestwo Czech, Margrabstwo Moraw i Xięstwo Śląska, choć od jesieni 1918 roku znajdują się pod jarzmem republikańskich uzurpatorów, nigdy nie utraciły swoich prawowitych władców. Od 4 lipca 2011 roku niekwestionowanym monarchą czeskim jest Jego Cesarska i Królewska Mość król Karol IV¹. Jest królem bez względu na to, jaki byłby wynik ewentualnego referendum, bez względu na to, czy korona świętego Wacława znajdzie się na skroniach jakiegoś wywodzącego się z czeskiej szlachty przywłaszczyciela tronu.

opracowanie: Igor Olech i Adrian Nikiel

¹ Równocześnie cesarz austriacki jako Karol II i apostolski król Węgier jako Karol V.