Przemówienie króla Serbii Alexandra II z okazji 70. rocznicy urodzin

Niech żyje król!

Wasze Królewskie Mości, Wasze Królewskie Wysokości, Wasze Jaśnie Oświecone Wysokości, Wasze Excelencje, Wasze Świątobliwości, czcigodni ojcowie, imamowie i efendi, Wasze Mości, Panie i Panowie – dziękuję za przybycie na moje urodziny. Cieszę się, że mogę zobaczyć Was wszystkich tutaj – tego wieczoru, w domu mych przodków. W kraju, który został stworzony przez moich przodków i przodków mych rodaków. W mieście, które sześć wieków temu stało się naszą stolicą.

Teraz, kiedy mam siedemdziesiąt lat, nadszedł odpowiedni moment, by podsumować minione dekady.

Dla kogoś, kto – zrządzeniem losu i historii – urodził się na wygnaniu, kto został ogłoszony wrogiem państwa, gdy miał dwa lata: fakt, że obchodzę moje siedemdziesiąte urodziny ostatecznie zrehabilitowany we własnej ojczyźnie, w moim domu, z rodziną, narodem i przyjaciółmi z całego świata, to coś emocjonującego, coś, czego życzyłem sobie przez całe życie. Jestem za to wdzięczny Bogu, ale także zawdzięczam wiele tym, którzy dziś są tutaj, by uświetnić te obchody. Również tym, którzy niestety nie są już z nami, ale których duch nas nigdy nie opuści. I wreszcie tym, którzy są dziś z nami myślami, dobrze nam życząc, z nadzieją, że istnieje przyszłość, której jesteśmy warci.

Walczyliśmy razem o sprawiedliwość, demokrację, prawa człowieka¹, wolność, szacunek dla każdej religii, pochodzenia etnicznego, o kraj równych obywateli, sam zresztą równy innym państwom i przez nie szanowany. O wspólnotę pokoju, harmonii i postępu².

Tej nocy, otoczony moją bliższą i dalszą rodziną, dziękuję mej żonie i naszym dzieciom za ich miłość i wsparcie. Dziękuję krewnym i przyjaciołom z wielu rodzin królewskich – którzy uczynili mi ten zaszczyt, że są dziś obecni ze swymi szlachetnymi życzeniami. Serdecznie dziękuję naszemu premierowi Alexandrowi Vučiciowi i wszystkim najwyższym urzędnikom państwa serbskiego, przedstawicielom Kościołów i wspólnot religijnych, korpusowi dyplomatycznemu i wszystkim Wam, którzy czynicie ten wieczór niezapomnianym. A przede wszystkim dziękuję naszemu ludowi, który daje mi radość przynależenia doń.

Od Jerzego Czarnego do mnie istnieje ciągłość służby ludowi i krajowi. Tak długo, jak istnieje Dom Jerzego Czarnego, zaszczyt służby dla ludu i kraju jest obowiązkiem, którego nie można porzucić, zobowiązaniem i odpowiedzialnością, bo z tego ludu pochodzimy i to przeznaczenie nas zobowiązuje.

Zawdzięczam tak wiele mej żonie – jej miłości, wysiłkowi i codziennemu oddaniu – także te szczególne urodziny. Dziękuję mojej służbie i tym, którzy tak ciężko pracowali, by uczynić możliwym to wielkie zgromadzenie, a także kolejne.

Dziękuję Wam, niech Wam Bóg błogosławi i niech zjednoczy Was miłość.

Tłumaczenie: Adam Tomasz Witczak

¹ Warto pamiętać, że historia odnotowała ku naszej przestrodze przykład monarchy, który również wierzył w „prawa człowieka”. Tym władcą był król Francji i Nawarry Ludwik XVI – przypis redaktora naczelnego Portalu.

² Zamiast komentarza: Era Wodnika to równość wszystkich ludzi, wszystkich ras, wszystkich płci, wszystkich wyznań (Nancy Gurley) – cyt. za: Ellis Amburn, Perła. Obsesje i namiętności Janis Joplin, tłum. Lidia Drapińska, Warszawa 2006, str. 150 – przypis redaktora naczelnego Portalu.