4 marca – Św. Kazimierza Królewicza

x. Rafał Trytek

Spośród wielu świętych Patronów naszej Ojczyzny święty Kazimierz wyróżnia się tym, że połączył anielską czystość i bezwzględną wierność Bogu z pełnieniem wielkiej roli politycznej, jaką jest bycie synem króla.

Święty Królewicz urodził się w połowie wieku piętnastego, a więc w czasie największej potęgi Polski i Litwy. Pochodził z rodziny polskich władców, w których żyłach płynęła krew ruska, litewska i habsburska. Dlatego jest nasz Święty Patron jednocześnie i bardzo polski, i bardzo uniwersalny! Żył w czasie, gdy posiadłości Jagiellonów rozciągały się pomiędzy trzema morzami, ale rozumiał bardzo dobrze, że ważniejsze od ziemskiego powodzenia jest podobanie się Bogu, albowiem to On jest prawdziwym władcą wszechświata, od którego królowie ziemscy czerpią moc i łaskę. Panowanie nad narodami ma właśnie o tyle sens, o ile prowadzi ludzi do wiecznej szczęśliwości w poddaństwie Najwyższemu Władcy. Święty Kazimierz wolał umrzeć, aniżeli zgrzeszyć — oto istota świętości! On wiedział, że życie doczesne jest nam tylko po to dane, abyśmy mogli się w nim sprawdzić i zasłużyć na życie wieczne. Prośmy świętego Patrona naszej upadłej Ojczyzny, by nawrócił swoich Rodaków, a szczególnie rządzących krajem, żeby spełniali właściwie mandat dany im przez Boga.

Święty Kazimierzu, módl się za nami!

Maryjo, Królowo Korony Polskiej, módl się za nami!