Święto Imienia Jezus

Rok Boży w liturgji i tradycji Kościoła świętego

Na cześć Najświętszego Imienia Jezus obchodzi Kościół osobne święto. Najpierw zaprowadził je zakon franciszkański i święcił je w dniu 14 stycznia. Niebawem potworzyły się pod tem wezwaniem bractwa kościelne. Papież Inocenty XIII rozpowszechnił to święto na prośby cesarza Karola VI i przełożył na drugą niedzielę po Trzech Królach. W najnowszym czasie przesunięto tę uroczystość na niedzielę pomiędzy Nowym Rokiem a Trzema Królami. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa obchodzono to święto razem z pamiątką obrzezania Pana Jezusa, bo ewangelja tego dnia wymienia Imię Jezus. W litanji do Najśw. Serca Pana Jezusa wskazuje Kościół przedewszystkiem na miłość i litość Zbawiciela, we czci Imienia Jezusowego zaś uwielbia Jego potęgę i chwałę. I w nabożeństwie ludowem objawia się głęboka ufność w Najświętsze Imię Jezus. Wystarczy wskazać na piękne pozdrowienie chrześcijańskie: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”.

Podczas gdy inne święta Pańskie wspominają poszczególne zdarzenia z ziemskiego życia Chrystusa Pana, to w uroczystości Imienia Jezus czcimy samego Zbawiciela i Jego dzieło odkupienia.

Imię Odkupiciela od dawnych czasów było w Kościele przedmiotem najgorliwszej czci, a świątynie nowe oddawna już wznoszono pod wezwaniem Najświętszego Imienia Boskiego Zbawiciela.

Modlitwy mszy świętej na ten dzień są wyjęte z trzech formularzy, a mianowicie z oktawy Bożego Narodzenia, dnia obrzezania i mszy świętej wotywnej na cześć Matki Boskiej. Ta różnorodność modlitw tłumaczy się dawnym zwyczajem, kiedy tego dnia odprawiano trzy msze święte według wspomnianych formularzy.

Szczególnymi czcicielami Najświętszego Imienia Jezusowego byli święci Bernardyn ze Sieny i Jan Kapistran. W natchnionych kazaniach ukazują najchwalebniejsze Imię wśród korony promieni słonecznych. Ów blask przypomina słowa Dziejów Apostolskich, że tylko w Imię Jezusa możemy być zbawieni.

Według uzasadnionego mniemania litanję do Najsłodszego Imienia jezusowego ułożyli śś. Bernardyn ze Sieny i Jan Kapistran. Wymieniano też jako autora tej litanji św. Bernarda z Clairvaux, który swemi pismami i swym przykładem przyczynił się bardzo do rozszerzenia czci Najśw. Imienia Jezus. „Do mnie nie przemawia żadne pismo, żadna książka”, mówi ten święty doktor Kościoła, „w której na każdej stronie nie widnieje Imię Jezusa. To Imię jest oliwą, która świeci, podnosi i leczy.” – Gdyby św. Bernard był ułożył tę litanję, byłby w swych pismach na pewno o tem wspomniał. Wymienia tylko kilka wezwań, które znajdujemy takie w litanji za zmarłych.

Pierwsza część litanji o Najsłodszem Imieniu Jezus jest ułożona na wzór litanji do Najświętszej Marji Panny; zawiera uwielbienie Zbawiciela. Po wstępie, który brzmi tak samo jak w litanji do Wszystkich Świętych, wzywamy Jezusa jako Syna Bożego od wieków, następnie jako Syna Marji Panny; jako taki jest więc Bogiem i człowiekiem zarazem i w każdym z tych przymiotów należy Mu się osobne uwielbienie. Wezwaniem „Jezu, miłośniku nasz”, rozpoczyna się wyjaśnienie tego, co Zbawiciel uczynił i jeszcze czyni dla naszego odkupienia. Przepiękne są inwokacje, które mówią o stosunku Chrystusa Pana do Swych aniołów i świętych: wysławiają Pana Jezusa jako „Wesele aniołów”, „Króla patrjarchów”, „Mistrza apostołów”, „Nauczyciela ewangelistów”, „Męstwo męczenników”, „Światłość wyznawców”, „Czystość dziewic”, „Koronę wszystkich świętych”.

Część druga i trzecia litanji wymienia nieszczęścia, których pragniemy przez wezwanie Imienia Jezus uniknąć i przytacza powody, dla których spodziewamy się wysłuchania. Zdaje się, że dla wyboru tych próśb była wzorem litanja do Wszystkich Świętych.