Wznowienie słynnej biografii Karola Wielkiego

Nauka w Polsce

Stworzył pierwsze europejskie imperium od czasu upadku Cesarstwa Rzymskiego w 476 r. Tak o Karolu Wielkim pisze Ernst W. Wies w słynnej biografii, której wznowienie po 20 latach ukazało się w Polsce nakładem PIW w serii „Biografie sławnych ludzi”.

Zmarły w 2012 r. Ernst W. Wies był niemieckim historykiem, specjalizował się w dziejach średniowiecza, zwłaszcza tych dotyczących Niemiec. Był autorem kilkunastu książek biograficznych słynnych władców, z których cztery ukazały się w naszym kraju, wszystkie wydane przez PIW. Poza Karolem Wielkim są to: Fryderyk Barbarossa: mit i rzeczywistość, Cesarz Henryk IV: Canossa i walka o panowanie nad światem oraz Cesarz Fryderyk II: Mesjasz czy Antychryst.

Wies rozpoczyna biografię Karola Wielkiego od opisu dziejów poszukiwania jego grobu. Pochowano go w katedrze w Akwizgranie, długo jednak trwały próby odnalezienia konkretnego miejsca, gdzie złożono jego zwłoki. Dziś wiemy, że jego szczątki spoczywają w relikwiarzu w sali chóralnej katedry w Akwizgranie, choć nie ma pewności, kiedy go wykonano.

Według jednej z hipotez sporządzili go w 1215 r. złotnicy z Akwizgranu na zlecenie cesarza Fryderyka II, ale badania dendrochronologiczne rdzenia relikwiarza sugerują, że jego inicjatorem mógł być cesarz Fryderyk I Barbarossa (ok. 1182 r.).

Karol Wielki zmarł w 814 r. i pozostawił po sobie ogromne imperium rozciągające się od rzeki Ebro w Hiszpanii aż poza Ren. Należały do niego Bawaria oraz północna i środkowa Italia, a także ziemie plemion słowiańskich znad Łaby i Soławy (w latach 781 i 789). W dziejach Europy są tylko dwie równe mu postacie: Aleksander Wielki i Juliusz Cezar.

Badania resztek szkieletu wykazały, że Karol Wielki był również wielki, jeśli chodzi o posturę. Skanowanie tomografem sugeruje, że miał co najmniej 184 cm wzrostu, wyjątkowo dużo jak na tamte czasu. Nie udało się jednak ustalić, kiedy się urodził. Wymieniane są dwie daty: 742 lub 747 r.

Imperium Karola Wielkiego utrzymywało się po jego śmierci jeszcze przez około 30 lat. Rozpadło się pod rządami jego najmłodszego syna, Ludwika zwanego Pobożnym, który objął tron w 814 r., zachowując tytuł cesarski.

Święty Cesarz Rzymski pozostawił po sobie wielu potomków. Historyk niemiecki Karol F. Werner wylicza, że w pierwszych 14 pokoleniach tych „udokumentowanych” i „prawdopodobnych” było 2850. W późnym średniowieczu stanowili oni niemal całą europejską szlachtę rodową. Potomków Karola Wielkiego byłoby jeszcze więcej, gdyby nie to, że często zawierali małżeństwa między sobą i byli ze sobą wielokrotnie spokrewnieni.

Każdy, kto odczuwa taką potrzebę (zwłaszcza jeśli jest mieszkańcem starej Francji), może wierzyć, że także w nim płynie kropla krwi tego potężnego rodu, któremu Europa mimo wszystkich jej sprzeczności zawdzięcza swoją tożsamość i świadomość swojej odrębności – pisze Ernst W. Wies.

Tekst pochodzi z serwisu Nauka w Polsce.