Kalendarzyk reakcjonisty — kwiecień

Jacek Bartyzel

80 lat temu, 2 kwietnia 1934 roku, zmarł w Warszawie, w wieku 47 lat, Adam Skwarczyński, pseudonim Adam Płomieńczyk, działacz niepodległościowy, wychowawca, publicysta; piłsudczyk; działacz „Strzelca”, oficer I Brygady Legionów Polskich, członek Komendy Głównej POW i Konwentu Organizacji A; redaktor „Rządu i Wojska”, założyciel (1922) i pierwszy redaktor miesięcznika „Droga”, po 1926 roku szef referatu społecznego w Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP; teoretyk polskiego autorytaryzmu i „rewolucji moralnej”.

125 lat temu, 3 kwietnia 1889 roku, urodził się w Mirowie k. Częstochowy Marian Józef Żegota-Januszajtis, inżynier rolnik, dowódca wojskowy i polityk; komendant Polskich Drużyn Strzeleckich we Lwowie (1912-1914), najmłodszy pułkownik Legionów Polskich i ostatni komendant I Brygady; współorganizator (z E. Sapiehą) prawicowego zamachu stanu z 4/5 I 1919; w wojnie polsko-bolszewickiej dowódca 12 Dywizji Piechoty, od 1920 generał podporucznik, od 1922 generał brygady i od 1924 generał dywizji; w latach 1924-1926 wojewoda nowogródzki; po przejściu w stan spoczynku (1929) w latach 30. związał się ze Stronnictwem Narodowym; szef organizacji wojskowej SN pod okupacją sowiecką, aresztowany przez NKWD 27 X 1939, zwolniony w następstwie układu Sikorski-Majski; na emigracji członek III i IV Rady Narodowej RP (1947-1955). Zmarł w 1973 roku.

90 lat temu, 3 kwietnia 1924 roku, urodził się w Tulonie Georges de Nantes, duchowny katolicki, znany jako L’Abbé de Nantes; związany tradycją rodzinną z Action Française, sam w latach 50. współpracował (pod pseudonimem Amicus) z „Aspects de la France”; w 1958 roku założył kongregację misyjną Małych Braci Najświętszego Serca Jezusa; jako obrońca Algierii Francuskiej (współpracownik „L’Ordre Français”) aresztowany i internowany w latach 1962-1963; oskarżyciel Soboru Watykańskiego II i Pawła VI o zastąpienie kultu Boga „kultem człowieka”, schizmę i herezję oraz przekształcenie Kościoła w „Ruch Ożywienia Duchowego Demokracji Powszechnej” — z tego powodu suspendowany a divinis w 1966 roku i obłożony interdyktem w 1997 roku; w 1967 roku założył Ligę Kontr-Reformy Katolickiej; myśliciel mistyczno-apokaliptyczny i kontrrewolucyjny. Zmarł w 2010 roku.

75 lat temu, 3 kwietnia 1939 roku, zmarł (odbierając sobie życie) w Warszawie, w wieku 59 lat, ppłk Walery Sławek h. Prus, pseudonim Gustaw, działacz niepodległościowy, żołnierz i polityk; najbliższy współpracownik i przyjaciel Józefa Piłsudskiego; w młodości działacz PPS i jej Organizacji Bojowej; od 1906 roku organizator Związku Walki Czynnej; żołnierz I Brygady Legionów Polskich i organizator POW; po 1926 roku szef nieformalnej „grupy pułkowników” oraz realizator polityki porozumienia obozu rządzącego z konserwatystami i monarchistami (zjazd w Dzikowie); w 1934 roku próbował także doprowadzić do porozumienia z R. Dmowskim; założyciel (1928) i prezes Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem; postulował elitarystyczną koncepcję Senatu jako Legionu Zasłużonych i „Nowego Rycerstwa”; trzykrotny premier RP (III-VIII 1930, XII 1930 – V 1931, III-X 1935) i marszałek Sejmu (VI-XI 1938); zgodnie z wolą Piłsudskiego miał zostać prezydentem RP po wejściu w życie Konstytucji Kwietniowej, co udaremniła kamaryla „Zamku”.

100 lat temu, 4 kwietnia 1914 roku, urodził się w Caen Michel Villey, filozof i historyk prawa; profesor Wydziału Prawa Uniwersytetu w Strassburgu, założyciel Centrum Filozofii Prawa i przeglądu „Archives de philosophie du droit”, doktor h.c. Uniwersytetu Genewskiego; katolik, konserwatysta, tomista, jeden z najwybitniejszych w XX wieku przedstawicieli i obrońców klasycznego prawa naturalnego (pochodzenia boskiego) oraz krytyków nowożytnej filozofii prawa od Hobbesa i Kanta do Kelsena. Zmarł w 1988 roku. W dziesięć lat po jego śmierci prof. Stéphane Rials założył w Paryżu Instytut im. Michela Villey na rzecz Kultury Prawnej i Filozofii Prawa.

175 lat temu, 6 kwietnia 1839 roku, urodził się w Palermo Antonio Starabba, markiz (marchese) di Rudinì, ziemianin i polityk; konserwatysta i zwolennik decentralizacji, od 1886 roku lider tzw. prawicy historycznej (destra storica); dwukrotnie minister spraw wewnętrznych, raz sprawiedliwości i spraw zagranicznych, dwukrotny premier Królestwa Włoch (1891-1892 i 1896-1898). Zmarł w 1908 roku.

400 lat temu, 7 kwietnia 1614 roku, zmarł w Toledo, w wieku 72 lat, El Greco (właśc.: Dominikos Theotokopulos, gr. Δομήνικος Θεοτοκόπουλος), malarz, rzeźbiarz i architekt, reprezentant manieryzmu, jeden z największych artystów w historii, odzwierciedlający w swojej twórczości ideały kontrreformacji katolickiej i wizje mistyków hiszpańskich.

650 lat temu, 8 kwietnia 1364 roku, zmarł w Londynie (w niewoli angielskiej), w wieku 44 lat, Jan II Dobry (Jean le Bon) z dynastii Walezjuszy (de Valois), drugi syn króla Francji Filipa VI i Joanny Burgundzkiej, hr. Andegawenii (d’Anjou), od 1332 roku książę Normandii, od 1344 hr. Poitiers, od 1345 książę Gujenny, od 1349 hr. Owernii i Boulogne, od 1350 król Francji i od 1361 książę Burgundii; znakomity rycerz (założyciel Orderu Gwiazdy, którego kawalerowie składali przysięgę, że nigdy nie ustąpią na krok z pola bitwy), które panowanie przypadło na drugą fazę wojny stuletniej z Anglią; dostał się do niewoli angielskiej w bitwie pod Poitiers (19 IX 1356), dowodząc do końca ostatnim hufcem, kiedy bitwa była już przegrana; zwolniony w 1360 roku, powrócił dobrowolnie do niewoli, oświadczając, że nie jest w stanie zebrać ogromnej kwoty okupu, która zrujnowałaby jego poddanych.

40 lat temu, 9 kwietnia 1974 roku, zmarł w Koimbrze, w wieku 85 lat, Luís Cabral de Oliveira de Moncada, prawnik, historyk prawa oraz filozof prawa i państwa; od 1924 roku profesor, kierownik Katedry Historii Prawa i (1932-1940) wicerektor Uniwersytetu Koimbryjskiego, 1934-1936 sędzia Międzynarodowego Trybunału Rozjemczego Ligi Narodów; 1932-1935 członek Ruchu Narodowo-Syndykalistycznego (MNS), pojednał się następnie z salazaryzmem i stał się głównym teoretykiem jurysprudencji autorytarnego Nowego Państwa (Estado Novo).

125 lat temu, 10 kwietnia 1889 roku, urodził się w Lyonie Louis Rougier, filozof, publicysta i historyk cywilizacji; przez wiele dziesięcioleci profesor filozofii w renomowanych liceach, był też wykładowcą na uniwersytecie w Caen; od 1940 na emigracji, w Nowym Jorku wydawał pismo „Pour la Victoire”, gdzie już od 1943 oskarżał hitlerowców o prowadzenie „wojny zoologicznej” i ludobójstwo na Żydach i Cyganach przy użyciu gazu, lecz antygaullista i (po wojnie) obrońca marszałka Pétaina; przed wojną zwolennik (konserwatywnego) liberalizmu, upatrujący w „planizmie” drogę do państwa totalitarnego (organizator kolokwium Waltera Lippmana w 1938 roku), później antyliberał i krytyk iluzji „mistyki demokratycznej”; wróg chrześcijaństwa z pozycji obrońcy starożytnej cywilizacji grecko-rzymskiej (utożsamiający się z Celsusem, oskarżającym chrześcijan o bycie wywrotową i nieustępliwą sektą, pragnącą być „państwem w państwie”), wywarł wielki wpływ na Alaina de Benoista, Dominique’a Vennera i Nową Prawicę, którą poparł oficjalnie, zostając w 1979 roku członkiem Komitetu Patronackiego GRECE i „Nouvelle École”. Zmarł w 1982 roku.

125 lat temu, 14 kwietnia 1889 roku, urodził się w Londynie Arnold Joseph Toynbee, historyk i historiozof; pracownik Departamentu Wywiadu brytyjskiego MSZ; wieloletni profesor historii oraz greki bizantyńskiej i nowożytnej na Uniwersytecie Londyńskim, od 1937 roku członek Akademii Brytyjskiej; autor koncepcji wielości cywilizacji (których wyróżnił 23 „pełnych” oraz 3 „poronione” i 5 „wstrzymanych w rozwoju”), przechodzących w swoim cyklu rozwojowym fazy genezy, wzrastania, załamania, dezintegracji oraz rozkładu; akcentował rolę religii w biegu cywilizacji, dawał wyraz trosce z powodu karłowacenia Europy od I wojny światowej. Zmarł w 1975 roku.

175 lat temu, 20 kwietnia 1839 roku, urodził w Sigmaringen (Badenia-Wirtembergia), książę Karol (Karl Eitel Friedrich Zephyrinus Ludwig) von Hohenzollern-Sigmaringen, syn ostatniego (do 1849) władcy Księstwa (Fürstentum) Hohenzollern-Sigmaringen, ks. Karola Antoniego; do 1866 roku oficer armii pruskiej (odznaczył się w wojnie prusko-duńskiej); dzięki poparciu cesarza Francuzów Napoleona III i rumuńskich elit został w maju 1866 roku księciem (domnitor) wybijającej się stopniowo na niepodległość (od Turcji) Rumunii; po wojnie rosyjsko-tureckiej (w której ks. Karol dowodził osobiście oddziałami rumuńskimi walczącymi po stronie Rosji) i po konferencji mocarstw w Berlinie, która przyznała Rumunii niepodległość, został na mocy zmienionej konstytucji proklamowany 22 maja 1881 roku pierwszym królem Rumunii jako Karol I; w czasie II wojny bałkańskiej (1913) zdobył na Bułgarii południową Dobrudżę. Zmarł 100 lat temu, 10 października 1914 roku.

125 lat temu, 22 kwietnia 1889 roku, zmarł w Friedenau (obecnie dzielnica Berlina), w wieku 74 lat, (Friedrich Wilhelm) Hermann Wagener, prawnik, dziennikarz, publicysta i polityk konserwatywny; monarchista, założyciel (1848) i redaktor organu pruskich „starokonserwatystów” „Neue Preußische Zeitung”, zwanego też (od Żelaznego Krzyża w winiecie) „Kreuzzeitung”; wyznaniowo członek Zboru Katolicko-Apostolskiego (Katholisch-apostolische Gemeinden); 1861-1872 współzałożyciel i działacz Pruskiego Towarzystwa Ludowego; 1867-1871 poseł do Pruskiej Izby Reprezentantów, a następnie do Reichstagu Rzeszy; wróg liberalizmu, burżuazji i żydostwa, propagator konserwatyzmu chrześcijańsko-społecznego, głoszący konieczność „społecznego papieża” i „społecznego cesarza” (konsultant Bismarcka w ustawodawstwie socjalnym), autor oficjalnego programu (1876) Niemieckiej Partii Konserwatywnej.

20 lat temu, 22 kwietnia 1994 roku, zmarł w Nowym Jorku, w wieku 81 lat, Richard Milhous Nixon, prawnik i polityk; pochodził z ubogiej rodziny kwakrów; republikański konserwatysta; 1947-1951 kongresmen z ramienia Partii Republikańskiej (działał w Komisji ds. działalności antyamerykańskiej), 1951-1953 senator z Kalifornii, 1953-1961 wiceprezydent USA za prezydentury D. Eisenhowera, w 1960 przegrał wybory prezydenckie z J.F. Kennedym, lecz wygrał je w 1968 z H. Humphrey’em i w 1972 z G. McGovernem; 37 prezydent USA od 20 I 1969 do 9 VIII 1974, zapoczątkował politykę „odprężenia” oraz nawiązał kontakty z ChRL, powstrzymywał jednak inwazję komunizmu w Indochinach (Kambodża) i Ameryce Płd. (wsparcie przewrotu wojskowego w Chile); jedyny w historii USA prezydent zmuszony do ustąpienia przed końcem kadencji z powodu rozdmuchanej przez dziennikarzy prasy liberalnej tzw. afery Watergate.

450 lat temu, (prawdopodobnie) 23 kwietnia 1564 roku, urodził się w Stratfordzie nad Avonem William Shakespeare (Shakspere / Shakspear / Shakespere / Shaksper / Shaxper / Shake-speare, spolszcz. Szekspir), poeta (autor 154 sonetów i kilku poematów), dramaturg i aktor, członek Trupy Lorda Szambelana (Lord Chamberlain’s Men), noszącej od 1603 roku nazwę Trupy Królewskiej (King’s Men), współwłaściciel Teatru Globe; jako autor co najmniej 38 dramatów (zgodnie z ówczesną praktyką będących niekiedy po części owocem współpracy z innymi pisarzami) – komedii, tragedii, kronik historycznych (histories) i tragikomedii – uważany powszechnie za największego, obok Sofoklesa i Calderona, poetę dramatycznego wszechczasów; gorący monarchista, wyznawca legitymistycznej mistyki królewskiej „dwóch ciał króla” (King’s Two Bodies), wróg tyranii i demokracji; wedle wszelkiego prawdopodobieństwa („teoria lancasterska”) związany z arystokratycznym i „rekuzanckim” rodem Hoghtonów uczestnik katolickiej konspiracji, mający także związki z jezuitami (męczennik o. Campion, o. Parsons), w tzw. zgubionych latach (The Lost Years) 1585-1592 student kolegium dla katolików angielskich w Reims lub Douai, być może nawet studiujący także (jako Arthurus Stratfordus Wigorniensis, D. Shfordus Cestrensis lub Gulielmus Clerkue Stratfordiensis)w angielskim kolegium w Rzymie, na pewno zaś dający w swoich dziełach liczne dowody wierności katolickiej dogmatyce, liturgii, kosmologii i antropologii oraz wyrażający szacunek dla wzgardzonego przez protestantów życia monastycznego; „umarł papistą” w 1616 roku (tego samego dnia, co w Madrycie Cervantes).

125 lat temu, 23 kwietnia 1889 roku, zmarł w Paryżu, w wieku 80 lat, Jules(-Amédée) Barbey d’Aurevilly, normandzki arystokrata, powieściopisarz, nowelista, poeta, eseista i krytyk literacki zwany „konetablem literatury”, reprezentant „czarnego” romantyzmu fantastyki i grozy, teoretyk dandyzmu i prekursor dekadentyzmu i symbolizmu; myśliciel kontrrewolucyjny (inspirowany myślą „proroków przeszłości”: J. de Maistre’a, L. de Bonalda, Chateaubrianda, A. Blanc de Saint-Bonneta) i „nieprzejednany” rojalista – legitymista, piewca szuanerii, po nawróceniu (w 1846) również katolicki ultramontanin (redaktor „Revue du Monde catholique”) i teoretyk powieści katolickiej, wróg nowoczesności, demokracji, pozytywizmu i burżuazji.

800 lat temu, 25 kwietnia 1214 roku, urodził się w Poissy – jako drugi syn ówczesnego następcy tronu, a od 1223 roku króla Francji Ludwika VIII Lwa z dynastii Kapetyngów i św. Blanki Kastylijskiej – Louis de France, od 8 listopada 1226 roku król Francji Ludwik IX Święty (ukoronowany 29 listopada), rządy samodzielne objął w 1235 roku; ustanowił parlamenty (sądy królewskie), zakazał pojedynków sądowych i wojen prywatnych, usprawnił administrację i ujednolicił system monetarny; pokojowo zażegnał konflikty z Aragonią i Anglią; praktykował ascezę, wspierał zakony (zwłaszcza franciszkanów, dominikanów i lazarystów), wybudował Sainte-Chapelle (arcydzieło gotyku) dla przechowywania Korony Cierniowej Chrystusa, przyjaźnił się i słuchał rad św. Tomasza z Akwinu; po ponownym (1244) opanowaniu przez mahometan Jerozolimy zorganizował (1248) i osobiście poprowadził VI krucjatę, która jednak zakończyła się klęską, a król dostał się do niewoli, w której przebywał do 1254; w 1270 roku zorganizował kolejną – VII krucjatę, którą poprowadził do Tunisu, lecz zmarł tam 25 sierpnia podczas epidemii, prawdopodobnie na dyzenterię; kanonizowany w 1297 roku przez papieża Bonifacego VIII; arcywzór monarchy chrześcijańskiego, nazywany już za życia „królem ziemskich królów” (Mateusz Paryżanin).

150 lat temu, 25 kwietnia 1864 roku urodził się w L’Aigle (Dolna Normandia) Henri Vaugeois, filozof, publicysta i działacz narodowo-monarchistyczny; pochodził z rodziny republikańskiej (jeden z przodków — J.-F. Vaugeois był jakobinem i królobójcą z Konwentu, acz inny, rojalista, walczył w armii Kondeusza) i sam w młodości (aż do „sprawy Dreyfusa”) był skrajnie lewicowym republikaninem, członkiem Unii na rzecz Akcji Moralnej, spinozistą i kantystą; 8 kwietnia 1898 założył (wraz z Maurice’em Pujo) antydreyfusowski Komitet Akcji Francuskiej (Comité d’Action française) – już nacjonalistyczny, lecz jeszcze republikański; na monarchizm nawrócił go (i jego przyjaciół) Charles Maurras około 1900 roku; kilka lat później Vaugeois nawrócił się również na katolicyzm i zaczął zwalczać krytycyzm Kanta (oraz w ogóle wpływy myśli niemieckiej); po przekształceniu (1905) Komitetu AF w Ligę Akcji Francuskiej został jej pierwszym formalnym przewodniczącym, pozostając także redaktorem (wychodzącego do 1914) miesięcznika „Revue d’Action française”; po wybuchu I wojny światowej zgłosił się na ochotnika do wojska; zmarł w 1916 roku.

40 lat temu, 25 kwietnia 1974 roku, urodził się w El Pardo k. Madrytu – jako drugi syn ówczesnego delfina Francji, ks. Alphonse’a de Bourbon (od 1975 króla z prawa Francji i Nawarry – Alfonsa II) i (wnuczki gen. F. Franco) Carmen Martínez-Bordiú y Franco – książę (prince) Louis-Alphonse-Gonzalve-Victor-Emmanuel-Marc de Bourbon (hiszp. Don Luis Alfonso Gonzalo Víctor Manuel Marco de Borbón y Martínez-Bordiú), w prostej linii potomek króla Ludwika IX Świętego, Henryka IV Wielkiego, Ludwika XIV i Filipa V Hiszpańskiego, od 19 września 1981 roku diuk Turenii (duc de Touraine), od tragicznej śmierci swojego starszego brata Franciszka (7 lutego 1984) – delfin Francji; od tragicznej śmierci swojego ojca (30 stycznia 1989) – Głowa Domu Burbońskiego (Chef de la Maison de Bourbon), diuk Andegaweński (duc d’Anjou) i król z prawa Francji i Nawarry Ludwik XX; z tego tytułu także 19. Suwerenny Wielki Mistrz Zakonu Ducha Świętego (L’Ordre de Saint-Esprit); kawaler Zakonu Św. Michała i bajlif Zakonu Maltańskiego; 8 stycznia 2013 roku potępił projekt ustawy o „małżeństwach” jednopłciowych i poparł ruch sprzeciwu rodzin katolickich.

125 lat temu, 28 kwietnia 1889 roku, urodził się w Vimieiro k. Santa Comba Dão (Viseu) António de Oliveira Salazar, ekonomista i katolicki mąż stanu („mistyk oddany Bogu i cyfrom”); pochodził z nizin społecznych i wstąpił do seminarium duchownego oraz przyjął niższe święcenia, lecz księdzem nie został (ale przez całe życie pozostał celibatariuszem); współzałożyciel (1913) – z późniejszym kardynałem-patriarchą Lizbony, ks. M. Gonçalvesem Cerejeirą i przyszłym przewodniczącym parlamentu Nowego Państwa M. de Figueiredo – Akademickiego Centrum Demokracji Chrześcijańskiej (Centro Académico de Democracia Cristã), przekształconego w 1917 roku w Katolickie Centrum Portugalskie (Centro Católico Português), z którego ramienia w 1921 roku został deputowanym, lecz po pierwszym posiedzeniu złożył mandat z obrzydzenia do obyczajów demokracji parlamentarnej; od 1918 roku profesor ekonomii Uniwersytetu Koimbryjskiego; po przewrocie wojskowym w 1926 roku otrzymał propozycję objęcia resortu finansów, lecz również zrezygnował po pięciu dniach, gdy wojskowi nie przyjęli jego rygorystycznych warunków co do budżetu; podjął się tej misji ponownie dopiero w kwietniu 1928 roku, gdy jego warunki zostały przyjęte; „cud” finansowy, jakiego dokonał (stabilizacja waluty, powrót do wymienialności i parytetu złota, saldo dodatnie w budżecie – po raz pierwszy od 1854 roku) stał się jego legitymacją do stopniowego przejmowania pełni władzy i przebudowy ustroju – na autorytarny i korporacyjny – tzw. Nowego Państwa (Estado Novo), zgodnego z konserwatywno-nacjonalistycznymi ideami jego twórcy (inspirującego się, prócz papieskich encyklik społecznych, głównie „nacjonalizmem integralnym” Ch. Maurrasa), krytykowanego jednak przez portugalskich integralistów (także przez ich faszyzujący odłam narodowo-syndykalistyczny) za nieprzywrócenie monarchii i cezaryzm; od 5 lipca 1932 do 27 września 1968 premier Portugalii o faktycznie dyktatorskich kompetencjach (unikatowa dyktatura cywilna intelektualisty i system tzw. prezydencjalizmu premiera, opierający się na zaufaniu prezydenta Republiki, mogącego teoretycznie odwołać premiera w każdej chwili), jednocześnie minister finansów (do 1940), spraw zagranicznych (1939-1944) i obrony (1961-1962) oraz p.o. prezydenta 18 IV – 9 VIII 1951; wspierał Alzamiento Nacional w Hiszpanii, wysyłając ochotniczy Legion Wiriatusa, oraz rządy gen. Franco (Pakt Iberyjski); w czasie II wojny światowej udostępnił Brytyjczykom bazy na Azorach; w 1949 roku wprowadził Portugalię do NATO jako członka-założyciela; w ostatnich dekadach rządów musiał zmagać się z agresją komunistyczną w terytoriach zamorskich (Ultramar) Imperium Portugalskiego; ustąpił po wylewie krwi do mózgu; zmarł w 1970 roku.

20 lat temu, 29 kwietnia 1994 roku, zmarł w Mecosta (Michigan), w wieku 75 lat, Russell Amos Kirk, filozof polityki, historyk myśli politycznej, krytyk literacki i powieściopisarz (autor powieści grozy); uzyskał doktorat z literatury na Uniwersytecie St Andrews w Szkocji; współpracownik „National Review” i „Chronicles”, założyciel (1957) i pierwszy redaktor miesięcznika „Modern Age”; w 1964 roku wspierał kampanię prezydencką B. Goldwatera; jeden z najwybitniejszych (i nielicznych w Ameryce – bo „urodzony w niewłaściwym czasie i miejscu”, z „gotycką i nieoświeconą głową”) przedstawicieli konserwatyzmu tradycyjnego, opartego o boskie Objawienie i transcendentny ład moralny (prawo naturalne), „organicznego” i roztropnościowego (w duchu św. Tomasza z Akwinu, R. Hookera i E. Burke’a); krytyk libertarianizmu, tzw. neokonserwatyzmu, uzależnienia polityki amerykańskiej od interesów Izraela i „misjonizmu demokratycznego”, wróg nowoczesności – także w jej technicznym wymiarze (samochód to „mechaniczny jakobin”); w 1963 roku konwertował (z episkopalizmu) na katolicyzm i związał się z broniącym rzymskiej tradycji liturgicznej Una Voce America; w 1989 roku odznaczony przez R. Reagana Presidential Citizens Medal.

90 lat temu, 30 kwietnia 1924 roku, urodził się w Barcelonie Gonzalo Fernández de la Mora y Mon, eseista, dyplomata i polityk; był synem oficera – monarchisty (alfonsjanisty), uzyskał doktoraty z prawa i filozofii; publicysta monarchistycznego dziennika „ABC” oraz współpracownik „neotradycjonalistycznego” pisma „Arbor” i wydawnictwa „Rialp”; od 1959 roku członek Rady Prywatnej pretendenta do tronu, hr. Barcelony (Juan de Borbón); delegat Hiszpanii w UNESCO i Radzie Współpracy Kulturalnej Rady Europy (1958-1969); brał udział w przygotowywaniu głównej ustawy zasadniczej państwa frankistowskiego Ley de Orgánica (1967); od 1970 roku podsekretarz w MSZ, 1970-1974 minister robót publicznych, od 1974 roku – dyrektor Szkoły Dyplomatycznej; w 1975 roku założył (jako stowarzyszenie) Hiszpański Związek Narodowy (Unión Nacional Española) – przekształcony rok później w partię – skupiający „ortodoksyjnych” frankistów (i niektórych karlistów), pragnących obronić dorobek państwa narodowo-katolickiego oraz przeciwstawiających się transición ku demoliberalizmowi i „partiokracji”, a także – jako organ prawicy konserwatywnej – przegląd „Razón Española”, który redagował do śmierci (UNE rozpadł się w 1979); członek Królewskiej Akademii Nauk Moralnych i Politycznych; zmarł w 2002 roku.