Jesteś tutaj: prof. Jacek Bartyzel » Miscellanea » Kalendarzyk reakcjonisty — luty

Kalendarzyk reakcjonisty — luty

Jacek Bartyzel

10 lat temu, 1 lutego 2004 roku, zmarł w Pampelunie, w wieku 88 lat, Álvaro d’Ors y Pérez-Peix, historyk i teoretyk jurysprudencji, światowej sławy romanista, znawca prawa rzymskiego w Egipcie, wizygockiego, foralnego, kanonicznego i cywilnego, tradycjonalistyczny filozof polityki; syn trójjęzycznego (katalońskiego, kastylijskiego i francuskiego) pisarza i filozofa oraz promotora frankistowskiej polityki kulturalnej Eugenia d’Orsa y Roviry (1881-1954) i rzeźbiarki Maríi Pérez-Peix; kierownik Katedry Prawa Rzymskiego na uniwersytetach w Grenadzie (1943-45), Santiago de Compostelli (1945-60) i Nawaryjskim (1961-93; od 2004 profesor honorowy), profesor wizytujący uczelni włoskich, portugalskich i niemieckich; członek licznych akademii i towarzystw naukowych hiszpańskich, francuskich, włoskich, niemieckich i argentyńskich; doktor h.c. uniwersytetów w Tuluzie, Coimbrze i Rzymie (La Sapienza); kawaler wielu orderów, w tym Krzyża Alfonsa X Mądrego i Wielkiego Krzyża św. Rajmunda de Peñafort; karlista – doradca króla de iure Ksawerego I (D. Javier de Borbón-Parma), lecz nietypowy, bo również schmittianin (i osobisty przyjaciel Carla Schmitta), rozwijający zwłaszcza temat „wroga publicznego”; zapadł na zdrowiu po śmierci (2003) swojej żony (i matki ich jedenaściorga dzieci) Palmiry Lois.

1000 lat temu, 3 lutego 1014 roku, zmarł w Gainsborough (Lincolnshire, Anglia), w wieku ok. 54 lat, Swen I Widłobrody (duń. Svend Tveskæg, norw. Svein Tjugeskjegg, ang. Svein Forkbeard), syn pierwszego chrześcijańskiego władcy Danii, Haralda Sinozębego, i zięć księcia Polski Mieszka I, ojciec Kanuta Wielkiego; od 986 lub 987 król Danii i Norwegii (tron norweski utracił przejściowo w latach 995-1000 na rzecz Olafa I Tryggvassona), w 1013 roku podbił Anglię i 25 XII 1013 został ukoronowany na króla Anglii; po śmierci jego ciało ugotowano i oddzielono skórę od kości, aby te przewieźć do Danii i pochować w katedrze w Roskilde. Kwestią sporną jest, czy w głębi duszy sprzyjał pogańskiej religii przodków.

10 lat temu, 3 lutego 2004 roku, zmarł w Lizbonie, w wieku 89 lat, gen. Kaúlza Oliveira de Arriaga, wojskowy, geostrateg, polityk i pisarz polityczny; wieloletni bliski współpracownik premierów A. Salazara i M. Caetano, profesor Instytutu Wyższych Studiów Wojskowych, w schyłkowym okresie autorytarnego Nowego Państwa (1970-73) naczelny dowódca sił zbrojnych w Mozambiku podczas wojny z rebelią nacjonalitarnego ruchu o ideologii marksistowsko-leninowskiej FRELIMO, wspieraną przez ZSSR, Chiny i Kubę (Guerra de Ultramar); po rewolucji 1974 roku próbował odbudować postsalazarystowską prawicę chrześcijańsko-narodową, stając na czele (1977-97) Niezależnego Ruchu na rzecz Rekonstrukcji Narodowej / Partia Prawicy Portugalskiej (MIRN/PDP), kandydując także z jej ramienia na urząd prezydenta; od 1966 roku członek Rady zakonu rycerskiego Ordem de Cristo.

80 lat temu, 4 lutego 1934 roku, zmarł w Wiedniu, w wieku 81 lat, Richard Ritter Kralik von Meyrswalden, poeta, dramaturg i katolicki filozof kultury; pochodził z niemiecko-czeskiej, uszlachconej rodziny fabrykantów o wysokiej kulturze, zwłaszcza muzycznej (jego młodsza siostra Mathilde była wybitnym kompozytorem); w literaturze przedstawiciel neoromantyzmu, uprawiający poezję religijną oraz wskrzeszający tradycję misteryjną, łączącą gatunek hiszpańskiego dramatu eucharystycznego (auto sacramental) P. Calderona z teatrem monumentalnym R. Wagnera; współzałożyciel katolickiego stowarzyszenia Gralbund i przeglądu „Der Gral” (1906-37); monarchista; udekorowany przez cesarza Franciszka Józefa I orderem Żelaznej Korony (Eisernen Krone), a przez papieża Leona XIII orderem Św. Grzegorza.

60 lat temu, 6 lutego 1954 roku, zmarł w Berlinie (Zachodnim), w wieku 91 lat, Friedrich Meinecke, historyk idei, teoretyk historiografii i polityk; od 1893 roku redaktor „Historische Zeitschrift”; profesor uniwersytetów w Strasburgu, Fryburgu i (od 1914) Berlinie, członek Bawarskiej i Pruskiej Akademii Nauk; autor fundamentalnych dzieł na temat państwa narodowego, idei racji stanu i historyzmu oraz rozróżnienia pomiędzy „narodami kulturalnymi” i „narodami państwowymi”, uważany także za twórcę pojęcia „historia idei”; monarchista, (protestancki) konserwatysta i nacjonalista (m.in. o nastawieniu antypolskim); założyciel (1917) Związku Ludowego na rzecz Wolności i Ojczyzny; po upadku cesarstwa stał się „republikaninem z rozumu” (Vernunftsrepublikaner) i założył (1923) Niemiecką Partię Demokratyczną (DDP); w okresie hitleryzmu zrezygnował z pełnienia funkcji publicznych; po II wojnie światowej autor rozliczeniowego dzieła na temat „niemieckiej katastrofy” oraz współorganizator i pierwszy rektor Wolnego Uniwersytetu Berlińskiego.

5 lat temu, 7 lutego 2009 roku, zmarł w Barcelonie, w wieku 86 lat, Francisco Canals Vidal, filozof, teolog, historyk Kościoła i myśliciel polityczny; kierownik Katedry Filozofii w Instytucie Jaime Balmesa (1956-66) i Katedry Metafizyki (Ontologii i Teodycei) na Uniwersytecie Barcelońskim (1967-87), współpracownik przeglądu „Cristiandad”, współtwórca Barcelońskiej Szkoły Tomistycznej, członek Papieskiej Akademii Rzymskiej, inicjator Międzynarodowego Towarzystwa Tomasza z Akwinu, doktor h.c. Abat Oliba CEU w Barcelonie, Papieskiego i Królewskiego Uniwersytetu św. Tomasza z Akwinu w Manili i FASTA w Mar de Plata, 26 IX 2002 mianowany przez papieża bł. Jana Pawła II Kawalerem Komandorem Orderu (Zakonu) Św. Grzegorza Wielkiego; ojciec jedenaściorga dzieci; jeden z największych tomistów XX wieku, historyk rozwoju ortodoksji katolickiej w toku pierwszych siedmiu soborów oraz mistyki katolickiej; wniósł oryginalny wkład do teologii Królestwa Bożego (Reino de Dios) i św. Józefa jako Patriarchy Ludu Bożego; tradycjonalista, wnoszący do karlizmu mocny ton obrony tradycji katalońskiej przeciwko centralizmowi absolutystycznemu i liberalnemu, ale również przeciwko laickiemu i separatystycznemu nacjonalizmowi („katalonizmowi”); redaktor protestu 61 hiszpańskich profesorów przeciwko demoliberalnej konstytucji z 1978 roku, jako nierozpoznającej autorytetu Boga w porządku politycznym i prowadzającej do nowego totalitaryzmu laickiego, wskutek uznania państwa za jedynego Demiurga, mogącego regulować suwerennie kwestie małżeństwa, rodziny, wychowania i ekonomii, podług woli partii większościowej, choćby i komunistycznej.

150 lat temu, 10 lutego 1864 roku, urodził się w Weinhaus (Wiedeń) Witold Leon książę Czartoryski h. Czartoryski, polityk konserwatywny (związany z „Podolakami”), działacz społeczny i gospodarczy, dendrolog; założyciel (1906) Towarzystwa Kółek Ziemian, poseł do Sejmu Galicyjskiego (1908-14), od 1913 roku dziedziczny członek austriackiej Izby Panów; w 1918 roku mianowany przez Radę Regencyjną Królestwa Polskiego komisarzem ds. Galicji; już przed I wojną światową zbliżył się (na tle kwestii ukraińskiej) do endecji i w latach 1922-30 był senatorem RP I i II kadencji z ramienia Związku Ludowo-Narodowego; bardzo religijny, był członkiem Sodalicji Mariańskiej i działaczem Akcji Katolickiej. Zmarł w 1945 roku. Jednym z jego dwanaściorga dzieci był bł. męczennik Kościoła o. Michał Czartoryski OP (z urodzenia Jan Franciszek ks. Czartoryski, 1897-1944), kapelan AK, rozstrzelany przez Niemców w szpitalu wraz z rannymi i chorymi, których nie chciał opuścić.

75 lat temu, 10 lutego 1939 roku, zmarł w Watykanie, w wieku 81 lat, Ojciec Święty Pius XI (z urodzenia: Ambrogio Damiano Achille Ratti), prezbiter od 1879 roku, potrójny doktor prawa kanonicznego, teologii i filozofii; od 1914 roku prefekt Biblioteki Watykańskiej i pronotariusz apostolski, od 25 IV 1918 wizytator apostolski w Polsce i na Litwie, a od 6 VI 1919 nuncjusz apostolski w Polsce i jednocześnie abp tytularny Nafpaktos (jako jeden z dwóch, oprócz przedstawiciela Turcji, członków korpusu dyplomatycznego pozostał w Warszawie podczas bitwy warszawskiej w sierpniu 1920 roku; zaprzyjaźnił się z Naczelnikiem Państwa Józefem Piłsudskim, lecz popadł w konflikt z bpem krakowskim Adamem ks. Sapiehą, co stało się powodem jego odwołania); od 15 VI 1921 abp Mediolanu, do godności kardynalskiej wyniesiony przez papieża Benedykta XV 19 VII 1921; od 6 II 1922 roku 259. papież Świętego Kościoła Rzymskiego; wezwał rządców i narody świata do uznania Społecznego Panowania Chrystusa Króla, ustanawiając także Jego święto (Quas primas, 11 XII 1925), lecz aktywność społeczno-polityczną katolików chciał zawęzić do bezpośrednio kontrolowanej przez Kościół (inaugurowanej 23 XII 1922) Akcji Katolickiej, dezawuując inicjatywy autonomiczne i nieklerykalne (potępienie Action Française, napięcia pomiędzy Akcją Katolicką a karlizmem w Hiszpanii), oraz do odnowienia ustroju stanowo-zawodowego jako remedium na błędy liberalizmu i zagrożenie socjalizmem (Quadragesimo anno, 15 V 1931); potępił fałszywy, irenistyczny ekumenizm (Mortalium animos, 6 I 1928), trzykrotnie (1926, 1932, 1937) prześladowania Kościoła w Meksyku, udzielając (Iniquis afflictisque, 18 XI 1926) meksykańskim katolikom zezwolenia na opór czynny, lecz trzy lata później zmuszając cristeros do złożenia broni; potępił także ucisk Kościoła w Republice Hiszpańskiej (Dilectissima nobis, 3 VI 1933) i zaakceptował powstanie narodowo-wojskowe z 1936 roku jako mające charakter Krucjaty; potępił faszystowską statolatrię (Non abbiamo bisogno, 29 VI 1931), hitlerowski rasizm (Mit brennender Sorge, 14 III 1937) i bezbożny komunizm (Divini Redemptoris, 19 III 1937); nadał tytuł Doktora Kościoła świętym: Albertowi Wielkiemu, Piotrowi Kanizjuszowi, Robertowi Bellarminowi i Janowi od Krzyża, wyniósł na ołtarze m.in. Teresę z Lisieux, Jana Bosko, bpa Jana Fishera, Tomasza More’a (jako patrona polityków), Piotra Kanizjusza, Alberta Wielkiego i Andrzeja Bobolę.

10 lat temu, 11 lutego 2004 roku, zmarł w Pizie, w wieku 57 lat, Marco Tangheroni, historyk i eseista, mediewista, od 1980 roku profesor zwyczajny na uniwersytecie w Sassami (Sardynia), a od 1983 – w Pizie, współpracownik „New Cambridge Medieval History”, działacz Przymierza Katolickiego (Alleanza Cattolica) i współpracownik wielu periodyków katolickich; komentator scholiów Nicolasa Gomeza Davili.

60 lat temu, 15 lutego 1954 roku zmarł w Saint-Jean-de-Luz (Pyrénées-Atlantiques, Akwitania), w wieku 65 lat, Maxime Real del Sarte, jeden z największych rzeźbiarzy XX wieku, bohater i inwalida wojenny (stracił lewą dłoń), gorący katolik i czciciel św. Joanny d’Arc (autor wielu jej pomników), rojalista – założyciel i szef Camelots du Roi, „gazeciarzy królewskich” Action Française.

80 lat temu, 17 lutego 1934 roku, zginął, odpadając od szczytu trzydziestodwumetrowej skały Grand Bon Dieu w Ardenach, w pobliżu Meches-les-Dames, w wieku 58 lat, Albert I Koburg (Albert Leopold Clément Marie Meinrad de Saxe-Cobourg), Król-Żołnierz (Roi Soldat) i Król-Rycerz (Roi Chevalier); młodszy syn Filipa Koburga, hr. Flandrii, bratanek króla Leopolda II, od 1905 roku następca tronu belgijskiego, od 17 grudnia 1909 roku 3. król Belgów (Roi des Belges); bohaterski władca narodu napadniętego (pomimo neutralności Belgii) przez Niemcy w czasie I wojny światowej, ostatni w dziejach Europy monarcha, który osobiście dowodził na polach bitew, żyjąc w okopach i latając samolotem nad liniami wroga, oszczędzając wszelako żołnierską krew i nie pozwalając użyć armii belgijskiej do wielkich ofensyw pod Verdun i Sommą, będących wielkimi rzeziami.

70 lat temu, 19 lutego 1944 roku, urodził się w Rzymie Gianfranco De Turris, eseista i dziennikarz; twórca programu RAI Radio 1 „L’Argonauta”; tradycjonalista integralny w nurcie evoliańskim (sekretarz Fundacji Juliusa Evoli i konsultant Edizioni Mediterranee), miłośnik i znawca literatury fantastycznej (zwłaszcza H.P. Lovecrafta i J.R.R. Tolkiena) i przewodniczący Nagrody J.R.R. Tolkiena w latach 1980-92, stąd zaliczany również do tzw. prawicy tolkieniańskiej (destra tolkieniana).

60 lat temu, 19 lutego 1954 roku, urodził się John Joseph Haldane, filozof, profesor filozofii na Uniwersytecie Św. Andrzeja (St Andrews) w Fife (Szkocja) i dyrektor tamtejszego Centrum Etyki, Filozofii i Spraw Publicznych; zajmuje się filozofią umysłu, historią filozofii średniowiecznej (zwłaszcza Akwinatą) i szkocką filozofią XVIII wieku (zwłaszcza Th. Reidem), etyką, filozofią polityczną, filozofią religii, estetyką i rolą sztuki w edukacji duchowej; rzymski katolik, kawaler Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie (OESSH); reprezentant tomizmu analitycznego, krytyk liberalizmu (zwłaszcza teorii sprawiedliwości J. Rawlsa), za św. Augustynem nawołuje do ponownego odkrycia ideału narodu jako wspólnoty moralnej, która rozpoznaje sens swojego bytowania w publicznych, symbolicznych formach ekspresji, takich jak pogrzeb monarchy czy bohatera narodowego.

100 lat temu, 22 lutego 1914 roku, urodził się w Bonito (Kampania) Alfredo Covelli, polityk monarchistyczny (prosabaudzki); deputowany do Konstytuanty (1946-48) z Narodowego Bloku Wolności (BNL) oraz do siedmiu kolejnych legislatur od 1948 do 1976; w 1948 roku założył konserwatywną Partię Narodowo-Monarchistyczną (PNM) i stał na jej czele do 1959, czyli do jej połączenia się z (powstałą w 1954 roku jako chadekizująca secesja z PNM) Partią Monarchistyczno-Ludową (PMP) Achille’a Lauro we Włoską Partię Demokratyczną Jedności Monarchistycznej (PDIUM); wskutek ponownego konfliktu i rozłamu podczas wyborów w 1968 roku, przeprowadził (w 1971) fuzję PDIUM z neofaszystowskim Włoskim Ruchem Społecznym (MSI), współtworząc Włoski Ruch Społeczny – Prawica Narodowa (MSI-DN), którego był przewodniczącym w latach 1972-73, lecz po konflikcie z G. Almirante w 1977 roku utworzył nową partię konserwatywną Demokracja Narodowa – Zgromadzenie Prawicy (DN-CD), która jednak rozpadła się dwa lata później; 15 I 1998 Wiktor Emanuel Sabaudzki mianował go przewodniczącym honorowym Rady Senatorów Królestwa. Zmarł tegoż roku.

70 lat temu, 22 lutego 1944 roku urodził się w Mediolanie Maurizio Blondet, dziennikarz i publicysta; współpracownik „Oggi”, „il Giornale”, „Avvenire”, „la Padania” i „Certamen”; tradycjonalista katolicki, demaskator gnozy pogańskiej, tajnej władzy oligarchicznej finansjery, „fanatyków apokalipsy” i judeo-neokonserwatyzmu.

75 lat temu, 23 lutego 1939 roku, urodził się w Wiedniu Gerd-Klaus Kaltenbrunner, filozof i eseista; po ukończeniu studiów filozoficznych i prawniczych na Uniwersytecie Wiedeńskim przeniósł się (1962) do RFN i związał się z wydawnictwem Verlag Herder; współpracował z „Merkur”, „Zeitbühne”, „Criticón”, „Epoche”, „Theologisches”, „MUT” i „Junge Freiheit”; w latach 70. podjął próbę intelektualnej „rekonstrukcji konserwatyzmu” w odpowiedzi na lewacką rewoltę ’68 oraz mieszczańsko-liberalny nihilizm, określając swoją metapolityczną pozycję mianem „ewolucyjnego Tradycjonalizmu”; wielbiciel baroku i kontrreformacji katolickiej, jako ostatniej epoki kultury tradycyjnej, autor dwóch monumentalnych trylogii o Europie zaprezentowanej w ponad setce mikrobiografii pisarzy i myślicieli każdego kraju europejskiego (Polskę reprezentuje A. Cieszkowski) i o „duchu Europy”; od lat 90. wycofał się ze świata „planowej gospodarki rynkowej” i antykultury do „transcendentalnej gospodarki równoległej”, zamieszkując także w pustelni jako „świecki mnich”, utrzymujący ze światem tylko kontakt listowny, poświęcając odtąd życie na modlitwę, czytanie i pisanie (m.in. dzieł apologetycznych i hagiograficznych), zwrócił się ku badaniom szkół i tradycji religijno-mistycznych, jak zwłaszcza „teologii negatywnej” (Pseudo-Dionizy Areopagita, Mistrz Eckhart, Mikołaj z Kuzy), filozofii idealistycznej (F.W.J. Schelling, W. Struve), katolickiej mistyki romantycznej (K. Emmerich i C. Brentano) i „tradycjonalizmu integralnego” (R. Guénon, J. Evola, L. Ziegler). „Chrześcijański ezoteryk” i „pogodny apokaliptyk”, należący do już „prawie niewidzialnego” Kościoła katolickiego – „ostatniej trzódki wiernych”, która mogłaby się nazywać „Kościołem integralno-katolickim”, „Kościołem katolicko-ortodoksyjnym” lub „Katolickim Kościołem Czasów Ostatecznych”. Zmarł w 2011 roku.

30 lat temu, 24 lutego 1984 roku, zmarł w Münster, w wieku 71 lat, Helmut Schelsky, socjolog; studiował filozofię, germanistykę, historię i historię sztuki; od 1932 członek SA, od 1933 Narodowosocjalistycznego Związku Studentów (NSDStB), a od 1937 NSDAP; jako (od 1940) asystent Arnolda Gehlena, a następnie Hansa Freyera, współtworzył wraz z nimi tzw. Szkołę Lipską, przeciwstawiającą się neomarksistowskiej Szkole Frankfurckiej; po wojnie (od 1949) profesor socjologii w Hamburgu, później w Münster i Dortmundzie, założyciel centrum badań interdyscyplinarnych w Rhedzie, zwanym „niemieckim Princeton”; zaliczany do nurtu konserwatyzmu technekratycznego” (nie „technokratycznego”, lecz zwracającego uwagę na zjawisko bezosobowego panowania techniki); krytyk „kapłańskiej” władzy intelektualistów, dążących do moralnej dyskredytacji autorytetu państwa, a w jej obrębie zwłaszcza „terapeutycznej”, psychologicznej elity „nowej klasy”.

20 lat temu, 25 lutego 1994 roku, zmarł w Madrycie, w wieku 86 lat, Juan Beneyto Pérez, filozof prawa i polityki; zaczynał jako teoretyk i obrońca prawa foralnego, lecz po studiach w Bolonii i Berlinie stał się sympatykiem faszyzmu i narodowego socjalizmu, wiążąc się z ruchem narodowo-syndykalistycznym (JONS) R. Ledesmy Ramosa; współzałożyciel organu Falangi „Arriba”, podczas wojny domowej Dyrektor Generalny Rady Prasowej i przewodniczący Towarzystwa Hiszpańsko-Niemieckiego; po wojnie długoletni kierownik Katedry Prawa na Uniwersytecie Complutense w Madrycie; członek Królewskiej Akademii Kultury Walencjańskiej; obok L. Legaza Lacambry i F.J. Conde główny reprezentant jurysprudencji państwa frankistowskiej: w pierwszej fazie teoretyk państwa totalitarnego, jako „ludowego państwa autorytarnego”, oraz monopartii, której wyrazem jest „zhierarchizowane przywództwo” na czele z wodzem (caudillo), będące też „samokreującą się monarchią”, interpretowaną jednak również jako współczesna aplikacja tomistycznego „rządu mieszanego” (oraz tradycji wizygockiej), gdzie wódz to odpowiednik króla, a monopartia – arystokracji i okraszaną cytatami z tradycjonalistów (Donoso, Balmes, Mella); w drugiej fazie odszedł od koncepcji totalitarnych, zwracając się ku konserwatyzmowi katolickiemu i ujmując frankizm jako neotradycjonalizm.

60 lat temu, 26 lutego 1954 roku, zmarł w Wallingford (Oxfordshire), w wieku 93 lat, William Ralph Inge, anglikański duchowny i filozof; od 1907 roku profesor teologii w Jesus College (Cambridge), od 1911 do śmierci – dziekan katedry św. Pawła w Londynie; przewodniczący Towarzystwa Arystotelesowskiego (1920-21) i członek Akademii Brytyjskiej; Rycerz Komandor Zakonu Wiktoriańskiego (CVO); kontynuator XVII-wiecznej szkoły platoników z Cambridge oraz najlepszy w swojej epoce znawca Plotyna i neoplatonizmu, który adaptował też do mistycyzmu chrześcijańskiego; ze względu na podkreślanie autonomii indywidualnego doświadczenia religijnego niechętnie nastawiony do autorytetu i Kościoła Rzymskiego; konserwatysta kulturowy, którego silny pesymizm zyskał mu przydomek „posępnego Dziekana” (The Gloomy Dean).

80 lat temu, 27 lutego 1934 roku, zmarł w Rzymie, w wieku 71 lat, ks. Umberto Benigni, duchowny katolicki i historyk Kościoła; od 1893 roku redaktor dziennika „L’Eco d’Italia”, a od 1901 – „La Voce della Verità”; w 1902 roku rozpoczął pracę w Kurii Rzymskiej, będąc od 1906 podsekretarzem w Kongregacji ds. Nadzwyczajnych i tytularnym prałatem Domu Jego Świątobliwości oraz bliskim współpracownikiem sekretarza stanu Rafaela kard. Merry del Val; w 1907 roku zainicjował wydawanie codziennego biuletynu informacyjnego „La Corrispondenza di Roma” (od 1909 w języku francuskim pt. „La Correspondance de Rome”, a w 1913-14 „Cahiers de Rome”); równolegle w 1909 roku zorganizował (niemające formalnego statusu kanonicznego, lecz z polecenia i z poparciem papieża św. Piusa X) „integrystyczne” stowarzyszenie pn. Sodalitium Pianum – zwane też potocznie „La Sapinière” [„Las Jodłowy”] – którego celem było zwalczanie ukrytego bądź jawnego modernizmu wewnątrz Kościoła, zgodnie z ustaleniami encykliki Pascendi Dominici gregis, opartego zaś o sieć kościelnych współpracowników i informatorów w całej Europie, wspieranego też przez Kongregację Konsystorialną i jej prefekta, Gaetano kard. De Lai, lecz rozwiązanego przez papieża Benedykta XV w 1921 roku z powodu „zmiany okoliczności”; „Sapiniera” i jej twórca przeszli do „czarnej legendy” modernistów, jako „tajna policja kościelna” z „ery stalinowskiej Watykanu”.

70 lat temu, 27 lutego 1944 roku, urodził się w Buslingthorpe (Lincolnshire) Roger Scruton, filozof kultury i sztuki, myśliciel polityczny i kompozytor; ukończył Jesus College w Cambridge, przez wiele lat (1971-92) był profesorem estetyki w londyńskim Birbeck College, następnie (1992-95) profesorem filozofii w Boston University, wreszcie profesorem wizytującym w wielu uczelniach brytyjskich i amerykańskich; pochodząc z proletariackiej rodziny, konserwatystą stał się jako obserwator lewackiej rewolty na uczelniach paryskich w maju 1968 roku; w 1974 roku został członkiem Konserwatywnej Grupy Filozoficznej, założonej przez sir Hugh Frazera, zaś w 1982 roku sam założył (i prowadził go przez 18 lat) magazyn „The Salisbury Review”, jako organ tradycjonalistycznego – nieliberalnego – konserwatyzmu, nawiązującego do tradycji High Thoryism i przeciwstawiającego się „libertarianizacji” Partii Konserwatywnej przez M. Thatcher (acz jako obrońca państwa narodowego popierał jej antybrukselską politykę zagraniczną); w latach 80. i 90. wielokrotnie odwiedzał Polskę, Czechy i Węgry, wspierając różne inicjatywy konserwatywne; jest też jednym z nielicznych autorów konserwatywnych dość obficie tłumaczonych i wydawanych w Polsce.

PMK Design
© Organizacja Monarchistów Polskich 1989–2024 · Zdjęcie polskich insygniów koronacyjnych pochodzi z serwisu replikiregaliowpl.com.