Jesteś tutaj: prof. Jacek Bartyzel » Miscellanea » Kalendarzyk reakcjonisty — maj

Kalendarzyk reakcjonisty — maj

Jacek Bartyzel

10 maja 1817 roku zmarł w Rzymie, w wieku 70 lat (ur. 28 VI 1746), ks. abp Jean-Sifrein kard. Maury, duchowny, polityk i pisarz; pochodził ze skromnej rodziny ubogiego szewca, lecz wcześnie objawił zdolności intelektualne i wstąpił do seminarium duchownego w Awinionie; w 1766 przybył szukać szczęścia w Paryżu i zdobył natychmiast uznanie mowami żałobnymi na cześć delfina Francji, ks. Ludwika Ferdynanda (1729-1765), i księcia Lotaryngii (ekskróla Polski Stanisława I Leszczyńskiego) Stanisława Dobroczynnego (1677-1766); w 1767 został mianowany subdiakonem w diecezji Meaux i otrzymał nagrodę Akademii Francuskiej za Pochwałę Karola V, króla Francji; w 1769 przyjął święcenia kapłańskie, a trzy lata później został kanonikiem w diecezji Lombez; uznanie, również ze strony króla Ludwika XVI, przyniosły mu panegiryki św. Ludwika i św. Augustyna (oba wygłoszone w Akademii); w 1781 został mianowany przeorem w diecezji Noyon, a 27 stycznia 1785 został przyjęty do Akademii Francuskiej; wybrany w 1789 na deputowanego Stanu Pierwszego jako reprezentant baliwatu w Péronne do Stanów Generalnych, po buncie deputowanych i samowolnym przekształceniu się reprezentacji stanowej w Zgromadzenie Narodowe dał się poznać jako jeden z najodważniejszych oratorów kontrrewolucyjnych: bronił praw duchowieństwa i szlachty oraz władzy papieskiej, protestował przeciwko Konstytucji cywilnej kleru, przeciwstawiał się emancypacji żydów, ścierał się z hr. Mirabeau; zagrożony śmiercią, po rozwiązaniu Konstytuanty emigrował do Koblencji, a następnie do Rzymu; 1 maja 1792 otrzymał sakrę arcybiskupa in partibus Nicei i został mianowany ambasadorem papieża na elekcję cesarską we Frankfurcie nad Menem; 21 lutego 1794 otrzymał od Piusa VI kapelusz kardynalski i został mianowany bpem tytularnym Montefiascone i Corneto; po śmierci papieża odegrał ważną rolę podczas konklawe w Wenecji, zgłaszając kandydaturę bpa Imoli, Barnaby Ludwika hr. Chiaromonti, który po wybraniu go (14 marca 1800) przybrał imię Piusa VII; nieustraszony podczas rewolucji, okazał słabość wobec bonapartystycznej uzurpacji: dokonał ralliement do cesarstwa, wspierał Napoleona w kazaniach i listach pasterskich; został mianowany senatorem (1806), kapelanem „króla Westfalii” (Hieronima Bonapartego), hrabią cesarstwa (1810) i wreszcie – mimo sprzeciwu papieża, który zabronił mu przyjmować ten urząd od uzurpatora – abpem Paryża; po Restauracji poniósł za to słuszną karę, został bowiem zdjęty z urzędu przez kapitułę archidiecezji, wykluczony z Akademii i wygnany z kraju; po przybyciu do Rzymu został nadto skazany przez papieża na półroczny pobyt w więzieniu w Zamku św. Anioła, a następnie u lazarystów; ułaskawiony, zmarł w klasztorze.

13 maja 1717 roku urodziła się w Wiedniu arcyksiężniczka Maria Teresa von Habsburg, zwana też Marią Teresą Austriacką, późniejsza (od 20 października 1740) królowa Węgier Maria II Teresa, królowa Czech i arcyksiężna Austrii oraz (od 13 września 1745) cesarzowa (niekoronowana) de iure uxoris Świętego Cesarstwa Rzymskiego Maria Teresa; córka cesarza rzymsko-niemieckiego Karola VI Habsburga oraz księżniczki Elżbiety Brunszwickiej; wskutek (zawartego w 1736) małżeństwa z księciem Lotaryngii Franciszkiem I Stefanem – późniejszym cesarzem rzymsko-niemieckim Franciszkiem I – zapoczątkowała Dom Habsbursko-Lotaryński (Habsburg-Lothringen); jej prawa do tronu (ale nie elekcyjnego tytułu cesarskiego) i dziedziczenia wszelkich posiadłości Habsburgów zabezpieczała sankcja pragmatyczna jej ojca z 19 kwietnia 1713, lecz ich kwestionowanie doprowadziło do wojny o sukcesję austriacką (1741-1748), wskutek której Austria utraciła na rzecz Prus Śląsk, a korona Świętego Cesarstwa przez trzy lata (1742-1745) po raz ostatni w historii znalazła się we władaniu innego niż Habsburgowie Domu – Wittelsbachów, w osobie Karola VII Bawarskiego; do śmierci swego męża (18 sierpnia 1765), z którym miała 16 dzieci, w tym dwóch przyszłych cesarzy – Józefa II i Leopolda II, oraz królową-małżonkę Francji – Marię Antoninę, współpanowała wraz z nim, sprawując jednak faktyczne rządy, później natomiast do funkcji koregenta podniosła starszego syna, starała się jednak hamować jego zapędy „reformatorskie” w duchu oświeceniowym; jej najbliższym współpracownikiem był kanclerz (od 1753) Wenzel Anton ks. von Kaunitz (1711-1794), będący głównym architektem historycznego „odwrócenia przymierzy” (renversement des alliances), kończącego dwuwiekową rywalizację Francji i Austrii oraz Burbonów i Habsburgów; przy jego pomocy zreformowała też administrację państwową (uchodzącą odtąd za najsprawniejszą w Europie) oraz Uniwersytet Wiedeński, utworzyła Akademię Wojskową, skodyfikowała – w duchu tradycyjnym – prawo karne (Constitutio Criminalis Theresiana), ograniczyła pańszczyznę chłopów; szanowała odrębność Węgier, natomiast ograniczała ją w przypadku Czech; za jej panowania Wiedeń stał się główną po Paryżu stolicą kulturalną Europy; była osobą głęboko pobożną i władczynią prawdziwie chrześcijańską, acz swoje katolickie sumienie skalała udziałem w I rozbiorze Polski; zmarła w 1780 roku.

14 maja 1867 roku urodził się w Krasiczynie k. Przemyśla Adam Stefan Stanisław Bonifacy Józef ks. Sapieha h. Lis, książę-biskup krakowski (od 1926 – abp metropolita), kardynał Świętego Kościoła Rzymskiego, senator RP; najmłodsze dziecko radykalnego niepodległościowca Adama Stanisława ks. Sapiehy (1828-1903) i Jadwigi z Sanguszków; ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Wiedeńskim (1891) oraz teologiczne na Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie; święcenia kapłańskie otrzymał z rąk bpa Jana Puzyny 1 października 1893; na Papieskim Uniwersyteckie Laterańskim w Rzymie uzyskał 10 lipca 1896 stopień doktora obojga praw; równolegle studiował dyplomację w Kościelnej Akademii Szlacheckiej; w 1906 został mianowany szambelanem papieskim papieża Piusa X, z zadaniem pełnienia funkcji nieformalnego ambasadora spraw polskich przy Stolicy Apostolskiej; 8 listopada 1911 otrzymał od cesarza Franciszka Józefa nominację na urząd bpa diecezji krakowskiej, zatwierdzoną przez papieża 27 listopada tegoż roku – uroczysty ingres do katedry wawelskiej odbył 3 marca 1912; jeszcze w tym samym roku utworzył pierwsze duszpasterstwo akademickie w Krakowie przy kolegiacie św. Anny; w czasie I wojny światowej powołał Książęco-Biskupi Komitet Pomocy dla Dotkniętych Klęską Wojny; 23 września 1920 papież Benedykt XV mianował go asystentem tronu papieskiego i hrabią rzymskim; nie otrzymał jednak – zwyczajowego w wypadku biskupów krakowskich – kapelusza kardynalskiego ani wówczas, ani za pontyfikatu Piusa XI, z którym wszedł w konflikt jeszcze gdy ten, jako abp Achilles Ratti, pełnił funkcję nuncjusza apostolskiego w Polsce (na tle zarówno domniemanie proniemieckiego stanowiska Rattiego w kwestii przynależności państwowej Górnego Śląska, jak i domagania się przywrócenia tradycyjnego prymatu abpa gnieźnieńskiego, podczas gdy nuncjusz zrównywał wagę obu tytułów prymasowskich – prymasa Polski i prymasa Królestwa Polskiego, czyli abpa warszawskiego); 12 listopada 1922 został wybrany na senatora RP z listy Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej, lecz 9 marca 1923 złożył mandat, podporządkowując się papieskiemu zakazowi przyjmowania przez hierarchów kościelnych godności publicznych; po podniesieniu diecezji krakowskiej do rangi archidiecezji (28 października 1925) został 14 grudnia 1925 mianowany pierwszym abpem metropolitą krakowskim; w 1927 wydał zezwolenie na złożenie w Krypcie Wieszczów Narodowych sprowadzonych z Paryża zwłok Juliusza Słowackiego, a w maju 1935 – na pochówek marsz. Józefa Piłsudskiego w Krypcie Św. Leonarda, z zastrzeżeniem tymczasowości tej lokalizacji; kiedy dwa lata później jednostronnie zdecydował o przeniesieniu trumny tegoż pod Wieżę Srebrnych Dzwonów (nienależącą do sakralnej przestrzeni katedry), wybuchł tzw. konflikt wawelski, zaogniony jeszcze listem do prezydenta I. Mościckiego, po którym został oskarżony o obrazę głowy państwa, a wyciszony dopiero dyplomatycznymi przeprosinami; w 1939 prosił papieża Piusa XI (i ponownie, po jego śmierci, Piusa XII) o zwolnienie z urzędu ze względu na stan zdrowia, jednak za namowami władz (m.in. ministra J. Becka) prośbę tę wycofał; dzięki temu w czasie II wojny światowej i okupacji niemieckiej stał się faktycznym przywódcą (wskutek emigracji prymasa Augusta Hlonda) Kościoła polskiego w Generalnym Gubernatorstwie i moralnym przywódcą narodu; jego niezłomna postawa wobec okupanta, domaganie się zaniechania terroru, ofiarność w niesieniu pomocy potrzebującym zyskały mu zaszczytny tytuł Księcia Niezłomnego; po opanowaniu Polski przez Armię Czerwoną i zainstalowaniu reżimu komunistycznego zachowywał równie godną, a zarazem realistyczną postawę; zaakceptował deklarację ideową organizacji Wolność i Niezawisłość, z jego inicjatywy zaczął się też 24 marca 1945 ukazywać w Krakowie „Tygodnik Powszechny” pod redakcją ks. Jana Piwowarczyka; 23 sierpnia 1945 reaktywował Caritas i stanął na jego czele; 18 lutego 1946 otrzymał wreszcie kapelusz kardynalski, a 24 października tegoż roku papież nadał mu także nadzwyczajne uprawnienia ordynariusza dla duchowieństwa i wiernych obrządku greckokatolickiego; w grudniu 1948 wystosował list protestacyjny do B. Bieruta w sprawie szykan wobec Kościoła (likwidacja szkół katolickich, utrudnianie posługi duszpasterskiej chorym i więźniom, niszczenie prasy katolickiej, indoktrynacja komunistyczna obywateli, szkalowanie duchowieństwa); listy takie ponawiał w następnych latach, m.in. po przejęciu przez kolaborantów reżimu Caritasu; zachowywał sceptycyzm wobec tzw. porozumienia państwo-Kościół z kwietnia 1950, przewidując, że komuniści go nie dotrzymają; wskutek pogorszenia się stanu zdrowia 3 maja 1951 przekazał rządy nad archidiecezją abpowi Eugeniuszowi Baziakowi; zmarł 23 lipca 1951 roku, a jego pogrzeb stanowił wielką manifestację religijną i patriotyczną w apogeum stalinowskiego terroru.

23 maja 1842 roku urodził się w Elduayen (Guipúzcoa, Kraj Basków) Cura Santa Cruz [właśc. Manuel Ignacio Santa Cruz Loidi SJ], karlistowski ksiądz-wojownik (cura guerrillero); po rewolucji wrześniowej 1868, która obaliła uzurpatorkę „Izabelę II”, zaangażował się w propagandę legitymistyczną; aresztowany w październiku 1870, zdołał uciec i schronić się we Francji; po wybuchu (kwiecień) III wojny karlistowskiej przedostał się przez granicę do Hiszpanii i stanął na czele niewielkiego oddziału powstańców; wzięty do niewoli w sierpniu, ponownie uciekł i zbiegł do Francji, a w grudniu znów powrócił, odnalazł swoich ludzi i wznowił walkę, operując w prowincji Guipúzcoa; wkrótce zyskał sobie sławę jednego z najdzielniejszych gerylasów karlistowskich, ale również okrutnie rozprawiającego się z liberałami; zagrożony przez dowódców karlistowskich postawieniem przed sądem wojennym, musiał w lipcu 1873 przerwać walkę i przedostać się do Francji; powrócił raz jeszcze w grudniu, lecz po klęsce powstania udał się przez Lille na wygnanie do Londynu; tam wstąpił do Towarzystwa Jezusowego i poświęcił się odtąd pracy misyjnej na Jamajce, a następnie w Kolumbii, gdzie zmarł w 1926 roku; jego barwna postać weszła do literatury dzięki opowiadaniom i powieści Burzliwy żywot Baska Zalacaína Pía Baroja (gdzie przedstawiony został jako krwiożerczy, lecz wierzący w swoją opatrznościową misję morderca) oraz trylogii Wojna karlistowska Ramona del Valle-Inclána.

25 maja 992 roku zmarł książę Mieszko I [Mieszk, Mieszka, Mieszek, Misika, Mysko, zlat. Mesco; imię chrzestne (?) Dagome/Dagone/Dagobert?] z dynastii Piastów, której protoplastą miał być legendarny Piast Kołodziej, syn Chościska; pierwszy historyczny i pierwszy chrześcijański władca Polski, ojciec państwowości polskiej; wg Anonima zw. Gallem jego ojcem był Siemomysł vel Ziemomysł, dziadkiem – Lestek, a pradziadkiem – Siemowit vel Ziemowit; urodził się pomiędzy 922 a 945 rokiem (raczej bliżej drugiej z tych dat), a władzę objął zapewne pomiędzy 950 a 960; po ojcu odziedziczył Wielkopolskę i Kujawy oraz ziemię sieradzko-łęczycką, być może władał także od początku Mazowszem i Pomorzem Wschodnim albo je sobie podporządkował, gdy objął panowanie; w latach 70. opanował także Ziemię Sandomierską i Lubelszczyznę, acz w 981 utracił na rzecz księcia kijowskiego Włodzimierza tzw. Grody Czerwieńskie (między Sanem a Bugiem), odzyskane dopiero w 1018 przez Bolesława Chrobrego; o rozległości i dobrej organizacji jego władztwa oraz drużyny w superlatywach wyrażał się żydowski podróżnik, kupiec i handlarz niewolnikami z mauretańskiego kalifatu Kordowy, Ibrahim ibn Jakub (nie wiadomo jednak, czy z autopsji, czy z informacji zebranych na dworze cesarza Ottona I); rozpoczynając ekspansję na obszar połabskich Lubuszan (Licikavici), a także Wolinian i Wieletów, wszedł w konfrontację z niemieckimi margrabiami z marchii wschodnich (Gero i in.) usiłującymi podbić i siłą schrystianizować Słowian połabskich; jego siły poniosły dwukrotnie klęskę w starciu z samozwańczym przywódcą Wieletów, niemieckim wichrzycielem Wichmanem, a w jednym z nich poległ też nieznany z imienia brat księcia Polan; nie jest jasne, czy w 965 zdecydował się płacić trybut cesarzowi (i czy „aż po rzekę Wartę”, czy jedynie z ziemi Lubuszan) zmuszony do tego przez skuteczny najazd Gerona czy aby go (najazdu) uniknąć; sojusz Czechów z Wieletami udało mu się rozbić dzięki zawarciu w 965 małżeństwa z córką księcia czeskiego Bolesława I Srogiego – Dobrawą (pol. Dąbrówką): nie ma powodu wątpić w zgodne relacje Thietmara i Galla Anonima, że to żona miała istotny wpływ na jego decyzję o przyjęciu chrześcijaństwa; chrzest Mieszka – tym samym zaś, ze względu na nierozłączność władcy, poddanych i państwa, chrzest Polski – dokonał się w 966, prawdopodobnie w Niedzielę Wielkanocną 14 kwietnia, być może w Ratyzbonie, której biskupstwu podlegały wówczas ziemie czeskie, albo w innym mieście cesarskim, ale możliwe też, że w Poznaniu lub Ostrowie Lednickim (gdzie odkryto misy chrzcielne datowane na ten okres), pierwszym zaś (misyjnym) bpem Polski, podległym bezpośrednio Rzymowi, z pominięciem najbliższej, czyli niemieckiej (Magdeburg) organizacji kościelnej, został pochodzący zapewne z któregoś z krajów romańskich (prawdopodobnie benedyktyn) Jordan; w konsekwencji chrztu państwo Mieszka zostało włączone do duchowej wspólnoty Kościoła i cywilizacyjnej wspólnoty łacińskiej Christianitas, a książę polski został „przyjacielem cesarza” (amicus imperatoris), którego nie można było atakować pod pretekstem chrystianizacji (termin ten pojawił się w źródłach saskich już w 967); bezpośrednią korzyścią polityczną było także uzyskanie zbrojnej pomocy czeskiej (być może także saskiej) w podporządkowaniu państwu Polan ujścia Odry, co było następstwem walnego zwycięstwa nad Wolinianami w bitwie, w której zginął również Wichman; z kolei w 972, z walnym udziałem swego młodszego brata Czcibora, odparł pod Cedynią (24 czerwca) najazd margrabiego Marchii Wschodniej Hodona; musiał atoli poddać się pod arbitraż cesarza oraz przekazać na jego dwór swego syna Bolesława jako zakładnika; jego pozycja była już jednak na tyle silna, że po śmierci cesarza mógł wdawać się w wewnątrzniemieckie konflikty, po śmierci cesarza (i króla Niemiec) Ottona I wspierając księcia bawarskiego Henryka Kłótnika jako kontrkandydata Ottona II do tronów niemieckiego i cesarskiego; w efekcie Otton II najechał państwo Mieszka w 979, lecz przebieg tej wyprawy – zapewne niefortunny dla cesarza – nie jest znany, a w 980 została zawarta ugoda, przypieczętowana drugim małżeństwem Mieszka (owdowiałego w 977) – z margrabianką Odą Dytrykówną (zsekularyzowaną mniszką, co budziło zgorszenie, lecz w efekcie jej przybycia do Polski „powiększył się zastęp wyznawców Chrystusa”, jak napisał bp Thietmar); w sprawy wewnątrzniemieckie Mieszko wdał się ponownie po śmierci Ottona II (983), znów popierając zrazu Henryka Kłótnika, lecz w 985 przeszedł na stronę młodocianego Ottona III i udzielił mu wsparcia w wyprawie przeciwko Połabianom (lub Czechom) oraz ofiarował w darze wielbłąda; również w 991 przybył do cesarza na zjazd w Kwedlinburgu i wziął udział w jego wyprawie na Brennę; w latach 80. wdał się także w wojnę pomiędzy Danią a Szwecją po stronie tej drugiej, przypieczętowując sojusz z królem Erykiem Zwycięskim daniem mu za żonę swej córki Świętosławy; w 990 (a być może już w 985) zerwał sojusz z Czechami oraz zajął Śląsk i prawdopodobnie też Ziemię Krakowską, stanowiącą podbity wcześniej przez Czechów obszar tzw. Państwa Wiślan; pod koniec życia (991?) wydał wraz z żoną i posiadanymi z nią synami (Mieszko, Świętopełk, Lambert) dokument donacyjny o incipicie Dagome iudex – zachowany jedynie w późniejszej o sto lat kopii – w którym oddawał swoje państwo, nazwane (jak się zazwyczaj tłumaczy) „Państwem Gnieźnieńskim” (civitatem Schingesghel), w opiekę Stolicy Apostolskiej; niewyjaśnioną dotąd zagadką jest też podane w tym dokumencie imię władcy – „Dagome”, przez niektórych interpretowane jako ligatura (domniemanie chrzcielnego) imienia Dagobert i Mesco/Mieszko.

25 maja 1867 roku urodził się w Wysokiej k. Tucholi (kujawsko-pomorskie) Leon Janta Połczyński h. Bończa, ziemianin, prawnik, publicysta i polityk konserwatywny; studiował ekonomię i prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz w Berlinie, Paryżu i Jenie; w 1890 uzyskał stopień doktora praw, a w 1894 zdał egzamin sędziowski; jako działacz narodowy na Pomorzu Nadwiślańskim wydawał pisma „Gazeta Gdańska” (1898-1905) i „Kłosy” (1905-1919); w listopadzie 1918 został członkiem Powiatowej Rady Narodowej w Tucholi, a w grudniu – delegatem na Polski Sejm Dzielnicowy w Poznaniu i członkiem Naczelnej Rady Ludowej, którą reprezentował w składzie delegacji rządu RP na konferencji pokojowej w Wersalu; od 8 października 1919 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie b. Dzielnicy Pruskiej; współzałożyciel konserwatywnego Chrześcijańsko-Narodowego Stronnictwa Rolniczego (Ch-NSR), a po jego fuzji ze wschodniogalicyjskim Narodowo-Chrześcijańskim Stronnictwem Ludowym działacz Stronnictwa Chrześcijańsko-Narodowego (SChN); wybrany w listopadzie 1922 na senatora RP z koalicyjnej listy Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej, w Senacie I kadencji był członkiem, a od 1925 prezesem Klubu Chrześcijańsko-Narodowego; po przewrocie majowym i rozłamie na tle stosunku do nowego reżimu w SChN znalazł się w gronie prosanacyjnego Stronnictwa Chrześcijańsko-Rolniczego (SChR) i publicystów warszawskiego organu propiłsudczykowskich konserwatystów „Dzień Polski”; był również właścicielem liczącego 3 tysiące ha majątku ziemskiego oraz prezesem Związku Ziemian Pomorskich; 18 stycznia 1930 został po raz pierwszy ministrem rolnictwa i dóbr państwowych w rządzie K. Bartla – resort ten zajmował również w pierwszym i drugim gabinecie W. Sławka, drugim gabinecie J. Piłsudskiego i gabinecie A. Prystora do 22 marca 1932; w „wyborach brzeskich” z listopada 1930 z listy BBWR uzyskał dwa mandaty poselskie – z Tczewa i Grudziądza – których się zrzekł, oraz ponownie mandat senatorski, który zachował (do 1935); we wrześniu 1933 reprezentował prezydenta RP na budapeszteńskich obchodach czterystulecia urodzin Stefana Batorego oraz dwieście pięćdziesiątej rocznicy Wiktorii Wiedeńskiej; w czasie okupacji niemieckiej został wysiedlony przez Niemców do GG; współpracował z Delegaturą Rządu RP na Kraj; po wojnie, rozparcelowany przez komunistów, zamieszkał w Gnieźnie, a następnie w Poznaniu; w 1948 wiceprezydent Brzegu zaoferował mu funkcję kustosza w Muzeum Piastów Śląskich, którą przyjął i sprawował do przejścia na emeryturę w 1958; zmarł (dożywszy 95 lat) w 1961 roku; kawaler Krzyża Komandorskiego i Krzyża Komandorskiego z Gwiazdą OOP, papieskiego Orderu Św. Grzegorza Wielkiego, portugalskiego Krzyża Wielkiego Orderu Chrystusa, belgijskiego Krzyża Wielkiego Orderu Korony i jugosłowiańskiego Krzyża Wielkiego orderu Św. Sawy.

31 maja 1992 roku zmarł w São Paulo (Brazylia), w wieku 80 lat (ur. 6 I 1912), José Pedro Galvão de Sousa, katolicki filozof prawa i polityki, tradycjonalista i monarchista; paulista związany od urodzenia do zgonu z tą metropolią i jej instytucjami naukowymi; w 1934 ukończył prawo na tamtejszym uniwersytecie; już jako student był aktywny w Centro Dom Vital (kapucyn i bp Olindy, Dom Frei Vital Maria Gonçalves de Oliveira OFM Cap., 1844-1878 – prześladowany przez liberałów i masonów obrońca katolicyzmu integralnego) oraz jako współzałożyciel Uniwersyteckiej Akcji Katolickiej; założył Paulistowski Wydział Prawa, który później został włączony do Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego w São Paulo (PUC-SP), gdzie był prorektorem oraz profesorem Teorii Ogólnej Państwa i Historii Prawa Naturalnego; wykładał również na Papieskim Uniwersytecie Katolickim w Campinas, na Wydziale Filozofii i Literatury w São Bento, na Wydziale Prawa Uniwersytetu São Paulo i kilku innych uczelni, a także jako profesor wizytujący filozofii polityki na Wolnym Wydziale Filozofii Porównawczej w Paryżu; założył Centrum Studiów Prawa Naturalnego, które obecnie nosi jego imię; był współdyrektorem portugalskiego przeglądu „Scientia Iuridica”, członkiem Paulińskiej Akademii Prawa, brazylijskiej Akademii Nauk Moralnych i Politycznych, Instytutu Prawa Społecznego, Instytutu Historycznego i Geograficznego w São Paulo, Stowarzyszenia Języka Portugalskiego oraz członkiem honorowym hiszpańskiej Królewskiej Akademii Jurysprudencji i Legislacji; w latach 1950-1952 był współzałożycielem i współwydawcą dwujęzycznego (portugalsko-kastylijskiego) przeglądu „Reconquista”, którego współredaktorem w Portugalii był Fernando de Aguiar, a w Hiszpanii – karlista Francisco Elías de Tejada (którego poznał w 1949, a za jego pośrednictwem – twórczość klasyków tradycjonalizmu hiszpańskiego: A. Aparisiego, E. Gil Roblesa i J. Vazqueza de Melli, jemu zaś przedstawił myślicieli brazylijskich: A. Correię, J. de Scantimburgo i P. Corrêa de Oliveirę); linią przewodnią pisma była – inspirowana tak Integralizmem Luzytańskim Antónia Sardinhy, jak nacionalcatolicismo Ramira de Maeztu – obrona rdzennej myśli tradycjonalistycznej hispano-amerykańskiej (w rozumieniu hispanidad obejmującym zarówno españolidad, jak i lusitanidad), jako „organicznej koncepcji społeczeństwa i władzy oraz wiary monarchicznej ufundowanej na historii i socjologii”; przetłumaczył też na portugalski Nową naukę polityki Erica Voegelina.

PMK Design
© Organizacja Monarchistów Polskich 1989–2024 · Zdjęcie polskich insygniów koronacyjnych pochodzi z serwisu replikiregaliowpl.com.