Ludobójstwo

Adrian Nikiel

Satan’s slaughter, ceremonial death
Answer his every command
Slayer – Altar of Sacrifice

Po roku 1989 feministki wielokrotnie podawały, że w podziemiu aborcyjnym w ciągu roku ginie 200 000 polskich dzieci. Nie był to przejaw wyrzutów sumienia. Ten sposób oddziaływania środowisk skrajnej lewicy i biznesu aborcyjnego na nastroje społeczne jest dobrze znany, gdyż w kolejnych krajach pewien schemat powtarza się już od wielu dekad: do wiadomości publicznej przekazywane są ogromne i niemożliwe do zweryfikowania liczby, aby stworzyć wrażenie, że „to jest normalne”, „wszyscy tak robią”, „to tylko prosty zabieg medyczny”, „na pewno znasz kobiety, które pozbyły się problemu”, więc zbrodnię należy zalegalizować. Jeżeli jednak te dane są choćby zbliżone do prawdy, oznaczają, że po roku 1989 bezkarnie zabito kilka milionów Polaków.

Skrajna lewica umiejętnie gra na emocjach. Obecnie każdy zgon kobiety, która w czasie ciąży zmarła w szpitalu w wyniku błędu, zaniechania czy nawet przestępstwa (ocenę wydarzeń pozostawiam organom ścigania i sędziom), jest przywoływany, aby uzasadnić, dlaczego legalne zabijanie setek tysięcy i milionów dzieci powinno być w naszym kraju codziennością. Nie ma mowy o żałobie i szacunku dla cierpienia, dla biznesu aborcyjnego śmierć matek i nieszczęście ich rodzin stają się szczęśliwym i wyczekiwanym zbiegiem okoliczności.

Matka umarła w tragicznych okolicznościach, dlatego dzieci innych kobiet mają być składane w ofierze diabłu – czy można wymyślić coś bardziej perwersyjnego?