Między pożogą a otchłanią. Zofia Kossak i jej twórczość w obliczu dwóch odsłon zagłady w pierwszej połowie XX w.

Dwudziestowieczne rewolucje – komunistyczna i narodowosocjalistyczna – oraz stawiany im opór wpłynęły decydująco na biografię i twórczość Zofii Kossak-Szczuckiej-Szatkowskiej, przedstawicielki pokolenia i stanu społecznego, które w obłąkanych wizjach totalitarnych demokratów skazane były na zagładę. W swoich dziełach pisarka pozostawiła świadectwo, jak łatwo człowiek „wyzwolony” z kultury i kurateli warstwy przodkującej może przemienić się w bestię, której jedynym pragnieniem są mord i bezmyślne niszczenie. Poza hierarchią społeczną człowiek staje się wynaturzeniem.

17 września 2018 roku z miłośnikami twórczości Zofii Kossak spotkał się pan dr hab. Marek Białokur, który przypomniał wybrane wydarzenia z życia pisarki. Życia, które jakże symbolicznie dobiegło końca w wyniku choroby, jaka rozwinęła się po wizycie Zofii Kossak na terenie obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau w roku 1967.

Z kronikarskiego obowiązku musimy odnotować, że po interesującej prelekcji, już w ferworze rozmowy z uczestnikami spotkania, Prelegent zaatakował niestety „mit habsburski” – symbolizowany m.in. przez wizerunki cesarza i króla Franciszka Józefa I – podkreślając własne zasługi w walce z tym zjawiskiem. Cóż, pozostaje tylko przypomnieć, że gdy monarchia austro-węgierska udała się na przymusową emigrację, runęła ostatnia zapora, która mogła powstrzymać zagładę Polaków na Kresach południowo-wschodnich. Habsburgowie poradzą sobie bez miłości Polaków. Zastanówmy się raczej, jak Polacy poradzą sobie bez „mitu habsburskiego”?

Zapraszamy do zapoznania się z nagraniem: