Profesor Jean-Pierre Brancourt R.I.P. (11 I 1940 – † 23 VI 2019)

Jacek Bartyzel

23 czerwca zmarł w Saint-Agnan-sur-Sarthe (Normandia), w wieku 79 lat, profesor Jean-Pierre Brancourt, wybitny francuski historyk i legitymista. Zajmował się historią prawa, instytucji i idei politycznych w epoce nowożytnej ze szczególnym uwzględnieniem okresu rewolucji (anty)francuskiej.

Normandczyk z dziada pradziada, J.-P. Brancourt urodził się 11 stycznia 1940 roku w Hawrze (Le Havre). W 1968 roku doktoryzował się z prawa na Sorbonie pod kierunkiem Jeana de Viguerie. Po obronie pracował na uniwersytecie Panthéon-Assas, a po uzyskaniu habilitacji przeniósł się na uniwersytet w Tours, gdzie kierował Wydziałem Historii Prawa. Równolegle był wykładowcą w Szkole Wojennej. W 1980 roku partycypował w założeniu Instytutu Uniwersyteckiego Św. Piusa X, gdzie wykładał historię współczesną. W 1991 roku został członkiem stowarzyszonym Krajowego Centrum Badań Naukowych (CNRS). Karierę uniwersytecką zakończył jako profesor Instytutu Katolickiego Wandei w La Roche-sur-Yon. Do jego głównych dzieł naukowych należą: Le duc de Saint-Simon et la monarchie (1971), L’Intendance de Champagne à la fin du XVIIe siècle (1983), De la peur à la Terreur (1789-1793) (1989) i La Révolution dans ses œuvres (1995).

Po śmierci Hervé Coutau-Bégarie w lutym 2012 roku prof. Brancourt zastąpił go w funkcji przewodniczącego Stowarzyszenia Przyjaciół św. Joanny d’Arc oraz redaktora „Revue Jeanne d’Arc”. Niedługo przed śmiercią zrezygnował z tej godności z powodów zdrowotnych.

Jako żarliwy kontrrewolucjonista i legitymista, prof. Brancourt oddał swoją wiedzę i pióro sprawie rojalistycznej i prawowitym królom Francji: Jakubowi II/Henrykowi VI, Alfonsowi II i Ludwikowi XX. W latach 70. i 80. był dyrektorem przeglądu „La Légitimité”, a w latach 90. współpracownikiem kwartalnika „Réaction”. Przez wiele lat przewodniczył Stowarzyszeniu Przyjaciół Guy Augé (przedwcześnie zmarłego jednego z odnowicieli myśli legitymistycznej po II wojnie światowej, z którym wspólnie przygotował w 1983 roku drugie wydanie klasycznej La Tradition monarchique Paula Watrina). Do swoich ostatnich dni współpracował z dziennikiem „Présent” i legitymistycznym portalem viveleroy.fr.

J.-P. Brancourt był kawalerem Zakonu Grobu Świętego.

Jego żona, Isabelle Brancourt, z którą miał troje dzieci, jest również historykiem współczesności i przez wiele lat pracowała na uniwersytecie w Artois.

Jedynym tekstem prof. Brancourta (napisanym wspólnie z żoną) dostępnym po polsku jest artykuł 14 lipca 1789 roku: spontaniczna premedytacja w książce zbiorowej pod redakcją Renauda Escande’a Czarna księga rewolucji francuskiej (Wyd. Dębogóra, Wyd. AA s.c., Dębogóra – Kraków 2015).