Jesteś tutaj: Ogłoszenia i aktualności » Konferencje i prelekcje » Warszawa: Bernardo Bellotto. W 300. rocznicę urodzin malarza / Niczego mi tak nie żal jak porcelany
23 września 2022 – 10 stycznia 2023 roku
Dla uczczenia jubileuszu trzechsetnej rocznicy urodzin Bernarda Bellotta, zwanego Canalettem, Państwowe Zbiory Sztuki w Dreźnie oraz Zamek Królewski w Warszawie – dwie placówki muzealne, które posiadają w kolekcjach najwięcej dzieł artysty – współorganizują wystawę przedstawiającą drogę twórczą i dorobek jednego z najsłynniejszych weducistów XVIII w.
Na wystawie znajdą się obrazy, grafiki i rysunki najbardziej charakterystyczne dla poszczególnych okresów twórczości Canaletta. Pierwszą ich część stanowić będą prace z czasu młodości spędzonej w Wenecji i z okresu podróży do innych miast włoskich: Florencji, Mediolanu, Rzymu, Werony. Druga poświęcona będzie pobytowi artysty w Dreźnie, gdzie pracował dla dworu Wettynów ponad dwadzieścia lat – z przerwą, kiedy po wybuchu wojny siedmioletniej w Europie musiał szukać zatrudnienia w Wiedniu i Monachium. Ostatni okres życia i twórczości malarza przypadł na Warszawę, gdzie artysta pracował dla króla Stanisława Augusta i arystokracji. W Zamku Królewskim w Warszawie (pl. Zamkowy 4), w sali zaprojektowanej na zamówienie króla, do dzisiaj można podziwiać zespół dwudziestu dwóch wedut Warszawy i okolic, stanowiący największą istniejącą serię obrazów Bellotta.
Na wystawie w Warszawie znajdą się dzieła pochodzące między innymi z Galerii Narodowej i Muzeum Brytyjskiego w Londynie, Muzeum Historii Sztuki w Wiedniu, Muzeum Jana Pawła Getty’ego w Los Angeles, Muzeum Fitzwilliama w Cambridge, Galerii Sztuki w Manchesterze, Muzeum Capodimonte w Neapolu, Pinakoteki Castello Sforzesco w Mediolanie, Muzeów Królewskich w Turynie oraz Galerii Drezdeńskiej.
17 września 2022 – 17 stycznia 2023 roku
Przepaloną w ogniu płonącego miasta i rozbitą na najdrobniejsze kawałki porcelanę można jeszcze dziś znaleźć w wielu miejscach w Warszawie: w wykopach budowlanych, w antykwariatach, muzeach i mieszkaniach. Pokolenie, które pamięta czas wojny, odchodzi. Piosenką o porcelanie Czesława Miłosza przypominamy historię okaleczonego miasta i tragicznych losów mieszkańców Warszawy.
Na wystawie Niczego mi tak nie żal jak porcelany prezentujemy szczątki porcelany i fajansów, tych najcenniejszych, misternie wykonanych, głównie w XVIII wieku. Duża część z prezentowanych zabytków pochodzi z prywatnych kolekcji warszawskich i nigdy nie była pokazywana publicznie. Po wojnie porcelanowe szczątki zostały odkopane spod gruzów rękami mieszkańców Warszawy. Niektóre spalone i poniszczone filiżanki i imbryki ocalały z ognia podczas powstania warszawskiego. Gdyby nie wojna, te najcenniejsze z pewnością znalazłyby się w zbiorach muzealnych.
Pokaz zostanie otwarty 17 września po uroczystym złożeniu kwiatów pod symbolicznym grobem Kazimierza Brokla, przedwojennego kustosza Zamku Królewskiego, który zginął podczas ratowania dzieł sztuki w trakcie bombardowania Zamku we wrześniu 1939 r. Złożenie kwiatów tradycyjnie rozpocznie się o godz. 11.15.