Recepcja Ernesta Jüngera i niemieckiej rewolucji konserwatywnej na muzycznej scenie neofolkowo-militarnej

Wydział Humanistyczny Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego

22 lutego 2013 r. pan Adam Tomasz Witczak, członek Rady Naczelnej Organizacji Monarchistów Polskich, weźmie udział w ogólnopolskiej konferencji naukowej pt. Ernest Jünger. Bojownik. Robotnik. Anarcha.

Wygłoszenie wykładu pt. Recepcja Ernesta Jüngera i niemieckiej rewolucji konserwatywnej na muzycznej scenie neofolkowo-militarnej planowane jest około godz. 15.45.

Zapraszamy do sali posiedzeń Rady Wydziału Humanistycznego im. Prof. A. Bartoszewicza.

Wydział Humanistyczny Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, ul. Kurta Obitza 1, Olsztyn.

W drugiej połowie wieku XX w szeroko pojętym świecie Zachodu pojawiło się zjawisko w zasadzie niemające dotąd precedensu, a przynajmniej nie na taką skalę – subkultury młodzieżowe. W obliczu rozpadu wielu tradycyjnych wspólnot i utraty przez nie autorytetu milionowe rzesze młodzieży, wiedzione zarówno swoimi instynktami, jak i umiejętną manipulacją, zorganizowaną przez specjalistów od „zamiany rebelii na pieniądze” – zaczęły szukać swojej nowej tożsamości w subkulturach. Pojawili się beatnicy, modsi, rockersi, hipisi, metalowcy, skinheadzi, punkowcy etc., a każda z tych odrębności miała swoje odłamy. Każda też była mniej lub bardziej powiązana ze zwulgaryzowaną formą określonej ideologii – a przynajmniej tak je postrzegano, nieodmiennie łącząc hipisów z New Age i pacyfizmem, punków z anarchizmem, black metalowców z satanizmem, skinheadów z nacjonalizmem tudzież faszyzmem.

W ostatniej dekadzie wieku XX, a także w tych latach wieku XXI, które już upłynęły, w Europie (ale nie tylko) rozwinęła się bardzo specyficzna subkultura, korzeniami tkwiąca w punku i industrialu, szczególna jednak dlatego, że odwołująca się na skalę dotąd niespotykaną do tradycji kultury europejskiej, muzyki klasycznej czy symboliki i terminologii zgoła reakcyjnej. De facto chodzi tu o dwa nurty muzyczne – neofolk i militarny industrial – różniące się być może brzmieniem, gdy rozpatrywać je w ich „czystych” formach, ale niewątpliwie przepełnione tym samym duchem.

Skoro zatem pojawiła się subkultura odwołująca się (przynajmniej deklaratywnie lub w zakresie estetyki i symboliki) nie do wszechogarniającego luzu, hedonizmu i rewolty, ale raczej do dyscypliny, patosu czy mitu utraconej Europy, to nie dziwi fakt, że w pewnej mierze jej przybudówką ideologiczną stały się koncepcje tradycjonalistów integralnych (jak Evola i Guenon), życiorysy quasi-prawicowych awanturników słowa (a niekiedy i czynu), jak Mishima, Cioran, Brasillach, Codreanu czy Drieu de la Rochelle – czy wreszcie niemiecka rewolucja konserwatywna lat 20.

O tym ostatnim aspekcie będzie mój referat: o recepcji Ernsta Jüngera, a także innych autorów (jak Friedrich Hielscher czy Ernst von Salomon) na scenie martial / neofolk, o cytatach, odniesieniach, aluzjach, hołdach i inspiracjach. Kluczem niech będą takie nazwy jak Allerseelen, Von Thronstahl, Lady Morphia, The Days Of The Trumpet Call, Turbund Sturmwerk, ale i wiele innych, o których wspomnę w wystąpieniu.