Jazz ze Skandynawii

Klub Łykend

Klub Muzyczny Łykend zaprasza na dwa koncerty

w ramach festiwalu Danish Delight

8 listopada 2012 r., godz. 20:00

ul. Podwale 37/38, Wrocław 

Jakob Bro/Anders Christensen/Jakob Høyer

Jakub Bro, gitara

Andrzej Christensen, gitara basowa

Jakub Høyer, perkusja

Polska publiczność poznała Jakuba Bro dzięki Tomaszowi Stańce, który zaprosił go do swojego nowego zespołu, z którym wydał płytę „Dark Eyes”. Ten album wydany przez znakomitą wytwórnię ECM i nagrany z towarzyszeniem światowej klasy muzyków ze Skandynawii — Alexy Tuomarila (fortepian), Jakub Bro (gitara), Andrzej Christensen (bas), Olaf Louhivuori (perkusja) — spotkał się ze sporym zainteresowaniem na świecie.

Jednak to nazwisko już kilka lat przed nagraniem tej świetnej płyty było rozpoznawalne dla wielu fanów jazzu na całym świecie. W 2000 roku Bro został członkiem Paul Motian and the Electric Bebop Band. Współpraca z gigantami współczesnego jazzu, takimi jak Wilhelm Frisell, Paweł Motian czy Lee Konitz, oraz liczne nagrody, zarówno w Europie („Balladeering” — album roku według pisma „Jazz Special”, „Time” płytą miesiąca we francuskim „Jazzmanie”, dziennik „Politiken” o płycie „Time”: arcydzieło duńskiego jazzu), jak i w USA („New Yorker Jazz Journal All About Jazz” opatrzył „Balladeering” komentarzem: A true artwork that brings out the best in the players, wyróżnienia w „Jazztimes” i „Downbeat”) sprawiły, że Jakub Bro to dzisiaj jeden z najbardziej interesujących gitarzystów jazzowych na świecie.

(…) Powiem krótko: Jakob Bro jest dla mnie objawieniem 2009 roku (…)

Bill Frisell mówi o osobowości Jakoba, używając określenia „egoless”. Słowo to wydaje się bardzo trafnie opisywać jednocześnie jego muzykę. Lider swoimi kompozycjami wyznacza ledwie kierunek poszukiwań, nakreśla ramy, podstawą projektu uczyniwszy zasadę wzajemnego zaufania. W ten sposób powstaje muzyka autentyczna, szczera, a przy tym bezpretensjonalnie prosta i niewymuszona. Zarazem Bro, wychodząc od tradycji jazzu lat 50., operuje harmonią, dramaturgią, melodyką w sposób na wskroś nowoczesny. Wielki w tym oczywiście udział jego znakomitych partnerów, trudno jednak zaprzeczyć talentowi młodego gitarzysty. (…) — Konrad Żywiecki, Jazz Forum

(…) Dziewięć kompozycji, których nie da się przypisać jakiemuś jazzowemu gatunkowi, ujawnia niezwykły talent tego muzyka. Są one zarazem przejmujące jak i filigranowe, urzekają powściągliwymi i klarownymi improwizacjami poszczególnych muzyków. Żaden z występujących muzyków nie słynie z jazzowego rozgadania, tak często występującego w fusion jazzie, ale nawet jak na nich wykazują się tutaj ogromnym skupieniem, operują bardzo oszczędnymi środkami uzyskując w ten sposób piorunujący efekt. Jakob Bro generalnie to muzyk, który w swojej pracy stosuje zasadę 'czym mniej, tym lepiej', co w połączeniu z bardzo nowoczesną harmonią, dramaturgią i melodyką utworów daje muzyce absolutnie unikalną wartość. (…) — Andrzej Majak, Jakob Bro „The Stars Are All New Songs Vol. 1”

(…) „Balladeering” chwalono za subtelnie melancholijny nastrój, wyśmienitą pracę instrumentalistów i szczerość przesłania, nieskażoną sentymentalnymi uproszczeniami. Najnowsza płyta „Time” jest jej twórczą kontynuacją. Artyści ci stworzyli uniwersalny język muzyczny, dawno już nie powstawała muzyka tak zniewalająca. Nagrana w nowojorskim Avatar Studio, w pomniejszonym o perkusję składzie, Bena Streeta na kontrabasie zastąpił ponadto Thomas Morgan, w jeszcze większym stopniu skupiona jest na uzyskaniu tej wyjątkowej atmosfery, subtelnej, poetyckiej, pełnej słodyczy, choć nie przesłodzonej. Rzecz w unikalnym, oszczędnym w środkach stylu Bro, Konitza i Frisella. Rzecz też w atmosferze, jaka panowała podczas nagrania obu płyt, możemy jej doświadczyć oglądając film dołączony do limitowanej winylowej edycji „Balladeering” jak też fotografie reprodukowane w książeczce do płyty „Time” (…) — Tomasz Konwent, Brand Magazyn

*****

George Garzone Danish Quartet

Jerzy Garzone, saxofon tenorowy

Erazm Ehlers, fortepian

Andrzej Christensen, gitara basowa

Jakub Høyer, perkusja

Jerzy Garzone w ocenie wielu jazzmanów i fanów jazzu to mistrz saxofonu. Michał Brecker zapytany kiedyś o to, jak się czuje jako najlepszy jazzowy saxofonista, odpowiedział krótko: Ask George Garzone! Czyż nie jest to wystarczająca rekomendacja?

Garzone to z jednej strony świetny muzyk, z drugiej ceniony nauczyciel, wykładowca wielu prestiżowych uczelni muzycznych Berklee College of Music, New England Conservatory, Longy School of Music of Bard College, New York University, The New School for Jazz and Contemporary Music. Jego duński kwartet to jazzowa extraklasa.

Dziennikarz Jazz Forum w pięciogwiazdkowej recenzji płyty „Filing the Profile”:

(…) Jeśli Garzone nie jest dziś tak uznanym saksofonistą jak choćby Joe Lovano czy Branford Marsalis, to tylko dlatego, że większość czasu poświęca na edukację. Pracuje na kilku renomowanych uczelniach i tylko w wolnych chwilach udziela się jako czynny muzyk. Kiedy jednak to robi – nie ma wątpliwości, że to absolutna światowa czołówka. Ma wspaniały ton, idealne panowanie nad instrumentem w każdym rejestrze, giętkość i tę piorunującą siłę, jaka pojawiła się w jazzowym świecie za sprawą Johna Coltrane’a. Znakomicie przy tym interpretuje ballady, co jest, jak wiadomo, najtrudniejszą sztuką. Muzyk to przy tym nowoczesny, z otwartą głową, potrafiący myśleć abstrakcyjnie. Zresztą – Garzone potrafi wszystko (…)