Madonna pod jodłami

Muzeum w Gliwicach

Madonna pod jodłami to niezaprzeczalnie jedna z najpiękniejszych Madonn w sztuce europejskiej. Jej losy były dramatyczne. Obraz przywieziono z Wittenbergi do Wrocławia w 1517 r. Biskup Jan V Thurzon przekazał go do wrocławskiej katedry, gdzie znajdował się przez 430 lat. Tuż po II wojnie światowej obraz został skradziony. W 1945 r. przeniesiono dzieło do Muzeum Archidiecezjalnego we Wrocławiu. Tam w latach 1946–1947 niemiecki duchowny Zygfryd Zimmer i malarz Jerzy Kupke wykonali kopię obrazu, którą powiesili we wrocławskiej katedrze. W 1948 r. x. Zimmer wywiózł do Niemiec oryginalny obraz i sprzedał w latach 60. w Monachium. Od lat 70. Madonna pod jodłami była kilkakrotnie wystawiana na międzynarodowym rynku antykwarycznym. W 1961 r. fakt, że oryginał zastąpiono falsyfikatem, odkryła Daniela Stankiewicz, konserwatorka z Muzeum Śląskiego we Wrocławiu. Od 1981 r. strona polska podejmowała starania o odzyskanie obrazu. Rozpoczął się długi proces restytucji arcydzieła, który szczęśliwie zakończył się w 2012 r.

Arcydzieło ze zbiorów Muzeum Archidiecezjalnego we Wrocławiu będzie wystawione w Willi Caro (ul. Dolnych Wałów 8a) od 14 stycznia do 2 kwietnia 2023 r. W dniu wernisażu o godz. 12.00 pan prof. dr hab. Wojciech Kowalski wygłosi wykład inauguracyjny pt. Szczęśliwy powrót skradzionej Madonny. Losy arcydzieła Lucasa Cranacha starszego. Warto podkreślić, że to właśnie profesor Kowalski, gliwiczanin, prawnik, specjalista prawa międzynarodowego, wieloletni pełnomocnik ministra spraw zagranicznych do spraw restytucji dóbr kultury, prowadził negocjacje ze stroną szwajcarską, które doprowadziły do odzyskania obrazu.

Madonna pod jodłami powstała około 1510 r. Jest medytacją nad macierzyństwem i miłością matczyną, a równocześnie – zapowiedzią Męki naszego Pana Jezusa Chrystusa. Madonna Łukasza Cranacha, jedno z najdoskonalszych dzieł renesansowych znajdujących się w polskich zbiorach, zostanie pokazana w otoczeniu dwóch obrazów: Alegorii Mądrości Bożej z piętnastowiecznej szkoły florenckiej oraz portretu Chłopca ze szczygłem Antoniego Möllera z 1586 r. Ekspozycja będzie zatem spotkaniem dwóch renesansów: północnego i południowego. Malarstwo północnoeuropejskie cechował pedantycznie oddawany detal, zamiłowanie do szczegółów, podczas gdy malarstwo włoskie przesycone było wątkami antycznymi, które było częścią jego naturalnego dziedzictwa.

Wykłady prowadzone przez kuratora wystawy, panią Patrycję Gwoździewicz, w soboty o godz. 12.00:

4 lutego – Między gotykiem a renesansem. Malarstwo niemieckie 1450 – 1550

4 marca – Siena czy Florencja? Współzawodnictwo w sztuce w XIV i XV wieku

Oprowadzania kuratorskie dla szkół (konieczne zapisy) – w środy o godz. 10.00.