Zasady sprawiedliwej reprywatyzacji

Projekt Organizacji Monarchistów Polskich

1. Podstawą reprywatyzacji musi być stwierdzenie nieważności dekretów i ustaw nacjonalizacyjnych wydanych w roku 1944 i później, jako sprzecznych z artykułem 99 konstytucji marcowej z 1921 r. (obowiązującej do lipca 1952 r.).
2. Ze względu na wspomnianą wyżej niezgodność z konstytucją dekretów i ustaw nacjonalizacyjnych, wynikające z nich decyzje administracyjne i inne rozstrzygnięcia muszą zostać uchylone jako nielegalne (artykuł 190 ustęp 4 obecnej konstytucji).
3. Prawo do skorzystania z ustawy o reprywatyzacji powinno objąć wszystkich obywateli polskich, którzy posiadali obywatelstwo polskie w dniu 1 września 1939 r. oraz ich spadkobierców, również tych, którzy obecnie nie posiadają obywatelstwa polskiego.
4. Pierwszeństwo w realizacji roszczeń majątkowych powinni mieć obecni obywatele polscy zamieszkali na terytorium Rzeczypospolitej.
5. Z prawa do reprywatyzacji mogą skorzystać osoby prawne zarejestrowane na terytorium Rzeczypospolitej, które będą w stanie udowodnić swoją ciągłość istnienia prawnego między 1 września 1939 r. a dniem wejścia w życie ustawy reprywatyzacyjnej. W analogiczny sposób należy uregulować status majątkowy polskich instytucyj i partyj politycznych istniejących od 1939 r. na przymusowej emigracji.
6. Prawo do reprywatyzacji nie powinno obejmować osób fizycznych i prawnych kolaborujących z okupacyjnymi reżimami: narodowo-socjalistycznym i komunistycznym, biorących udział w tzw. utrwalaniu władzy ludowej, na których ciąży sądownie stwierdzona odpowiedzialność za zbrodnie polityczne i zniewolenie Narodu Polskiego. Przypadki takie powinna objąć odrębna ustawa. Planowe niszczenie ziemiaństwa polskiego (rozpoczęte w 1939 r.) musi zostać uznane przez Państwo Polskie za zbrodnię przeciwko ludzkości.
7. Żadna grupa prawowitych właścicieli nie może być traktowana w sposób uprzywilejowany w stosunku do pozostałych grup (jedynym wyjątkiem — o charakterze porządkowym — jest pierwszeństwo wskazane w punkcie 4 projektu).
8. Reprywatyzacja musi objąć 100 % majątku, do którego zgłoszono udokumentowane roszczenia.
9. Podstawową formą reprywatyzacji powinien być zwrot w naturze.
10. W przypadku braku możliwości dokonania zwrotu w naturze prawowici właściciele zgłaszający roszczenia powinni otrzymać mienie zastępcze lub pełną rekompensatę finansową.
11. Roszczenia obywateli polskich wysiedlonych z kresów wschodnich Rzeczypospolitej (tzw. Zabużan) lub ich spadkobierców należy realizować z majątku znajdującego się na ziemiach zachodnich i północnych Polski.
12. Żadna z form własności, do których mogą zostać zgłoszone roszczenia, nie może być uznana ustawowo za wyłączoną spod działania ustawy reprywatyzacyjnej.
13. Żaden z obiektów, do którego mogą zostać zgłoszone roszczenia, nie może być uznany ustawowo za wyłączony spod działania ustawy reprywatyzacyjnej.
14. W przypadku, gdy obiekt, o którym było wiadomo, że istnieją do niego roszczenia majątkowe, został przekazany innej osobie fizycznej lub prawnej z pominięciem pretensji prawowitych właścicieli, dana prywatyzacja (lub inna prawna forma przekazania majątku) musi zostać unieważniona. Wyjątkiem od tej regulacji może być sytuacja, kiedy prawowity właściciel i nowy nabywca zawrą umowę, dzięki której ten pierwszy otrzyma odszkodowanie odpowiadające wysokości wartości rynkowej obiektu.

Zasady sprawiedliwej reprywatyzacji przyjął Konwent OMP 27 listopada A.D. 1999 jako oficjalny projekt stowarzyszenia. Projekt został uzupełniony decyzją prezesa OMP w październiku A.D. 2003.