Édouard BALLADUR

Jacek Bartyzel

Francuski polityk i pisarz polityczny. Urodził się w 1929 roku w tureckim Izmirze (starożytna Smyrna), jako syn byłego bankiera Banku Otomańskiego. Pochodzi z rodziny lewantyńskiej, a po matce z armeńskiej. Jego daleki przodek, André Balladur, był nawrócony na katolicyzm przez misjonarzy dominikańskich. Dekret sułtana Selima III z 1795 roku przyznał Balladurom status poddanych francuskich, lecz we Francji zostali naturalizowani dopiero w 1926, kiedy z kolei uszli do Marsylii od masakr chrześcijan, organizowanych przez laickich „młodoturków”.

W 1950 roku Balladur ukończył prawo w paryskim Instytucie Studiów Politycznych, a w 1957 szkołę administracji ENA. Związał się z gaullistowskim Zgromadzeniem na rzecz Republiki. W latach 1964-68 był doradcą premiera Georgesa Pompidou ds. socjalnych, od 1969 – dyrektorem generalnym jego gabinetu, a 1973-74 – sekretarzem generalnym w urzędzie prezydenckim. Był też prezesem towarzystwa budowy i eksploatacji tunelu pod Mont Blanc (1968-81), przewodniczącym i dyrektorem generalnym Głównej Służby Informatycznej (1977-81) i członkiem Rady Stanu (1984-86). Od 1986 deputowany do Zgromadzenia Narodowego. Jako minister gospodarki, finansów i prywatyzacji w rządzie Jacquesa Chiraca (1986-88) deklarował czerpanie wzoru z polityki Thatcher i Reagana.

Od marca 1993 do maja 1995 był premierem drugiego gabinetu centroprawicowej „koabitacji” z socjalistycznym prezydentem F. Mitterandem i pierwszego po ratyfikacji traktatu z Maastricht. Wówczas nastąpiło jego rozejście się z Chirakiem, który oskarżył go o zdradę gaullizmu i suwerenności. W odpowiedzi, Balladur wystawił przeciwko Chiracowi swoją kandydaturę w wyborach prezydenckich w 1995 roku.

Współpracownicy nazywali Balladura „kardynałem”, Mitterand – „otomańskim dusicielem”, a pisma satyryczne – „wielkim Ballamouchi”.

Opublikował między innymi: Wierzę w człowieka bardziej niż w państwo (1987), Dwanaście listów do nazbyt spokojnych Francuzów (1990), Mody i przekonania (1992), Słownik reformy (1992), Dwa lata w Matignon (1997), Charakter Francji (1997), Przyszłość w zróżnicowaniu (1999), Odrodzenie prawicy (2000), Przygody historii (2001), Joanna d’Arc i Francja: mit ocalenia (2003), Koniec iluzji jakobińskiej (2005), Machiavelli w demokracji. Mechanika władzy (2006), Europa inaczej (2006). W ostatniej książce: Zostawmy de Gaulle’a w spokoju (2006) usprawiedliwiał się ze „zdrady gaullizmu” twierdząc, że nie można przesądzać, co de Gaulle zrobiłby na jego miejscu, w zmienionym świecie, po zakończeniu zimnej wojny. Zdaniem Balladura można być zarazem gaullistą oraz prowadzić politykę liberalną i proeuropejską.

Francja była wielokrotnie w swojej historii przykładem dla świata. W czasach średniowiecznego chrześcijaństwa, w epoce monarchii administracyjnej i wreszcie podczas Rewolucji, kiedy stworzyła społeczeństwo wolności i zbudowała Republikę na wiecznie żywych zasadach. W bliższych nam czasach, w XX wieku, wynalazła model opieki społecznej i sprawiedliwości, stając się narodem silnym, ambitnym i poważanym dzięki generałowi de Gaulle’owi, w którym dzisiaj wszyscy Francuzi rozpoznają się jako jego uczniowie.

PMK Design
© Organizacja Monarchistów Polskich 1989–2024 · Zdjęcie polskich insygniów koronacyjnych pochodzi z serwisu replikiregaliowpl.com.