Giorgio ALMIRANTE

Jacek Bartyzel

Włoski dziennikarz, publicysta i polityk. Urodził się w 1914 roku w Salsomaggiore koło Parmy. Jego ojciec był dyrektorem teatru, w którym występowała Eleonora Duse. Od najmłodszych lat związany z ruchem i reżimem faszystowskim. W czasie II wojny światowej był korespondentem prasowym na froncie afrykańskim, a po 1943 roku wysokim urzędnikiem (od marca 1944 szefem gabinetu ministra kultury ludowej) proklamowanej przez Mussoliniego Włoskiej Republiki Społecznej, zwanej potocznie – od miasta będącego jej „stolicą” – Republiką Salò.

W 1946 roku założył Włoski Ruch Jedności Społecznej (Movimento Italiano di Unità Sociale), który kilka miesięcy później stał się bazą neofaszystowskiej partii Włoski Ruch Społeczny (Movimento Sociale Italiano). Almirante został jej sekretarzem generalnym, lecz w 1949 roku musiał ustąpić na rzecz umiarkowanego nacjonalisty, Augusta De Marsanicha. Przywództwo partii objął ponownie po dwudziestu latach, w 1969 roku; wówczas jednak odszedł już od radykalno-społecznych poglądów wyznawanych w młodości i jako szef kontynuował narodowo-konserwatywną linię swoich poprzedników: De Marsanicha i Artura Micheliniego. Jej ukoronowaniem było połączenie – w styczniu 1973 roku – MSI z Monarchistyczną Partią Narodową; nowa partia przybrała nazwę Włoski Ruch Społeczny – Prawica Narodowa (MSI-DN; Destra Nazionale).

Pod przywództwem Almirante neofaszyści odnieśli największy – aż do czasów II Republiki – sukces wyborczy, uzyskując w 1972 roku 9 procent głosów i 56 mandatów w Izbie Deputowanych (sam Almirante zasiadał w Izbie nieprzerwanie od 1948, a od 1979 był także deputowanym do Parlamentu Europejskiego). Mimo iż „missini” pozostawali frakcją niezmiennie bojkotowaną przez wszystkie partie tzw. łuku konstytucyjnego (czyli „antyfaszystowskie”) w parlamencie, bez ich poparcia nie było już możliwe ani wybranie chadeckiego prezydenta Republiki (jak Giovanniego Leone w 1972 roku), ani utrzymanie się jakiegokolwiek gabinetu bez udziału komunistów. Almirante podkreślał jednak, iż celem prawicy narodowej nie jest przejęcie władzy, ani osiągnięcie większości parlamentarnej, tylko umożliwienie powstania stabilnego bloku sił nielewicowych i patriotycznych, który będzie zdolny odepchnąć raz na zawsze zagrożenie ze strony komunizmu i ultralewicowego terroryzmu. Na swojego następcę, mimo ostrego sprzeciwu faszystów „nostalgicznych”, takich jak Pino Rauti, desygnował narodowo-liberalnego „postfaszystę”, Gianfranca Finiego.

Prócz wielu tekstów publicystycznych Almirante napisał również historię Włoskiej Republiki Społecznej (1959) oraz biografie Roberta Brasillacha (1979) i José Antonia Prima de Rivery (1980).

Zmarł po nieudanej operacji w Paryżu w 1988 roku.

Przeszłość pełni – zgodnie z moimi pojęciami o polityce – tę samą funkcję, jaką spełniają korzenie rośliny. Kwiaty są wystawione na wiatr, korzenie tkwią pod ziemią. Partia musi mieć przeszłość, musi ją respektować.