Luís (Carlos de Lima) de Almeida BRAGA

Jacek Bartyzel

Portugalski prawnik, polityk, publicysta i poeta. Urodził się w 1886 roku w Bradze. Jako student prawa w Koimbrze redagował monarchistyczny miesięcznik Pátria Nova. Z bronią w ręku walczył w obronie króla Emanuela II przeciwko rewolucji masońskiej w październiku 1910 roku, a w następstwie udziału w pierwszej insurekcji monarchistycznej w październiku 1911 został skazany przez reżim republikański na banicję. Przebywał najpierw w Galicji (hiszpańskiej), gdzie zapoznał się z tradycjonalistyczną doktryną karlisty J. Vázqueza de Melli, a od 1913 roku w Belgii, gdzie podczas studiów w Gandawie i Brukseli nawiązał współpracę z emigracyjnym almanachem L`Alma Portuguesa („Dusza Portugalska”). Dla rodzącego się tam – nie bez wpływu doktryny „nacjonalizmu integralnego” Ch. Maurrasa – ruchu narodowo-monarchistycznego zaproponował nazwę: Integralizm Luzytański (Integralismo Lusitano) oraz formułę: „monarchia tradycjonalna, organiczna i antyparlamentarna” (Monarquia tradicional, orgânica e antiparlamentar).

W 1914 roku powrócił do Portugalii, gdzie wszedł do redakcji organu integralistów – A Nação Portuguesa („Naród Portugalski”) i został członkiem utworzonej w 1916 roku Junty Centralnej Integralizmu Luzytańskiego. Z racji udziału w kolejnym powstaniu monarchistycznym w Porto (styczeń-luty 1919) musiał ponownie uchodzić z kraju. W następnym roku Junta Centralna powierzyła mu (i Albertowi Monsarázowi) delikatną – lecz uwieńczoną powodzeniem – misję nakłonienia legitymistycznego Pretendenta „Miguela II” do przekazania praw sukcesyjnych synowi Edwardowi (Dom Duarte Nuno), co było warunkiem rekoncyliacji „miguelistów” z „manuelistami”. Po ponownym powrocie do Portugalii w 1923 roku redagował dziennik A Monarquia i magazyn kulturalny Durendal. W 1932 roku założył, wraz z Hipolitem Raposo, przegląd Integralismo Lusitano – Estudos Portugueses.

Jak prawie wszyscy przedstawicieli „Pierwszego Pokolenia” (Primeira Geração) integralistów – w kontraście do reprezentantów pokolenia drugiego i trzeciego – Almeida Braga pozostawał do końca życia w nieprzejednanej opozycji do salazaryzmu, który uważał za centralistyczno-biurokratyczną karykaturę państwa organicznego i korporacyjnego. W wyborach prezydenckich 1958 roku popierał kandydaturę gen. Humberta Delgado oraz był adwokatem broniącym płk. Henrique Galvão, który w 1960 dokonał demonstracyjnego porwania okrętu Santa Maria. Był współinicjatorem wszystkich powojennych prób wskrzeszenia ruchu monarchistycznego: Sprawy Monarchicznej (1949), Portugalii Odrodzonej przez Monarchię (1950), Ruchu Monarchistów Niezależnych (1957) i Odnowy Portugalskiej (1969). Zmarł w Lizbonie w 1970 roku.

Almeida Braga jest uważany za największego z teoretyków integralizmu obok Antoniego Sardinhy i Hipolita Raposo, a nawet za jednego z klasyków portugalskiej myśli politycznej. Do jego głównych dzieł należą: Kult Tradycji (1916), Posępne morze (1918), W służbie ziemi. Pasja i łaska ziemi (1932), Pod sztandarem królewskim (1942), Poglądy Antoniego Sardinhy (1943), Ból i miłość Portugalii (1958), Szpada w słońcu (1969).

Niepodległość portugalska jest tradycją Monarchii; Republika jest negacją historii Portugalii.