Luis María ANSÓN Oliart

Jacek Bartyzel

Hiszpański dziennikarz, publicysta i eseista. Urodził się w 1935 roku w Madrycie. W 1954 rozpoczął studia w Państwowej Szkole Dziennikarstwa, będąc już od roku współpracownikiem monarchistycznego dziennika ABC, kolejno jako redaktor, szef działu, redaktor naczelny, wicedyrektor i dyrektor wydania niedzielnego. W 1957 został członkiem kolegium redakcyjnego przeglądu Reino („Królestwo”). Następnie był profesorem swojej macierzystej uczelni, a od 1970 jej wicedyrektorem.

W 1966 roku syn Alfonsa XIII i pretendent do tronu hiszpańskiego, hrabia Barcelony (don Juan de Borbón), powołał go w skład swojej Rady Prywatnej i mianował sekretarzem informacji jej Sekretariatu Politycznego. Ansón pełnił te funkcje aż do rozwiązania obu ciał 29 lipca 1969, po podjęciu przez gen. Franco decyzji, iż tron Hiszpanii przypadnie nie hr. Barcelony, lecz jego synowi, don Juanowi Carlosowi.

W 1975 roku Ansón został dyrektorem Blanco y Negro („Białe i Czarne”), a w 1976 – Gaceta Ilustrada oraz członkiem rady dyrektorów La Vanguardia. Od 1976 do 1983 stał na czele agencji informacyjnej EFE. W latach 1983 – 1997 był dyrektorem ABC. W 1997 roku został prezesem Telewizji Hiszpańskiej i przeprowadził jej digitalizację. Rok później założył dziennik La Razón („Racja”), który wkrótce stał się czwartym co do wielkości nakładu w Hiszpanii. Obecnie redaguje dodatek El Cultural do tygodnika El Mundo („Świat”).

Opublikował książki: Monarchia, dzisiaj (1957), Godzina monarchii (1958), Akcja Hiszpańska (1960), Czerwony Dżyngis-chan (1960), Sprawiedliwy podział bogactwa światowego (1962), O kreacji poetyckiej (1962), Krzyk Zachodu (1965), Krzyk Wschodu (1965), Don Juan (1994) i osobistą Antologię najlepszych wierszy miłosnych języka hiszpańskiego (2000).

Otrzymał nagrody: im. Luca de Tena (1960), im. Mariano de Cavia (1964) i im. Víctora de la Serna (1974). W 1998 roku został członkiem Królewskiej Akademii Języka Hiszpańskiego.

Poglądy Ansóna ewoluowały od tradycjonalizmu do konserwatywnego liberalizmu oraz od ideału „jedności katolickiej” Hiszpanii do akceptacji „posoborowej” wolności religijnej. Zaczynał jako uczeń współzałożyciela i teoretyka narodowo-katolickiej Acción Espańola – Eugenia Vegasa Latapie oraz współpracownik tradycjonalisty i frankisty Gonzala Fernándeza de la Mora, lecz już od połowy lat 60. stał się współarchitektem (wraz z José Maríą de Areilza i Joaquínem Satrustegui) monarchizmu liberalnego i demokratycznego. Zwalczał natomiast przez wiele lat socjalistyczne rządy Felipe Gonzáleza, a obecnie rząd „kłamczucha – Zapatero” („Zapatero Embustero”), zwłaszcza z powodu jego wojującego laicyzmu oraz podjęcia negocjacji z terrorystyczną ETA.

Ustanowienie państwa świeckiego oznacza, że wierzący z różnych religii i również niewierzący muszą być równi przed prawem. Świeckość państwa nie polega jednak na narzuceniu nowej wyznaniowości: laicyzmu. (…) Jest nie do przyjęcia, aby zdecydowana mniejszość bezwyznaniowców narzucała różnym wyznaniom religijnym i przygniatającej większości katolickiej (…) rodzaj religii bez Boga, którą jest laickość.