Paul-Marie COÛTEAUX

Jacek Bartyzel

Francuski pisarz, publicysta i polityk. Urodził się w 1956 roku w Paryżu. W 1977 roku ukończył Instytut Studiów Politycznych, a w 1980 Narodową Szkołę Administracji (ENA). Pomiędzy 1981 a 1996 sprawował rozmaite funkcje w gabinetach politycznych ministrów: Michela Joberta, Philippe`a de Saint-Roberta i Jean-Pierre`a Chevènementa, sekretarza generalnego ONZ Boutrosa Ghali i przewodniczącego Zgromadzenia Narodowego Philippe`a Seguina. Od 1995 roku jest profesorem w Instytucie Studiów Europejskich Uniwersytetu Paris-VIII. W 1997 roku był współorganizatorem, celebrowanych przez papieża Jana Pawła II, obchodów 1500 rocznicy chrztu Francji.

Założyciel i dyrektor przeglądu teoretycznego neogaullistowskiego RPR Une Certaine idée (1998-1999), po zerwaniu z RPR członek-założyciel konserwatywnego Zgromadzenia na rzecz Francji Philippe`a de Villiersa. Od czerwca 1999 deputowany do Parlamentu Europejskiego (wybrany ponownie w 2004), gdzie jest wiceprzewodniczącym grupy Europa Demokracji i Różnorodności.

W 2001 roku utworzył Sojusz Suwerenistyczny, który w kwietniu 2003 połączył się z innymi organizacjami w Zgromadzenie na rzecz Niezawisłości Francji Suwerennej (RIFS), i który współtworzy Koordynację Suwerenistyczną, zrzeszającą dwadzieścia organizacji od Action Française po Klub Jakobini 2000.

Opublikował pięć książek: Chlodwig, najstarsza historia Francji (1996), Europa ku wojnie (1997), Traktat o nauce znikania na użytek starej generacji (1998), Trzy listy francuskie (1999), Potęga i hańba (1999), De Gaulle filozof, tom 1: Geniusz Francji (2002).

Coûteaux spopularyzował (zaczerpnięte od frankofońskich niepodległościowców z Quebecu) terminy „suwerenizm” i „suwerenista”. Będąc gaullistą z tradycji, oskarża prezydenta Chiraca o zdradę ideałów gaullistowskich, które oznaczają zarówno przywiązanie do niezawisłości Francji, jak obronę suwerenności wszystkich państw narodowych przed różnymi imperializmami (komunistycznym, niemieckim, anglosaskim). W praktyce oznacza to niezgodę zarówno na budowanie, pod federalistycznym parawanem, „Niemiec od Atlantyku po Ural”, jak na globalizm amerykański. W teorii natomiast, „pewna idea Francji” ma, zdaniem Coûteaux, filozoficzny sens platoński („idealizmu”, czyli realizmu ontologicznego), albowiem Francja to nie rasa (jak Niemcy), ani wyspa (jak Anglia), lecz właśnie idea jednej (łacińsko-chrześcijańskiej) kultury budowanej od wieków „polityką kapetyńską” na różnorodnym podkładzie etnicznym oraz idea partycypacji jednostki w życiu narodu, a poprzez naród w historii powszechnej.

Chociaż republika jest dzisiaj jedyną możliwą „fizyką społeczną” Francji, to jej odwieczną „metafizyką społeczną” jest królestwo, a epoka Burbonów była jej „wiekiem złotym”. Nawiązując do klasycznego sensu terminu res publica, oznaczającego państwo praworządne i realizujące dobro wspólne (bien commun), Coûteaux określa się nie jako „republikanin”, lecz „respublikanin” i legitymista, w którego oczach najlepszą z możliwych „respublik” było Królestwo Francji.

Jestem Francuzem, dziedzicem tej, posądzanej o niewierność, polityki, którą zainaugurował ongiś Franciszek I, sprzymierzając się z Turkami Osmańskimi przeciwko cesarzom, za co natychmiast był oskarżony jako „renegat” chrześcijaństwa.

PMK Design
© Organizacja Monarchistów Polskich 1989–2024 · Zdjęcie polskich insygniów koronacyjnych pochodzi z serwisu replikiregaliowpl.com.