Opowiedz nam najpierw o początkach NIN. Kiedy zaczęliście grać jako Nuevo Ideal Nacional i jak wiele osób jest obecnie zaangażowanych w projekt?

Po pierwsze, dziękujemy Ci bardzo za wywiad. Nuevo Ideal Nacional narodził się w roku 2008. W czasie wyprawy górskiej jeden z nas zaproponował utworzenie projektu „noise/martial/experimental” i w ten sposób narodził się pomysł. Było nas wtedy trzech i wciąż jest nas trzech.

Jakiego sprzętu lub instrumentów używacie do tworzenia dźwięków? Czy jesteście w stanie grać koncerty?

Pomysł zrodził się jako experyment. Muzycznie wywodzimy się ze świata metalu i poza tym, że byliśmy entuzjastami sceny militarno-industrialnej nie mieliśmy żadnego wyraźnego pomysłu na to, jak „grać” lub „komponować” muzykę militarną. Zaczęliśmy więc pierwsze próby z tym, co mieliśmy pod ręką – basem, gitarą, bębnem, skrzypcami, wzmacniaczami, przesterem i komputerem. Do tego wszystkiego dodawaliśmy hałas w tle. Nuevo Ideal Nacional powstało jako projekt studyjny, ale może bylibyśmy w stanie zagrać koncert.

Jakie zespoły, jacy kompozytorzy są waszymi ulubionymi? Co jest dla was największą muzyczną inspiracją, co ma na was wpływ?

Najsilniejszy wpływ wywiera na nas “militarny industrial’ z silnym rytmem i wojennym duchem. Wielkie znaczenie mają Triarii i Arditi, ale tym, co skłoniło nas do grania, był zespół Argentum z Argentyny ze swoim bardziej „experymentalnym” martialem. Z drugiej strony, ideał muzycznym jest dla nas neofolk, jego piękne melodie i teksty to ogromne natchnienie. Sol Invictus, Current 93, Von Thronstahl, Sonne Hagal, Death in June, Blood Axis, Ritual Front, Belborn i wiele innych.

Czy postrzegacie Nuevo Ideal Nacional jako część tak zwanej „sceny militarno-industrialnej”? Czy w Wenezueli działają inne projekty industrialne, militarne lub neofolkowe? Co jest dla Ciebie esencją „muzyki industrialnej”?

Próbujemy tworzyć “militarny industrial” o wojowniczym duchu, muzykę rewolucyjną i heroiczną. Interesuje nas tylko militarna część sceny industrialnej. Dla nas scena industrial to konfrontacja nowoczesnego świata z jego własną dekadencją, a scena militarna to przywoływanie wyższego ideału.
W Wenezueli istnieje projekt neofolkowo-akustyczno-instrumentalny Paramus, który gorąco polecamy: http://www.myspace.com/paramusvzla

Jak można zauważyć, wasza muzyka nie jest tylko “militarna” czy “historyczna”, ale zawiera zdecydowane przesłanie polityczne. Wydaje się, że jedną z najważniejszych osób jest dla was prezydent Marcos Perez Jimenez. Tu w Polsce niewiele wiemy o tej postaci.

Zasadniczo MPJ (Marcos Perez Jimenez) był generałem, który ocalił Wenezuelę przed wpływami komunistycznymi w latach 50-tych. Rządził 8 lat, w tym czasie zastosował doktrynę określaną jako „Nowy Ideał Narodowy” (Nuevo Ideal Nacional, stąd nazwa zespołu). Ideologia ta łączyła myśl wenezuelskich intelektualistów z początków XX wieku z doktrynami konserwatywnej rewolucji, tradycjonalizmu i falangizmu. Tych 8 lat poświęconych było przemienieniu materialnego i duchowego środowiska Wenezuelczyków. Wprowadzono zasadę selektywnej imigracji, udzielając wszelkich udogodnień rodzinom Europejczyków, by mogli żyć w Wenezueli. Większość krajowej infrastruktury zbudowano przez tych osiem lat.
USA wraz z Komunistyczną Partią Wenezueli pracowały nad tym, by wypędzić Jimeneza. Po okresie jego rządów Wenezuela zmieniła się w pohańbiony kraj, którym jest do dziś dnia.

W istocie, gdy słyszymy o Wenezueli, to słyszymy głównie o społecznych experymentach Hugona Chaveza. A zatem, jaka jest wasze zdanie na jego temat?

W Ameryce Południowej panuje zasada – aby odnieść sukces jako dyktator, bądź typowym lewicowym populistą. To właśnie Chavez, lewicowy populista, głęboko ograniczony i mierny, niezdolny tworzyć, niezdolny rządzić lub aspirować do czegoś wyższego. To typowa marionetka światowych sił, mówi przeciwko Amerykanom, ale służy amerykańskim interesom. Chavez zasadniczo niszczy Wenezuelę, to jego misja, a jego jedynym osiągnięciem jest mierność, bylejakość jako forma rządów.