Przerażający Człowiek Miasta

IV. Epilog

I. Sodom
II. Futurama
III. Strategies Against Architecture
IV. Epilog

IV.I.

Zmierzamy już do końca naszej podróży po wielkomiejskim zgiełku. Zdołaliśmy uchwycić wiele aspektów wielkiego miasta, dokonać na nim swoistej autopsji. Wspomnieliśmy o czynnikach demograficznych i ekonomicznych, otarliśmy się o urbanistykę i nauki historyczne, a niewątpliwie najwięcej miejsca poświęciliśmy sprawom socjologii i kultury. Bo przecież, jeżeli mówimy o wielkiej metropolii w odniesieniu do filozofii, to chyba najbardziej powinni interesować nas ludzie – ich obyczaje, styl życia, kultura. Dlatego właśnie pozwoliłem sobie oprowadzić was, drodzy Czytelnicy, nie tylko po głównych bulwarach i turystycznych atrakcjach, ale także po zaułkach i uliczkach znacznie mniej radosnych i zachęcających. Wszak potrzebny nam był rozległy ogląd, wielostronne spojrzenie. Właśnie z tego powodu włóczyliśmy się śladami Kuby Rozpruwacza po mrocznych uliczkach Londynu, zajrzeliśmy do plugawego mieszkania Jeffreya Dahmera i podglądaliśmy Fritza Haarmana przy pracy. Dlatego też interesował nas Al Capone i przestępstwa jego najemników, dlatego analizowaliśmy duszne powietrze i wodę brudną jak ścieki. Od tzw. wysokiej sztuki schodziliśmy do szalonej awangardy i wyzutej z czczych marzeń muzyki szarych blokowisk. Aby uświadomić sobie, co może nas czekać, zetknęliśmy się z literaturą science-fiction i jej niezwykłymi wizjami. A wszystko to po to, by pokazać, jak istotną rolę w naszym życiu pełni miejsce naszego zamieszkania, najbliższe otoczenie, architektura i ulice, życie właśnie w wielkim, nowoczesnym mieście, a nie np. na wsi.

Przerażający Człowiek Miasta

Ciąg dalszy...

IV.II.

Kończymy naszą wycieczkę. Zdołaliście przebrnąć przez ponure zakamarki, brudne fabryki i tłumy zabieganych ludzi. Jak wam się podobało? Może lepiej uciec stąd gdzieś na wieś, na prowincję – życie w spokoju, wśród przyrody to przecież kusząca alternatywa. A jednak wielu współczesnych ludzi jest już nierozerwalnie związanych z wielkomiejskim gwarem – on potrzebuje ich, aby istnieć, a oni jego, aby czuć się naturalnie. Cóż, kwestia gustu. A ja mogę was już tylko pożegnać.