Wizyta cesarza Karola w Belgradzie

Niech żyje Dom Austrii!

W 2014 roku minie sto lat od zamachu w Sarajewie i sprowokowanego tą zbrodnią konfliktu monarchii austro-węgierskiej z Serbią, który doprowadził do wybuchu I wojny światowej. Zagłada starej Europy spowodowała ostateczne przesunięcie legitymizmu w sferę metapolityki, do rangi symbolu urasta zatem wizyta, jaką złożył w Belgradzie prawowity władca naddunajskiego imperium, Jego Cesarska i Królewska Mość cesarz i król Karol.

8 kwietnia Ich Królewskie Mości król Serbii Alexander II i królowa Katarzyna przyjęli na lunchu w pałacu królewskim JCiKM Karola II (V), cesarza austriackiego, króla Węgier, Czech etc., oraz jego brata, JCiKW arcyxięcia Jerzego.

Cesarz Karol, który w realiach politycznych Unii Europejskiej pełni także funkcję przewodniczącego austriackiej gałęzi Międzynarodowej Unii Paneuropejskiej, odwiedził Serbię jako gość Europejskich Rycerzy Wina. Przed spotkaniem z królem Alexandrem, 7 kwietnia, monarcha wygłosił w rektoracie Uniwersytetu w Belgradzie prelekcję zatytułowaną System parlamentarny w Unii Europejskiej a wsparcie dla Serbii na drodze ku integracji europejskiej. Oprócz tego spotkał się on również z patriarchą Serbskiej Cerkwi Prawosławnej Ireneuszem, prezydentem Tomisławem Nikolicem oraz premierem Ivicą Dačicem.

Król Alexander i cesarz Karol wymienili poglądy w sprawie pogłębiania integracji Serbii z Unią Europejską, a także bieżących problemów ekonomicznych i kulturowych, istotnych dla rozwoju południowo-wschodniej Europy.

Podczas uniwersyteckiej prelekcji cesarz wyjaśnił, iż jeśli pragniemy patrzeć w przyszłość, musimy również przyjrzeć się przeszłość, oraz że niemożliwe jest wskazanie pojedynczego kraju lub osoby, która ponosiłaby winę za wybuch I wojny światowej. Z historycznego punktu widzenia błędem jest upatrywanie winnego za wybuch wojny wyłącznie w jednym państwie lub osobistości. Należy brać pod uwagę całą sytuację, jako że sojusze zawarto w czasie, kiedy gotowość do wojny gorzała już w niemal wszystkich krajach europejskich.

Przypominając, iż 28 czerwca przypada setna rocznica wybuchu wojny i zamachu w Sarajewie, monarcha wyraził pewność, że nawet gdyby w 1914 roku nie zamordowano arcyxięcia Franciszka Ferdynanda, wojna i tak wybuchłaby kilka tygodni później w innej części Europy. Podkreślił, że obie wojny światowe należy postrzegać jako jedno wydarzenie, jedną długą wojnę, po czym dodał, iż wysiłki, jakie podjęto później, a które doprowadziły do utworzenia UE, zaowocowały najdłuższym okresem pokoju na Starym Kontynencie. Z tego względu nie wolno skupiać się wyłącznie na celach ekonomicznych.

Według prelegenta w Unii działają obecnie dwie frakcje — ci, którzy opowiadają się za wzmocnieniem jej wewnętrznej struktury i spowolnieniem jej rozszerzania, oraz ci, dla których ważne jest zarówno poszerzanie UE, jak i pogłębianie wspólnoty gospodarczej i zapewnienie bezpieczeństwa. Jego zdaniem konieczna jest kontynuacja procesu rozszerzania Unii — dla przyszłości Europy istotne będzie zarówno wzmocnienie wewnętrzne UE, jak i jej expansja.

Na zakończenie cesarz stwierdził, że proces poszerzania Unii będzie trwał nadal, konstatując, iż idea państw narodowych traci na znaczeniu, jej miejsce zajmuje zaś koncepcja unifikacji z zachowaniem tożsamości.

opracowanie: Dawid Świonder i Adrian Nikiel