Rocznica śmierci Jakuba II (VII)

Dziedzictwo jakobitów

16 września 2012 r. — jak przypomniał na jakobickiej liście dyskusyjnej pan Stelios Rigopoulos — minęła trzysta jedenasta rocznica śmierci w opinii świętości króla Anglii, Szkocji i Irlandii Jakuba II (VII), wygnanego przez zdrajców i uzurpatorów z królestwa za obronę Kościoła katolickiego.

O godzinie 14:00 pan Rigopoulos umieścił u stóp królewskiego pomnika (odlanego w pracowni Grinlinga Gibbonsa w 1686 r. i znajdującego się przed londyńską Galerią Narodową) dwanaście białych róż. Król Jakub był dwunastym monarchą pochodzącym z Domu Stuartów. Pan Rigopoulos zwrócił przy tym uwagę na wymowny symbol — kiedy składał kwiaty, zauważył, że jedna z róż miała uciętą główkę…

Na koniec autor tego wzruszającego gestu wyraził nadzieję, że starania o beatyfikację monarchy — przerwane w 1742 r. — zostaną wznowione, a Jakub II (VII) będzie wyniesiony do chwały ołtarzy. Rzecz jasna — z sedewakantystycznego punktu widzenia — beatyfikacja nie jest możliwa przed oczekiwaną przez tradycjonalistów restauracją papiestwa. Te niemogące spełnić się pragnienia wiernych poddanych — bo przecież casus króla Jakuba nie jest jedynym — niezależnie od ich zasadności, którą ocenić może tylko Kościół, są dobrym potwierdzeniem ogólniejszej tezy, że restauracja prawowitej, katolickiej monarchii (ze wszystkimi tego konsekwencjami w życiu społecznym i przestrzeni publicznej) jest prawdopodobnie niemożliwa, gdy Stolica Apostolska pozostaje pusta.

Do rangi symbolu urasta też fakt, że doczesne szczątki króla, które w oczekiwaniu na ich powrót do Londynu złożone zostały w kaplicy św. Edmunda w paryskim kościele angielskich benedyktynów, padły ofiarą zbrodniarzy podczas rewolucji antyfrancuskiej.

Polecamy uwadze naszych Czytelników modlitwy.

opracowanie: Adrian Nikiel