Niedziela „Laetare” (czwarta Wielkiego Postu)

Rok Boży w liturgji i tradycji Kościoła świętego

Większa część Wielkiego Postu minęła; coraz więcej zbliża się czas radości i pociechy. Przeto wśród smutku i powagi Wielkiego Postu krzepi Kościół święty serca swych wiernych niedalekiem weselem Zmartwychwstania Pańskiego. To też dzisiejsza msza św. rozpoczyna się słowami: „Wesel się (= laetare; stąd nazwa niedzieli), Jeruzalem, a zgromadźcie się wszyscy, którzy je miłujecie; weselcie się weselem, którzyście w smutku zostawali, abyście się radowali i nasycili pełnią pociechy waszej”. Temi słowy wzywa prorok Izajasz Jerozolimę do radości, kiedy już uczyniła pokutę. Jak weseliła się Jerozolima nad dziećmi swemi, które powróciły z niewoli, tak teraz cieszy się Kościół nad dziećmi swemi, które były zgubione i w mocy nieprzejednanego wroga, a teraz szczerą pokutą zrywają więzy, w które usidlał je szatan i nie pozwalał, by przez skruchę, pokorę i godne przyjęcie sakramentów świętych powróciły na łono dobrotliwej Matki i do obfitości życia. Kościół raduje się nad tymi, którzy, towarzysząc Jezusowi do pustyni, teraz w ćwiczeniach pokutnych i umartwieniu postępują za Nim, którzy odrywają się od swych domów rodzinnych i z Nim na pustyni przebywają, jak rzesze ludu w dzisiejszej ewangelji świętej. Raduje się, bo żal zbłąkanej owieczki jest tak miłym Panu Bogu, jak skrucha i pokora syna marnotrawnego.