Ostatnia deklaracja Ksawerego I

J.B.

7 maja 2011 roku minęła XXXIV rocznica śmierci Jego Królewskiej Mości Ksawerego I (Su Majestad Católica Javier I), który zmarł na wygnaniu, w Chur (Szwajcaria), 7 maja 1977 roku.

Urodzony 25 maja 1889 roku w Lukce (Toskania), jako dziedziczny książę Parmy i Piacenzy, Don Francisco Javier de Borbón y Braganza, hr. de Molina, w 1936 roku został wyznaczony testamentem ostatniego króla karlistowskiego – Alfonsa Karola I, Regentem Wspólnoty Tradycjonalistycznej. Od lipca 1944 do końca wojny był więziony w hitlerowskich obozach koncentracyjnych. Proklamowany królem przez Wspólnotę 31 maja 1952 roku podczas Kongresu Eucharystycznego w Barcelonie, tytuł królewski przyjął oficjalnie 17 stycznia 1965 roku (Acto de Puchheim).

Ostatnie lata życia sędziwego i schorowanego króla Ksawerego I wypełnione były cierpieniem z powodu ideologicznej dewastacji karlizmu dokonanej przez jego starszego syna, ks. Karola Hugona (1930-2010), zwolennika „socjalizmu samorządowego”. Ubezwłasnowolniony i maltretowany przez niego oraz córki – księżniczki Marię Teresę, Cecylię i Marię de la Nievas oraz ich „kamarylę”, wspierany jedynie przez niezłomną małżonkę, ks. Magdalenę de Bourbon-Busset, najstarszą córkę – ks. Franciszkę oraz młodszego syna – ks. Sykstusa Henryka, dopiero w ostatnich miesiącach życia odzyskał możność wyrażania własnej, nieskrępowanej i niezafałszowanej, woli. Z tego okresu pochodzi ostatnia deklaracja polityczna Don Javiera, którą niżej podajemy w polskim tłumaczeniu.

Przede wszystkim muszę powiedzieć, że chociaż zawsze próbowałem utrzymać jedność wewnątrz mojej rodziny, nie mogę pozwolić na wykorzystywanie mojego imienia, wbrew temu, co starano mi się wmówić, aby usprawiedliwić ciężki błąd doktrynalny wewnątrz karlizmu, prezentowanego opinii publicznej jako partia socjalistyczna oraz sojusznik marksizmu i separatyzmu, które są niezgodne z jego własnym charakterem i przeciwko którym karlizm zawsze walczył z wielką energią; w ten sam sposób walczył również z liberalno-materialistycznym kapitalizmem, który jeszcze ciąży nad naszą ojczyzną, tak jak ciążył już w przeszłości.

Tak więc, wszelkie złączenie tych, którzy nazywają siebie karlistami z separatyzmem czy socjalizmem, stanowi oczywistą prowokację i wyraźny zamiar oszustwa. Nie może być zatem karlistów ani karlizmu poza pełną akceptacją zasad fundamentalnych, którymi są, jak pragnę przypomnieć:

• Wyznaniowość katolicka, czyli afirmacja naszej katolickiej tożsamości jako pierwszej racji naszej sprawy: Boga.
• Utrzymanie niepodważalnej zasady jedności narodowej w połączeniu ze specyficznymi tradycjami charakteru Hiszpanii, nadającymi zawsze pełny sens pojęciu Ojczyzny.
• Obrona fueros, formuły, która nie jest w żaden sposób sprzeczna z powyższą zasadą, a raczej ją uzupełnia. Ponadto, stanowiąc jedno z niezaprzeczalnych praw historycznych, wyraża swobodną i oryginalną ewolucję każdego regionu Hiszpanii, oraz ciał pośredniczących, dzięki czemu unika się poważnych wad pochłaniającego i obezwładniającego centralizmu.
• Potwierdzenie konieczności Monarchii dla Hiszpanii, ugruntowane o nasze przekonanie, że jest to nieustające dziedziczenie autorytetu, odpowiedzialności, niezależności i ciągłości.

Wiem, że wszystko to może wydawać się tłumaczeniem prawd elementarnych, ale sądzę, że nadeszła pora, aby je przypomnieć, ażeby położyć kres pewnym fałszywym rozumowaniom, które starają się dowieść, że można być karlistą, nie będąc katolikiem i monarchistą, co jest oczywistą zdradą wobec przekonań wszystkich posłusznych nakazom, które miałem zaszczyt podpisać w imieniu mojego czcigodnego wuja, króla Alfonsa Karola, walczącego dzielnie i umierającego zaszczytnie za Religię i Ojczyznę.

Modlę się, aby karlizm, bez żadnych odchyleń, pozostał wierny samemu sobie, aby służyć jak najlepiej Hiszpanii i Chrześcijaństwu.

Paryż, 4 marca 1977.