Święto Chrystusa Króla (Ostatnia niedziela października)

Rok Boży w liturgji i tradycji Kościoła świętego

Coraz bardziej uderza nas zasadniczy rozdział ludzkości na dwa obozy, na dwa królestwa, na królestwo Chrystusa i na królestwo antychrysta. Ponieważ dwom panom równocześnie służyć nie można, trzeba, abyśmy się wyraźnie wypowiedzieli, któremu z nich służyć chcemy, kto ma być naszym przewodnikiem. Musimy więc zdecydować się, czy pójdziemy za Chrystusem, czy też przeciwko Niemu – trzeciej możliwości niemasz. Zbawiciel bowiem bardzo jasno postawił kwestję, gdy wyrzekł słowa: „Kto nie jest za Mną, przeciwko Mnie jest”, „Kto nie zbiera ze Mną, rozprasza”. Jeśli więc jesteś katolikiem, bądź nim wszędzie i zawsze, do ostatnich konsekwencyj; myśl po katolicku, mów po katolicku i wszędzie występuj odważnie po katolicku. Wielu niestety jest takich, których postępowanie kuleje i chroma, – innymi zdają się być w kościele, innymi poza kościołem; w jednej ręce trzymają kaganek na cześć Chrystusa, a w drugiej kopcący się ogarek na cześć bożków tego świata.

Tak być nie powinno, trzeba raczej szczerze przylgnąć do Chrystusa, nie tylko metryką, ale duszą całą. Niech odłączą się plewy od ziarna, kąkol od pszenicy, szych od złota. Niech na całym świecie skrystalizują się obozy jawnie katolickie, by nie było w Kościele ludzi, co na dzień świąteczny wdziewają rękawiczki niby katolickie, a na dzień powszedni wdziewają rękawice, któremi Chrystusa po twarzy biją. Ojciec św., Pius XI, widząc, jak duch świata, duch antychrystusowy ogarnia społeczeństwa, wydał encyklikę, w której przestrzega przed obojętnością dla spraw Bożych, nawołuje do gorącego oddania się królowaniu Chrystusa Pana, i ustanawia dla całego Kościoła osobne, uroczyste „Święto Chrystusa-Króla” w ostatnią niedzielę miesiąca października. Tron Chrystusa winien otrzymać znowu przynależne sobie miejsce. Wrogowie jego, wolnomyśliciele, masoni, socjaliści, komuniści, żydzi i ich pachołkowie, zażartą mu wypowiedzieli walkę, stawiając w jego miejsce inne trony, na których posadzili bożka siły i przemocy, któremu prawo kłaniać się ma, lub umieścili złotego cielca, symbol głodu złota i wyzysku; w literaturze i sztuce postawili trony, na których częstokroć rozpusta się rozsiada; chcą zburzyć tron Chrystusa także w rodzinach i w szkołach, wołając o rozwody i o szkoły bezwyznaniowe. Papież, namiestnik Chrystusowy, przeciwstawiając się tej bezbożnej, destrukcyjnej robocie, upomina wiernych, aby szczerze i otwarcie wyznawając zasady i poglądy chrześcijańskie, torowali drogę królowaniu Chrystusa Pana w wszelkich dziedzinach życia ludzkiego. Królowanie to nie ma być bynajmniej jakąś wzniosłą, piękną teorją tylko, oderwaną od praktyki życiowej, ale ma być objawem rzeczywistym, realnym, przenikającym nawskroś nietylko życie prywatne, zamykające się w ścianach ogniska domowego, ale także życie publiczne w wszystkich jego przejawach. Innemi słowy: zakrólować ma w odkupionej krwią Zbawiciela ludzkości duch Chrystusa, Jego myśl, Jego zasady i poglądy – zakrólować w duszach poszczególnych ludzi, jako też w życiu zbiorowem: w rodzinach, w szkołach, w społeczeństwach i państwach. Ducha Chrystusowego nic nie zastąpi, ani policja, czy żandarmerja, ani wojsko, ani ustawy czy paragrafy państwowe; dowodem tego przepełnione więzienia, zdziczenia, rozpętana nienawiść, walka klas, niepewność stosunków wewnętrznych w państwach. Gdzie bowiem nie wstrzymuje od zbrodni duch Chrystusa, sumienie, myśl o Bogu i odpowiedzialności, o nagrodzie i karze pozaświatowej, tam też nie pomogą żadne paragrafy prawa karnego, żadna policja, żadne więzienie. Bo jeden tylko jest fundament, na którym mocno i niewzruszenie oprzeć się może wszelkie budowanie ludzkie, a fundamentem tym jest Jezus Chrystus – dziś, jutro i na wieki.