Święty Kazimierz (4 marca)

Rok Boży w liturgji i tradycji Kościoła świętego

„Boże, któryś wśród rozkoszy królewskiego dworu i świata powabów, świętego Kazimierza w cnotę wytrwałości uzbroił, błagamy Cię, niech za jego przyczyną wierni Twoi znikomością dóbr ziemskich gardzą, a ku niebieskim serce swe podnoszą” (Mszał rzymski, Kolekta mszy św. na dzień św. Kazimierza). Słowami tej modlitwy ukazuje Kościół św. drogę, po której Kazimierz zaszedł na wyżyny świętości. Mogąc obfitować we „wszystkie rozkosze królewskiego dworu i świata powaby”, gardzi niemi, gardzi znikomością dóbr ziemskich; a gdy tak uwolnił się od więzów, które nie pozwalają zbliżyć się do Boga, wówczas oddał Ojcu niebieskiemu swoje czyste serce, a „Pan prowadził go drogami prostemi, i ukazał mu królestwo Boże, i dal mu poznanie rzeczy świętych; wzbogacił go w trudach i błogosławił prace jego”.

Święty Kazimierz jest wzorem skromności i czystości, przykładem i ideałem młodzieży.

Msza św. na jego cześć odprawia się, wyjąwszy przytoczoną kolektę, według formularza, wspólnego wszystkim świętym wyznawcom.