X. Paweł Schoonbrodt — in memoriam

Requiescat in pace

W wigilię Zesłania Ducha Świętego, 26 maja 2012 r., dotarła do nas smutna wiadomość o śmierci x. Pawła Schoonbrodta. Postać to dla katolickiego integryzmu wielce zasłużona, a w Polsce niemal nieznana. Paul Schoonbrodt urodził się w święto Piusa V, 5 maja 1933 r., w Eupen — niemieckojęzycznym mieście na terenie Królestwa Belgii, położonym kilkanaście kilometrów na południe od cesarskiego Akwizgranu. Śmierć nastąpiła wskutek obrażeń, jakich x. proboszcz doznał w wypadku samochodowym, wracając z podróży apostolskiej do Czech, 14 kwietnia tego roku. Wierzymy, że Bóg przyjął ofiarę Jego życia jako miłą sobie. Pochodzący z chłopskiej rodziny x. Schoonbrodt został kapłanem diecezji Leodium (Liege, Luettich), po święceniach otrzymanych w 1958 roku, jeszcze za pontyfikatu Piusa XII — ostatniego bezspornie katolickiego papieża.

W 1970 r. x. Paweł został mianowany proboszczem w Steffeshausen, najdalej na południe położonej wiosce niemieckiej enklawy językowej w Belgii. Niemal od razu rozpoczął się tam konflikt, związany ze stanowczą odmową proboszcza wprowadzenia na terenie parafii tzw. Nowej Mszy Pawła VI i Hannibala Bugniniego — żałosnego fabrykatu posoborowych reformatorów, przypominającego strukturą raczej obrządki protestanckich kacerzy niż starożytną Mszę łacińską Rzymu, którą na wieki skodyfikował św. Papież Pius V, a w którego święto, 1900 lat po zbawczej śmierci Chrystusa na krzyżu, urodził się x. proboszcz.

Ten konflikt spowodował zwrócenie się x. Schoonbrodta w stronę mężnych obrońców świętej Wiary Katolickiej. Już w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku x. Paweł zaprzestał odprawiania Mszy Wszechczasów w jedności z uzurpatorami władzy kościelnej i jednocześnie rozpoczął współpracę z arcybiskupem Lefebvre’em i jego Bractwem kapłańskim. X. Schoonbrodt wysłał do seminarium w Zaitzkofen wielu kandydatów do kapłaństwa, m.in. trzech braci Gruen (wszyscy nadal są członkami FSSPX), x. Stefana Maessena, którego książkę o Mszy Świętej wydało w Polsce Te Deum, a także chociażby brata Józefa, który w seminarium zaitzkofeńskim zasłużył się w dbaniu o żołądki wiecznie głodnych alumnów, a także dbał o ich zdrowie, m.in. serwując im wspaniale ziołowe nalewki… krzepiące i ducha, i ciało.

Skutkiem niezłomnej postawy x. Schoonbrodta było pozbawienie go parafii w Steffeshausen, w święto św. Łukasza Ewangelisty, 18 października 1986 roku. Następnie 24 października 1988 r. (święto św. Archanioła Rafała) x. proboszcz został „ekskomunikowany” za udział w nielegalnych z punktu widzenia modernistycznych apostatów święceniach biskupich w Ecône, jakich czterem kandydatom udzielili biskupi Lefebvre i de Castro Mayer. To właśnie x. Schoonbrodt relacjonował słowa biskupa Antoniego de Castro Mayera: przybywam, ponieważ nie mamy papieża i podobne w duchu arcybiskupa Lefebvre’a.

Po utracie kościoła parafialnego przez x. Schoonbrodta bardzo wielu katolickich tradycjonalistów zaangażowało się w budowę nowego miejsca kultu, i to zarówno sedewakantystów, jak i „lefebvrystów”. Kościół Najświętszego Serca Jezusowego został konsekrowany w 1991 r. przez JE x. biskupa Bernarda Tissier de Mallerais, a kilka lat później nowo wyświęcony na biskupa x. Daniel Dolan dokonał konsekracji pozostałych części kompleksu.

Warto też nadmienić, że x. Paweł współzakładał razem z abp. Lefebvre’em i Jego rodzoną siostrą, matką Marią Gabrielą, klasztor karmelitanek w Quievrain, z którego wyszły później inne fundacje tego zakonu. To właśnie matka Maria Gabriela Lefebvre odwiodła swego brata od przestrzegania układu z 5 maja 1988 r. i ostatecznie skłoniła do zerwania układów z modernistami pomieszkującymi na Watykanie, z Janem Pawłem II na czele.

X. Schoonbrodt był bratem zmarłego dwadzieścia lat wcześniej, sławnego organisty, oboisty i dyrygenta Huberta Schoonbrodta, który nb. zginął również wskutek wypadku drogowego.

Jutro pożegnamy x. Schoonbrodta w ramach uroczystego Requiem. Złączmy się w modłach za Jego duszę, by jak najprędzej mogła zaznać szczęścia wiekuistego, do którego i my dążymy.

x. Rafał Trytek