Xiężniczka Irmingarda nie żyje

Requiescat in pace

Jej Królewska Wysokość xiężniczka Irmingarda spoczęła w Panu w sobotę, 23 października 2010 r., w wieku 87 lat.

Xiężniczka Irmingarda urodziła się 29 maja 1923 r. na zamku Berchtesgaden jako najstarsza córka króla Anglii, Szkocji, Irlandii i Bawarii Ruperta i królowej Antonii (król Rupert już wcześniej miał córkę o imieniu Irmingarda, ze swoją pierwszą żoną, xiężniczką Marią Gabrielą – ale córka ta zmarła w dzieciństwie). Jej matką chrzestną była matka xiężniczki Marii Gabrieli, żona xięcia Karola Teodora Bawarskiego, infantka Portugalii.

Xiężniczka dorastała między różnymi domostwami swojego ojca – pałacem Leuchtenberg w Monachium, zamkiem Berchtesgaden (do roku 1933, kiedy to w sąsiedztwie pojawił się Adolf Hitler), zamkiem Leutstetten na północ od Jeziora Starnberskiego i zamkiem Hohenschwangau w Alpach Bawarskich. Oprócz przyrodniego brata Alberta (późniejszego króla Alberta), miała rodzonego brata xięcia Henryka i cztery siostry, xiężniczki Edytę, Hildę, Gabrielę i Zofię.

Dzieci dorastały w pełnym zrozumieniu dla swojego dziedzictwa, zarówno brytyjskiego, jak i bawarskiego. Miały angielską nianię, pannę Wright. W 1936 r. Irmingarda i jej siostra Edyta zostały zapisane do szkoły Zgromadzenia Najświętszego Serca w Roehampton (obecnie Digby Stuart College na Uniwersytecie Roehampton).

Pod koniec lata 1939 roku Irmingarda wraz ze swoją owdowiałą babcią, wielką xiężną Marią Anną, spędzała wakacje w Luxemburgu, skąd wraz z rodziną musiała wrócić do Bawarii. W lutym 1940 r. członkowie dynastii mogli znów połączyć się z królem Rupertem, który jako przeciwnik narodowych socjalistów wcześniej wyjechał do Rzymu. Kolejnych pięć lat xiężniczka spędziła we Włoszech. Na początku zamieszkiwała w toskańskiej Villa Bellosguardo. W celu uzupełnienia jej edukacji została zapisana do szkoły sióstr loretanek (zwanych we Włoszech „angielskimi paniami”), najpierw w Bressanone, a potem w Padwie.

W 1944 r. Irmingarda została zaproszona do spędzenia wakacji w posiadłości xiężniczki Gabrieli von Ratibor nad jeziorem Garda. Chociaż królowa Antonia wraz z młodszymi księżniczkami została aresztowana przez Gestapo w lipcu (wkrótce po zamachu na Hitlera), Irmingardę spotkało to dopiero na początku września. Po zatrzymaniu zachorowała wkrótce na tyfus i została umieszczona w szpitalu w Innsbrucku, gdzie przebywała również jej matka.

W styczniu 1945 r. Irmingarda była na tyle zdrowa, żeby przenieść ją do obozu koncentracyjnego Oranienburg-Sachsenhausen, gdzie była internowana reszta jej rodziny. Na początku nie została przez nich rozpoznana; wcześniej utraciła wszystkie włosy. Pod koniec lutego, w związku ze zbliżaniem się Armii Czerwonej do Berlina, Irmingarda wraz z rodziną została ewakuowana do obozu koncentracyjnego w Flossenbürgu pod Ratyzboną. 8 kwietnia 1945 r. zostali przeniesieni do obozu w Dachau, a krótko po tym do Plansee, leżącego tylko parę mil na południe od zamku Hohenschwangau, gdzie rodzina królewska zwykła spędzać lato.

30 kwietnia 1945 r. nadeszła amerykańska Trzecia Armia. Amerykański oficer Albert Metts towarzyszył Irmingardzie i jej siostrom w powrocie do Luxemburga, gdzie znów mogły zobaczyć się z matką.

20 lipca 1950 r. na zamku Nymphenburg Irmingarda poślubiła swojego kuzyna, xięcia Ludwika, starszego syna xięcia Rasso. Ich syn Luitpold narodził się w 1951 r. Następnie przyszły na świat dwie córki, ale obie umarły tego samego dnia, którego się urodziły.

Irmingarda założyła browar, który pod dyrekcją jej syna stał się jednym z najlepiej prosperujących w Bawarii. Po śmierci króla Ruperta rodzina przeniosła się na zamek Leutstetten. Tutaj Irmingarda mogła zaspokoić swoją konną pasję; jej mąż, xiążę Ludwik, pomógł pod koniec wojny w uratowaniu należących do rodziny koni z posiadłości Sárvár na Węgrzech. Swoje traumatyczne przeżycia Irmingarda opisała w xiążce Wspomnienia z młodości. 1923-1950.

Oprócz syna Luitpolda Irmingardę przeżyło jej trzech wnuków (Ludwik, Henryk i Karol) i dwie wnuczki (Augusta, żona xięcia Ferdynanda zur Lippe-Weissenfeld i Alicja, żona xięcia Łukasza von Auersperg). Żyją również jej trzy siostry – xiężniczka Edyta, xiężna von Croy i xiężna von Arenberg – jak również ich potomstwo.

Zmarła chętnie okazywała zainteresowanie swoim stuartowskim dziedzictwem i nie wahała się wyróżniać go spośród innych. Pogrzeb odbędzie się w gronie najbliższej rodziny. Na 4 listopada zaplanowano uroczyste Requiem w monachijskim kościele teatynów.

Tłumaczenie: Tomasz Wiśniewski, opracowanie: Adrian Nikiel