„Manieryzm wrocławski”

Konferencja prasowa tradycyjnie poprzedziła otwarcie nowej wystawy w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. 26 lutego 2018 roku pan dr hab. Piotr Oszczanowski, występujący również jako kurator wystawy, oraz pan dr hab. inż. Kazimierz Choroś, prof. PWr, zapowiedzieli wydarzenie, które niewątpliwie zainteresuje legitymistów – prezentację ponad stu pięćdziesięciu zabytków z lat szczególnego rozkwitu Wrocławia pod berłem Habsburgów. Dzięki inicjatywie dyrektora Muzeum możemy przez kilka miesięcy obcować z chwałą Cesarstwa.

Pan dr hab. Piotr Oszczanowski przypomniał: Wrocław około 1600 r. przeżywał okres szczególnej prosperity; mieszczaństwo oraz szlachta bardzo się wzbogaciły, a kupiectwo osiągnęło niezwykłe wręcz dochody. Trwający od stuleci pokój pozwalał nie tylko znajdować przyjemność w obcowaniu z cennymi dziełami sztuki, pięknymi wyrobami złotniczymi i ceramicznymi, ale także gromadzić kurioza i organizować kunstkamery pełne przedmiotów dostarczanych z ciągle odkrywanego Nowego Świata. W tę koniunkturę, dostatek, otwartość i ciekawość świata obywateli Wrocławia, którzy studiowali na uniwersytetach w całej Europie, doskonale wpisali się wrocławscy artyści. Wielu z nich wybrało stolicę Śląska jako swoje miejsce na ziemi – przybyli do niej z odległych stron (np. z Nijmegen i Amsterdamu, z Bazylei i Ulm, z Drezna i Freibergu); wielu także – zanim rozpoczęło tutaj swoją zawodową działalność – odbyło obowiązkowe podróże edukacyjne, które zawiodły ich na Półwysep Apeniński, na teren Bawarii czy wreszcie do rudolfińskiej, magicznej i rozkochanej w sztuce Pragi. Ambicją wrocławian było też sprowadzanie obrazów i rzeźb z renomowanych warsztatów europejskich. Do Wrocławia trafiły dzieła światowej sławy twórców: Bartholomaeusa Sprangera, Hansa von Aachen czy Adriaena de Vries. Wrocławianie znajdowali przyjemność w obcowaniu ze sztuką, która ich uczyła, cieszyła i czyniła lepszymi. Ten trwający kilkadziesiąt lat okres w sztuce miasta (którego kresem stała się wojna trzydziestoletnia i zaraza roku 1632/1633) to jeden z najbardziej niedocenianych, ale przede wszystkim w dalszym ciągu najmniej znany epizod w historii sztuki stolicy Śląska. Wystawa ma za zadanie pokazać jej niezwykłość, różnorodność, erudycję i mistrzostwo wykonania. Bo sztuka około roku 1600 we Wrocławiu była doprawdy… europejska.

Prezentowane zabytki pochodzą ze zbiorów muzeów narodowych z Wrocławia, Warszawy, Krakowa, Gdańska i Poznania, Zamku Królewskiego na Wawelu, Zamku Królewskiego w Warszawie, Muzeum Zamku w Łańcucie, Muzeum Archidiecezjalnego we Wrocławiu, Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, Biblioteki Narodowej w Warszawie, bibliotek uniwersyteckich we Wrocławiu i Warszawie, kościołów Wrocławia, Świdnicy, Trzebnicy, Sycowa, Żagania, Gościeszowic oraz muzeów i bibliotek z Berlina, Drezna, Halle, Hamburga, Norymbergi, Görlitz i Königswinter.

Zwiedzający będą mogli skorzystać z aplikacji mobilnej i wysłuchać opisów dziesięciu wybranych dzieł sztuki pokazywanych na wystawie. Aplikacja powstała we współpracy z Politechniką Wrocławską. Dla naszych Czytelników tradycyjnie przygotowaliśmy nagranie prezentacji kuratorskiej, która zwieńczyła spotkanie z dziennikarzami. Zapraszamy do zapoznania się z nagraniami: