Modele relacji Kościół-państwo w chrześcijaństwie. Teologia imperialna Bizancjum

Przez pierwsze trzy wieki swojego istnienia chrześcijaństwo było w oczach władz rzymskich zbrodniczym przesądem. Ostatnia i zarazem największa fala prześladowań jego wyznawców wiąże się z panowaniem cesarza Dioklecjana na przełomie III i IV stulecia. Wkrótce jednak, wraz z edyktem mediolańskim Konstantyna Wielkiego, który wprowadzał tolerancję dla wiernych, chrześcijaństwo stało się religią dozwoloną. Rozpoczął się kilkudziesięcioletni proces formalnej i faktycznej chrystianizacji państwa. Trwał on do roku 380, kiedy Teodozjusz Wielki ustanowił chrześcijaństwo religią publiczną cesarstwa – otwierając trwającą do czasów nowożytnych erę państwa chrześcijańskiego.

Zapraszamy do zapoznania się z czwartym wykładem pana prof. dr. hab. Jacka Bartyzela z zakresu teologii politycznej: