Jesteś tutaj: Ogłoszenia i aktualności » Konferencje i prelekcje » Wrocław: Zasada Christensena, czyli siedmiokrotne słuchanie
Zasada Christensena, czyli siedmiokrotne słuchanie
Wrocławska Fundacja Studentów Historii Sztuki
Wrocławska Fundacja Studentów Historii Sztuki serdecznie zaprasza na piąty wykład z cyklu Ta straszna sztuka współczesna.
pan dr Rafał Augustyn
Zasada Christensena, czyli siedmiokrotne słuchanie. O problemach percepcyjnych związanych ze współczesną muzyką „klasyczną” (i nie tylko)
13 marca 2014 r., godz. 18.00
Dyskusję po wykładzie poprowadzi p. Małgorzata Piss.
Instytut Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego, ul. Szewska 36, sala 309
Podstawowe trudności w przyswojeniu tzw. muzyki współczesnej (często już bardzo niewspółczesnej — tu analogia ze sztukami wizualnymi) lokują się — z różną intensywnością — na płaszczyźnie strukturalnej, sensualnej i w wymiarze społecznym. Mówiąc w skrócie: zwykle dla słuchacza jest tam czegoś za wiele (komplikacje formalne), czegoś za mało (uchwytnych formuł lub pewnych rodzajów brzmienia i faktury), a do tego pojawia się niesprzyjająca rama sytuacyjna i opór wzmacniany przez — nieobecny, a w każdym razie słabszy w innych sztukach — wyraźny podział na twórczość „poważną” i „popularną” (choć w muzyce najnowszej nieco zacierany). Nie ma — w każdym razie w powszechnym odbiorze — uznanego sposobu przezwyciężenia tych trudności. Do tego dochodzi problem znany ze sztuk wizualnych: wzmocniona rola przekazu meta- czy pozaartystycznego, który niekiedy dominuje nad tradycyjnymi „niezmienikami” dzieła artystycznego. Jak próbujemy sobie z tym radzić — o tym będę próbował opowiedzieć.
dr Rafał Augustyn — filologię polską studiował we Wrocławiu. Dyplom uzyskał w roku 1974 na podstawie pracy o semiotyce dziewiętnastowiecznych podręczników aktorstwa pisanej pod kierunkiem prof. Czesława Hernasa. Ukończył także studia muzyczne w klasie kompozycji prof. Henryka Mikołaja Góreckiego w ówczesnej PWSM (dziś Akademii Muzycznej) w Katowicach. Doktorat pisany pod kierunkiem prof. Janusza Deglera, poświęcony strukturalnym pokrewieństwom sztuk w okresie modernizmu, obronił w 1982 r. W latach 1979-1980 był lektorem języka polskiego na State University of New York at Stony Brook. W IFP wykłada wprowadzenie do wiedzy o kulturze, a także przedmioty poświęcone kontekstom literackim i teatralnym muzyki: Tekst i muzyka oraz Muzyka, muzyczność, teatr. W poprzednich latach prowadził także m.in. zajęcia z poetyki oraz autorski przedmiot Wiedza o kulturze w warsztacie filologa. Opublikował szereg artykułów poświęconych współistnieniu i integracji sztuk, szczególnie zaś współczesnemu teatrowi muzycznemu. Jest aktywnym krytykiem muzycznym i teatralnym, stałym współpracownikiem „Odry” i „Ruchu Muzycznego”. Był autorem audycji radiowych w „Dwójce” i „Trójce” Polskiego Radia oraz serii programów telewizyjnych Klasyk, nasz bliski. Kierował festiwalami Musica Polonica Nova i Musica Electronica Nova we Wrocławiu, a w latach 1980-1998 był członkiem komisji programowej Warszawskiej Jesieni. Jego kompozycje — symfoniczne, kameralne, chóralne, elektroniczne i sceniczne — wykonywano na czołowych estradach polskich oraz w większości krajów europejskich. Jako twórca muzyki teatralnej współpracował m.in. z Konradem Swinarskim, Tadeuszem Łomnickim, Henrykiem Tomaszewskim, Kazimierzem Braunem, Tadeuszem Mincem, Krzysztofem Zaleskim, Wiesławem Hejno i Jerzym Bielunasem, a jako konsultant muzyczny — z Jerzym Jarockim i Grzegorzem Jarzyną. Przedstawienia baletowe z jego muzyką wystawiały Teatr Wielki w Warszawie i Opera Wrocławska. W 2010 roku wytwórnia CD Accord wydała jego pierwszą płytę monograficzną Do ut des, która otrzymała trzy nominacje do nagrody Fryderyk 2011 oraz Nagrodę Muzyczną Wrocławia. Jest prezesem Oddziału Wrocławskiego Związku Kompozytorów Polskich.
