Zapiski z Paryża: 3. Ogród Botaniczny

Pelagiusz z Asturii

Dzisiejsza, zapowiadająca się pięknie pogoda stanowiła wspaniały powód, by udać się do Ogrodu Botanicznego (Le Jardin des plantes, dosł. „ogród roślin”). Założony w 1626 roku jako Ogród Króla (le Jardin du Roi), a dokładnie: Królewski Ogród Roślin Leczniczych, dostępny dla zwiedzających od 1640, paryski Ogród Botaniczny gromadzi tysiące przeróżnych gatunków roślin nie tylko z Francji i jej terenów zamorskich. Wchodzących do ogrodu od strony Sekwany zwiedzających wita pomnik Jana Chrzciciela de Lamarcka (1744-1829), „założyciela doktryny ewolucji”, jak go przedstawia napis.

Główną oś obiektu stanowi przystrojona pięknem niezliczonych kwiatów aleja, która prowadzi od wspomnianego pomnika do imponującego budynku, w którym mieści się, niespodzianka, „Wielka Galeria Ewolucji”. Sama galeria, którą odwiedziliśmy tydzień temu, stanowi temat odrębny, więc pojawi się jeszcze z pewnością w „Zapiskach” późniejszych.

Mapka paryskiego Ogrodu Botanicznego

Od pomnika de Lamarcka do Wielkiej Galerii Ewolucji

Rozmaite późno kwitnące kwiaty (mamy już przecież koniec września)

Zagubiona w mieście papuga karmi się jabłkiem w Ogrodzie Botanicznym

Kwiaty

„Hotel” dla dzikich pszczół

Ogromny cedr libański posadzony w 1734 roku

Ciekawostką nie bez znaczenia jest fakt, że w ogrodzie mieści się też jeden z najstarszych na świecie ogrodów zoologicznych. Jego początków należy — jak chyba zresztą wszystkiego w nowożytnej Francji — upatrywać w Rewolucji antyfrancuskiej. Jest on ściśle związany z upadkiem Wersalu i w ogóle francuskiej monarchii. Otóż zbuntowany i opłacony tłum skłonił króla Ludwika XVI do opuszczenia swojej stałej rezydencji w Wersalu i powrotu do Paryża 6 października 1789 roku. Następujące potem z coraz większym natężeniem tragiczne wydarzenia wokół osoby króla — które osiągnęły apogeum w jego procesie i ścięciu gilotyną na Placu Rewolucji 21 stycznia 1793 — spowodowały, że w latach 1792-1794 przeniesiono królewskie zwierzęta z Menażerii (la ménagérie) królewskiej w Wersalu do Ogrodu Botanicznego nieopodal dzielnicy łacińskiej Paryża. O dziwo, „władze” rewolucyjne otoczyły je opieką.

Daniel europejski w „Menażerii”

Następnie skierowaliśmy nasze kroki w stronę dwóch typowych dla swych stylów architektonicznych budowli sakralnych: gotyckiego kościoła pw. św. Medarda oraz barokowego kościoła Val-de-Grâce, ale to już temat na kolejne zapiski.

21 IX AD 2013
św. Mateusza

zdjęcia: Pelagiusz z Asturii (z wyjątkiem mapki Ogrodu)