Uchwała XVI Walnego Zjazdu Klubu Konserwatywnego w Łodzi w związku ze zbliżającymi się wyborami parlamentarnymi i prezydenckimi

Klub Konserwatywny

Łódź, 12 czerwca 2005 r.

Za kilka miesięcy odbędą się w Polsce wybory parlamentarne, a wkrótce po nich wybory prezydenckie. Wszystko wskazuje na to, że większość w obu izbach, a tym samym możliwość sformowania gabinetu, który będzie sprawował rządy w najbliższych latach, uzyskają stronnictwa określające się jako prawicowe czy też centroprawicowe. Bardzo prawdopodobne jest też objęcie urzędu prezydenta RP przez osobę wywodzącą się z tych opcji.

Klub Konserwatywny w Łodzi, jako środowisko formacyjne i metapolityczne, nie angażuje się w popieranie jakiejkolwiek partii politycznej ani któregokolwiek z kandydatów do urzędu prezydenckiego. Jako integralni konserwatyści zachowujemy w ogóle dystans do demokratycznych procedur i rytuałów i nie upatrujemy w nich prawdziwego źródła legitymizacji władzy ani tym bardziej autorytetu. Wiemy jednak, że w bliskiej przyszłości wciąż jeszcze obsadzanie urzędów publicznych będzie dokonywać się metodą wyrażania tzw. woli ludu, ponieważ wyzwolenie się z nałogu myślowego tożsamego z zabobonną wiarą w „suwerenność ludu” nie jest rzeczą prostą. Trudno nam także nie wyrazić zadowolenia z faktu, że pewna wydaje się także perspektywa odsunięcia od władzy – a oby także zupełnej marginalizacji politycznej – neokomunistycznej lewicy, będącej synonimem zorganizowanej przestępczości, korupcji, złodziejstwa, demoralizacji i zdrady narodowej. Jeżeli jednak rządy parlamentarnej prawicy oraz prezydenta z tego samego obozu politycznego nie mają zakończyć się taką samą kompromitacją, jak prezydentura Lecha Wałęsy czy rządy Akcji Wyborczej Solidarność, to chociaż w części muszą one zasłużyć sobie w działaniu na miano prawicowych, konserwatywnych czy narodowych, do którego werbalnie chętnie się odwołują. Dlatego formułujemy niżej katalog „politycznego minimum” oczekiwań, wedle realizacji którego będziemy oceniali przyszły parlament, rząd i prezydenta.

Oczekujemy zatem realnych i zdecydowanych działań na rzecz:

1. rewizji obowiązującej ustawy konstytucyjnej, która by:
   1. przywróciła Państwu Polskiemu suwerena w osobie Prezydenta Rzeczypospolitej, stojącego na straży suwerenności i integralności państwa, wyposażonego w szerokie kompetencje, nadrzędne wobec wszystkich innych organów państwa oraz będącego „strażnikiem konstytucji”, do czego niezbędne jest także uznanie jego nieodpowiedzialności politycznej i prawnej, nadanie mu prawa samodzielnego wprowadzania stanu wyjątkowego i stanu wojny, a tym samym desygnowania wroga publicznego oraz wydłużenie kadencji do lat siedmiu;
   2. wzmocniła władzę wykonawczą rządu, który powinien zostać przebudowany w kierunku ustroju kanclerskiego z ministrami odpowiedzialnymi indywidualnie za powierzony im odcinek pracy przed szefem rządu;
   3. ograniczyła rozpasaną „sejmokrację” poprzez:
      1. ograniczenie immunitetu parlamentarnego do bezpośredniego wykonywania funkcji poselskich i senatorskich;
      2. zmniejszenie liczby posłów i senatorów do rozsądnych rozmiarów, na przykład 280 posłów (co odpowiada mniej więcej proporcji: 1 poseł na 100 000 dorosłych obywateli) oraz 50 senatorów, w tym 32 ziemskich (po 2 na każde województwo); ten postulat motywujemy nie tyle względami oszczędnościowymi, które istotnie są minimalne, ile pragnieniem racjonalizacji, ponieważ każde ciało kolegialne im jest większe, tym gorzej pracuje;
      3. wprowadzenie okręgów jednomandatowych w wyborach do Sejmu;
      4. zmianę trybu powoływania i składu Senatu, który prócz senatorów ziemskich, wybieranych na podstawie cenzusu podatkowego (czyli praktycznie przez prawie wszystkich obywateli) spośród osób pełniących już funkcje zaufania publicznego (np. w samorządach lokalnych i korporacyjnych), składałby się z niewielkiej liczby (łącznie 18) wirylistów oraz nominatów prezydenta Rzeczypospolitej;
      5. zrównanie Senatu z Sejmem w uprawnieniach dotyczących ustawodawstwa i kontroli rządu;
   4. wprowadzenie konstytucyjnego zakazu uchwalania deficytu budżetowego za wyjątkiem możliwości zaciągania długu publicznego w sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa zewnętrznego i wewnętrznego państwa;
   5. zniesienie powszechnego poboru do wojska i pełne uzawodowienie armii, połączone z przesunięciem środków budżetowych zaoszczędzonych na likwidacji armii z poboru na odbudowanie struktur obrony cywilnej;
2. radykalne zmniejszenie administracji rządowej, w tym natychmiastową likwidację wszystkich zbędnych urzędów centralnych, jak Urząd ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn czy Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji;
3. natychmiastowe zaniechanie subwencjonowania w jakiejkolwiek postaci przez organy państwowe wszystkich tzw. organizacji pozarządowych, które jedynie dzięki temu mogą nabrać charakteru autentycznie społecznego i obywatelskiego;
4. powstrzymanie fali deprawacji moralnej pod sztandarem „wolności słowa” i „praw człowieka” oraz publicznego promowania różnego typu dewiacji, sprzecznych z prawem naturalnym, przez jednoznaczne potwierdzenie charakteru małżeństwa jako związku mężczyzny i kobiety oraz ustawową ochronę dzieci i młodzieży przed demoralizacją przez wprowadzenie zakazu zatrudniania homoseksualistów w publicznych placówkach wychowawczo-edukacyjnych;
5. konsekwentne przestrzeganie ustawy o ochronie życia poczętego, również poprzez rzeczywiste ściganie i karanie osób winnych dopuszczania się dzieciobójstwa prenatalnego;
6. wprowadzenie ustawowego zakazu dokonywania eksperymentów genetycznych połączonych z uśmiercaniem poczętego już życia
7. zaostrzenie przepisów kodeksu karnego, w tym wprowadzenie zasady „zero tolerancji” dla sprawców przestępstw i przywrócenie kary śmierci dla sprawców najbardziej odrażających zbrodni
8. przeprowadzenie lustracji osób współpracujących z komunistycznym aparatem zbrodni oraz dekomunizacji obejmującej wszystkich pełniących funkcje kierownicze w PZPR i innych instytucjach służących zniewoleniu Polski w okresie komunizmu;
9. konsekwentne wyjaśnienie i surowe ukaranie winnych wszystkich afer gospodarczo-politycznych w III Rzeczypospolitej;
10. przeprowadzenie reprywatyzacji mienia zagarniętego w okresie PRL drogą tak ustawowych wywłaszczeń (które winny być uznane za niebyłe z mocy prawa), jak pozaprawnie – w naturze lub, gdzie to z obiektywnych powodów niemożliwe, za słusznym odszkodowaniem;
11. radykalną reformę systemu podatkowego w kierunku jego maksymalnego uproszczenia oraz obniżki podatków, na przykład w postaci jednolitego podatku liniowego;
12. ograniczenie pozapłacowych kosztów pracy, jak składki emerytalne, fundusze płac czy fundusze socjalne;
13. liberalizację kodeksu pracy, zwłaszcza poprzez likwidację płacy minimalnej oraz wprowadzenie ułatwień w rozwiązywaniu umów o pracę;
14. zlikwidowanie biurokratycznych utrudnień w zakładaniu przedsiębiorstw, najlepiej poprzez wprowadzenie zasady znanej w świecie pod nazwą „jednego okienka”;
15. konsekwentną obronę przez rząd polski stanowiska, że nieratyfikowanie tzw. konstytucji europejskiej w którymkolwiek państwie członkowskim Unii Europejskiej jest równoznaczne z jej ostatecznym odrzuceniem, co nie może być w jakikolwiek sposób modyfikowane i renegocjowane.

(—) Dr hab. Jacek Bartyzel
Prezes Klubu Konserwatywnego w Łodzi