Nekrologium prawicy w XXI wieku (A.D. 2002)

Jacek Bartyzel

2 I 2002 – Pablo Antonio Cuadra Cardenal (ur. 1912), nikaraguański poeta katolicki, dramaturg, eseista, artysta grafik i teoretyk narodowego katolicyzmu (nacionalcatolicismo).

16 I 2002 – Michel książę de Poniatowski (ur. 1922), francuski polityk konserwatywno-liberalny, deputowany, minister i senator V Republiki.

17 I 2002 – Camilo José Cela y Trulock (ur. 1916), hiszpański pisarz i leksykograf, żołnierz Krucjaty 1936-39, konserwatysta liberalny, członek Królewskiej Akademii Hiszpańskiej, laureat literackiej Nagrody Nobla w 1989.

23 I 2002 – Robert A. Nozick (ur. 1938), amerykański filozof polityki, wykładowca Harvarda, libertarianin i teoretyk „rządu ultraminimalnego”.

10 II 2002 – Gonzalo Fernández de la Mora y Mon (ur. 1924), hiszpański filozof prawa, polityk i dyplomata, monarchista, minister i współtwórca ustaw organicznych państwa frankistowskiego.

13 III 2002 – Hans-Georg Gadamer (ur. 1900), niemiecki filozof, współtwórca hermeneutyki filozoficznej, konserwatysta narodowy i krytyk demokracji parlamentarnej.

15 III 2002 – André Figueras (ur. 1924), francuski pisarz i publicysta, uczestnik Ruchu Oporu, następnie obrońca Algierii Francuskiej i autor pamfletów antygaullistowskich, tradycjonalista katolicki.

21 IV 2002 – Walter L. Matt (ur. 1915), amerykański dziennikarz i publicysta katolicki, wydawca „The Wanderer” i założyciel tradycjonalistycznego „The Remnant”.

27 IV 2002 – Guy Coutant de Saisseval (ur. 1913), francuski genealolog, heraldyk i teoretyk legitymizmu (w interpretacji proorleanistycznej), działacz Restauracji Narodowej i Wielki Kanclerz Zakonu Rycerzy i Szpitalników św. Łazarza.

5 V 2002 – Gen. Hugo Banzer Suárez (ur. 1926), boliwijski wojskowy i polityk, antykomunista, przywódca Akcji Demokratyczno-Nacjonalistycznej, prezydent Boliwii 1971-78 (faktycznie dyktator) i 1997-2001.

8 V 2002 – José María García Escudero (ur. 1916), hiszpański polityk, dziennikarz, pisarz, historyk kina i prawnik, na początku wojny domowej komisarz polityczny w brygadzie anarchistów, po zmianie barw ideowych frankista i dyrektor generalny kinematografii i teatru.

25 V 2002 – Michel Jobert (ur. 1921), francuski polityk, gaullista, minister V Republiki, w 1974 założyciel i przywódca Ruchu Demokratów.

26 VI 2002 – J. Strom Thurmond (ur. 1902), amerykański polityk, senator z Południowej Karoliny przez 48 lat, konserwatywny obrońca Tradycji Południa.

29 VI 2002 – Jan Tomasz hr. Zamoyski (ur. 1912), XVI. (ostatni) ordynat zamojski, działacz narodowy i społeczny, prezes Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego, senator Rzeczypospolitej Polskiej.

14 VII 2002 – Joaquín Balaguer Ricardo (ur. 1906), dominikański poeta, eseista i polityk, przywódca Chrześcijańsko-Społecznego Ruchu Reformistycznego, sześciokrotny prezydent Dominikany.

14 VII 2002 – Thomas Chaimowicz (ur. 1924), austriacki filolog klasyczny i historyk myśli politycznej, katolicki konserwatysta i monarchista.

19 VII 2002 – O. Dario Composta SDB (ur. 1917), włoski teolog, filozof i kanonista, tomista i teoretyk prawa naturalnego.

2 X 2002 – Paul Sérant [właśc. Paul Salleron] (ur. 1922), francuski historyk myśli politycznej i eseista, ezoteryk i tradycjonalista integralny, krytyk centralizmu jakobińskiego.

22 X 2002 – O. Ernest L. Fortin AA (ur. 1923) – amerykański duchowny (asumpcjonista), teolog i filozof polityki, profesor Boston College, wydawca św. Augustyna i badacz średniowiecznej teologii politycznej.

26 X 2002 – Gen. Jacques Massu (ur. 1908), francuski wojskowy, spadochroniarz, bohater Wolnej Francji oraz wojen w Indochinach i Algierii, dowódca sił francuskich w Niemczech.

Opracował: Jacek Bartyzel
Ostatnia aktualizacja: 5 kwietnia 2010

Uwaga!
Niniejsze nekrologium ma charakter i cel dokumentacyjny, a nie apologetyczny. Nie wyraża również osobistych sympatii jego autora, ani jego niezachwianej pewności czy każda z wymienionych postaci faktycznie wypełnia intersubiektywne kryteria prawicowości w sensie politycznym, społecznym, filozoficznym czy religijnym, w szczególności kryteria prawicy par excellence, tj. integralnego konserwatyzmu. Odnotowuje jedynie zgon osobistości, które bez wątpienia odegrały w swoim życiu znaczącą – w wymiarze intelektualnym lub czynnym – rolę, a które były wiązane z którymkolwiek z obiegowych znaczeń słowa prawica, lub dla prawicy były istotnym punktem odniesienia, zwłaszcza jako duchowy bądź moralny autorytet.