Legitymistyczny „Paweł z Tarsu”. Daniel Hamiche R.I.P. († 29 XI 2020)

Jacek Bartyzel

Żniwo śmierci jest wyjątkowo obfite i bolesne tego roku w duchowej rodzinie francuskiego legitymizmu. Po odejściu diuka de Bauffremont (9 I 2020), Michela Josseaume’a (28/29 VII 2020) i ledwie pięć dni po zgonie (24 XI 2020) bar. Hervé Pinoteau, 29 listopada 2020 roku zmarł po długiej i ciężkiej chorobie 73-letni Daniel Hamiche – dziennikarz, bloger, eseista, wydawca i tłumacz.

Życie śp. Daniela Hamiche’a było repliką „drogi do Damaszku” Szawła/Pawła z Tarsu. Urodzony 1 października 1947 roku w skromnej rodzinie katolickiej, w młodości przypadającej na „szalone lata” goszystowskiej, studenckiej rebelii i kontestacji był aktywistą ruchu maoistowskiego we Francji. Z satysfakcją przyjmował eliminację „burżuazyjnego oportunisty” Liu Shaoqi w czasie „rewolucji kulturalnej”. Fascynował się wówczas też twórczością pisarza Lu Xuna (1881–1936), uważanego za ojca nowoczesnej literatury chińskiej, który wprowadził do niej język potoczny w miejsce klasycznego, będąc także przekonań lewicowych; Hamiche był wydawcą i redaktorem dwutomowego przekładu jego esejów wybranych. Drugą jego pasją z tych lat było życie teatralne podczas rewolucji we Francji, czego pokłosiem stało się obszerne (317 stron) studium na temat „walki klas” w teatrze: Théâtre et la Révolution: la Lutte de classes au théâtre en 1789 et en 1793, wydane w 1973 roku, oparte głównie na analizie dwóch sztuk rewolucyjnych i antyrojalistycznych: tragedii Josepha-Marie Chéniera Karol IX, czyli Noc Św. Bartłomieja (1789), która spowodowała rozłam polityczny w trupie Comédie Française, oraz Osądzenia ostatniego z królów (1793) anarchisty i komunistycznego babuwisty Sylvaina Maréchala. Pomimo marksistowskiego żargonu studium to zachowuje swoją wartość poznawczą, zresztą badania nad rewolucją wzbudziły u autora pierwsze wątpliwości co do własnej pozycji ideowej. W 1974 roku stał się już zwolennikiem „zaawansowanego liberalizmu” Valéry’ego Giscarda d’Estaing, na którego zagłosował w wyborach prezydenckich.

Na początku lat 80. ubiegłego wieku Hamiche przeżył nawrócenie religijne. Stał się odtąd gorliwym apologetą i bojownikiem katolicyzmu w przestrzeni medialnej. Był redaktorem dwutygodnika katolickiego „L’Homme nouveau”, w latach 1993–2007 współpracował z „Le Libre Journal de la France courtoise” Serge’a de Beketcha, a po śmierci tegoż został dyrektorem „Libre journal de Chrétienté”, od 2016 roku był współanimatorem (z Guillaume’em de Thieulloy) programu religijnego Terres de mission w TV Libertés, od września 2018 był piątym (a pierwszym świeckim) kronikarzem programu Le Club des Hommes en noir, założył stowarzyszenie Przyjaźni Katolickiej Francji i Stanów Zjednoczonych i Przyjaciół Chestertona oraz prowadził blog Americatho, a przede wszystkim był założycielem i szefem „reinformacyjnej”¹ strony internetowej Riposte Catholique, jako organu Obserwatorium Chrystianofobii. Hamiche jest współautorem książki Pasja Mela Gibsona od A do Z (2004), współtłumaczem książki Susan Brinkmann Kinsey deprawator (2005) i Williama T. Cavanaugha Być skonsumowanym. Chrześcijańska krytyka konsumeryzmu (2007), autorem broszur Oszustwo „Ewangelii Judasza” (2006), Oratoria europejskie (2007), Bractwo Kapłańskie Św. Piotra: dynamizm Tradycji (2008) i Francja i misje (2008).

Nawrócenie religijne pociągnęło za sobą w wypadku Daniela Hamiche’a również konwersję polityczną. Stał się rojalistą – legitymistą, dostrzegając, że legitymizm tradycyjnej monarchii arcychrześcijańskiej (très-chrétienne) jest we Francji jedyną w pełni konsekwentną postawą polityczną integralnego katolika. Stał się wiernym poddanym Alfonsa II, a następnie Ludwika XX. Został animatorem prasy rojalistycznej, zakładając popularny „Bourbons Magazine” oraz (z Philippe’em Montilletem) formacyjny „Feuille d’Information Légitimiste”, przekształcony już na początku XXI wieku w „Le Légitimiste” (oba pisma, niestety, nie utrzymały się na rynku). Współpracował także z „Études bourboniennes” oraz z legitymistycznymi wydawnictwami „Communications & Tradition” i Sicre, a także z miesięcznikiem rojalistycznego „res-publikanina” Paula-Marie Coûteaux „Le Choc du mois”.

Daniel Hamiche pozostawał w kontakcie z monarchistami polskimi za czasów, gdy prezesem Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego był śp. dr Artur Górski; odwiedził wówczas Polskę i udzielił wywiadu tygodnikowi „Najwyższy Czas!”.

Chory na raka, już od września 2019 roku był wyłączony z aktywności zawodowej, a przez ostatnie miesiące znajdował się w stanie wymagającym opieki paliatywnej. Tuż po jego śmierci cześć jego pamięci oddał JKW książę Andegaweński, król Francji i Nawarry Ludwik XX.

Śp. Daniel Hamiche był, jak napisał o nim we wspomnieniu pośmiertnym redaktor naczelny „L’Homme nouveau”, Philippe Maxence, człowiekiem „prawicy Jezusa”, a więc jedynej prawdziwej prawicy. Oby zasiadł teraz po prawicy Ojca.

¹ Pojęcie réinformation zostało ukute w 1997 roku przez Bruno Mégreta na określenie odkłamywania tradycyjnych wartości i pojęć zafałszowywanych przez lewicową dezinformację i dokonywanego przez „media alternatywne” dla opanowanego przez lewicę tzw. głównego nurtu.