Brian CROZIER

Jacek Bartyzel

Brytyjski dziennikarz i historyk. Urodził się w 1918 roku. Przez większość życia był komentatorem dziennika The Times. Związany z Partią Konserwatywną, był współzałożycielem (oprócz, między innymi, wnuka i imiennika Winstona Churchilla) Narodowego Stowarzyszenia na rzecz Wolności (NAFF) i doradcą premier Margaret Thatcher. Założył Instytut Studiów nad Konfliktami (ISC) w Londynie. Współpracuje też z wydawnictwami Sojuszu Libertariańskiego.

Napisał cenione biografie trzech wielkich mężów stanu: Franco (1967), de Gaulle`a (1973) i Czang Kai-szeka (1976), książki: Przyszłość brytyjskiej polityki zagranicznej (współautor: Max Beloff, 1969), Mistrzowie władzy (1969), Teoria konfliktu (1975), Strategia zwycięstwa (1977), Państwo minimalne: poza partiami politycznymi (1979) oraz liczne prace sowietologiczne: Przyszłość władzy komunistycznej (1970), Objaśnienie socjalizmu (1984), powieść Podstęp Andropowa (1986), Socjalizm: Wielka Ułuda (1986), Fenomen Gorbaczowa. Pokój i tajna wojna (1990), Proces KGB (1995), uwieńczone opus magnum (opartym na największym na świecie zbiorze tajnych dokumentów sowieckich w Instytucie Hoovera): Wzrost i upadek Imperium Sowieckiego (2000). Ukazała się także jego autobiografia: Wolny agent. Niewidzialna wojna, 1941-1991 (1993) oraz zbiór Inny Brian Crozier (2004).

Nazywany, jak najsłuszniej, „bohaterem zimnej wojny”, był Crozier od 1948 roku współpracownikiem Wydziału Informacyjno-Badawczego (IRD) w Foreign Office, zajmującego się rozpracowywaniem agentury komunistycznej oraz brytyjskiego wywiadu (MI5, następnie MI6), a w epoce Thatcher i Reagana – szefem ściśle tajnej, anglo-amerykańskiej komórki o kryptonimie „61”, prowadzającej „wojnę psychologiczną” z komunizmem. Wskazał agenturalne powiązania (z Moskwą i Libią Kaddafiego) przywódcy strajku górników Arthura Scargilla oraz zdemaskował siatkę komunistyczną w BBC. Jako historyk wojny domowej w Hiszpanii przyczynił się także do obalenia mistyfikacji propagandysty Kominternu, Willi`ego Munzenberga, o rzekomym bestialskim zbombardowaniu bezbronnej ludności cywilnej w Guernice. Jest przeto postacią szczególnie znienawidzoną przez lewicowców, nazywających go „obsesyjnym, skrajnie prawicowym fanatykiem”.

Czy upadek Sowietów pozwala sądzić, że zimna wojna zakończyła się zwycięstwem Zachodu? […] Według mnie, takie twierdzenie jest błędne. […] Zachód odniósłby prawdziwe zwycięstwo, gdyby komuniści zniknęli. Tymczasem, w ciągu kilku zaledwie lat od pokonania komunistów partie komunistyczne, pod różnymi nazwami, wróciły do władzy w większej części Europy Wschodniej; w Chinach oraz kilku innych krajach komunistycznych, łącznie z Kubą, komuniści pozostali u władzy, nawet wówczas kiedy okazało się, że ich przywiązanie do marksistowskiej ideologii ekonomicznej jest sprzeczne z ich rzeczywistą racją stanu. „Zwycięstwo” Zachodu nie było zatem całkowite.

PMK Design
© Organizacja Monarchistów Polskich 1989–2024 · Zdjęcie polskich insygniów koronacyjnych pochodzi z serwisu replikiregaliowpl.com.