Filip DEWINTER

Właściwie: Philip Dewinter. Flamandzki działacz narodowy i publicysta. Urodził się w 1962 roku we flandryjskiej Brugii. W 1982 roku ukończył tamże studia ekonomiczne w Instytucie Św. Franciszka-Ksawerego, a w 1985 dziennikarstwo w Wyższej Szkole Handlowej im. Erazma z Rotterdamu. Od połowy lat 70. XX wieku działał we Froncie Młodych (Jongerenfront), skupiającym flandryjskich studentów należących do ogólnobelgijskiej młodzieżówki Partii Społeczno-Chrześcijańskiej. W 1979 roku znalazł się w kierowanej przez Roelanda Raesa grupie, która dokonała rozłamu i przeszła do – założonego w 1978 roku przez Karela Dillena – separatystycznego Bloku Flamandzkiego (Vlaams Blok), tworząc Związek Studentów Nacjonalistycznych (Nationalistisch Studenten Verbond; NSV). Od 1981 roku był przewodniczącym NSV w Antwerpii i członkiem redakcji jego organu prasowego Signaal.

Jako protegowany „patriarchy” ruchu – Dillena, już w 1983 roku Dewinter znalazł się w kierownictwie Bloku Flamandzkiego, a w grudniu 1987 został najmłodszym (25 lat) deputowanym do parlamentu federalnego. W kwietniu 1989 roku zgłosił (jednogłośnie odrzucony przez Izbę) wniosek o nieuznawanie oficjalne religii islamskiej w Belgii. Popierał walkę Chorwatów o niepodległość, odwiedzając regularnie Zagrzeb i kontaktując się z prezydentem Franjo Tudjmanem. Był głównym autorem antyimigracyjnego „programu 70 punktów” z 1992 roku, definiując VB także jako partię konserwatywną, która broni ładu moralnego, czego poniechała zlaicyzowana i skorumpowana chadecja. Po ustąpieniu Dillena, jako nowy współprzewodniczący (obok Franka Vanhecke`go) VB, nawiązał współpracę z nacjonalistami holenderskimi, we wrześniu 1994 roku ogłosił apel o przeprowadzenie „operacji Berlusconi”, tj. wspólny front prawicy, a w grudniu 1997 zawarł pakt o współpracy z ówczesnym Nr 2 francuskiego Frontu Narodowego – Bruno Mégretem. W czerwcu 1999 roku został deputowanym do regionalnego parlamentu flamandzkiego. Nadal współprzewodniczy partii, zmuszonej jednak w 2004 roku, pod groźbą delegalizacji z powodu „rasizmu”, do zmiany nazwy na Interes Flamadzki (Vlaams Balang). Opublikował pięć książek.

Nazywany przez wrogów – jak wszyscy współcześni działacze prawicy narodowej – „nazistą”, „negacjonistą, „ksenofobem” i „homofobem”, Dewinter głosi niezmiennie program przeciwstawiania się inwazji imigrantów z Trzeciego Świata oraz globalistycznemu lobby, będącemu „recyklingiem” lewicy marksistowskiej. Opowiada się za Flandrią jako wspólnotą etnicznie homogeniczną i za niepodległością Państwa Flamandzkiego.

Uważamy, że każdy naród ma prawo do swojej tożsamości, do posługiwania się swoim własnym językiem, do życia własną kulturą. Blok Flamandzki jest zatem za Europą wspólnot etnicznych.